Μια αποκαλυπτική συνέντευξη με τον Δ. Μητροπάνο..

«Δημιουργός, δεν είμαι. Είμαι εκτελεστής. Δεν γράφω τραγούδια, δεν ξέρω μουσική, είμαι απλά εκτελεστικό όργανο, ερμηνευτής...

Ο καθένας έχει έναν τρόπο, το δικό του, που προσεγγίζει το τραγούδι. Αν βάλουμε το ίδιο τραγούδι με πέντε τραγουδιστές, είναι πέντε άλλα τραγούδια, δεν είναι τα ίδια. Το τραγούδι, τι είναι; Οι καταβολές σου είναι, το πώς μεγάλωσες και το εάν σε αφορά και σε ενδιαφέρει, το τραγουδάς με την ψυχή σου ή τραγουδάς με τη φωνή σου...

Το τραγούδι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να προσφέρει και να φέρει χρήμα στην Ελλάδα. Και μας έτυχαν εποχές. Έτυχε να έχουμε τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Ξαρχάκο, όλους αυτούς. Είναι μία εποχή που θα μπορούσαμε να την εκμεταλλευτούμε, η οποία έμεινε ανεκμετάλλευτη. Πέρασε ο Ζορμπάς, πέρασε αυτό, δεν έδωσαν συνέχεια πάνω σε αυτό το πράγμα. Να δώσουν, γιατί, εγώ πήγαινα έξω και έβλεπα στα δισκοπωλεία, τότε, μια σειρά γεμάτη από Θεοδωράκη, από Χατζιδάκι, από Ξαρχάκο, από όλους τους νέους, τότε, που είχαν βγει. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε, κανένας δεν νοιάστηκε».....

Σε άλλο σημείο είπε: «Η Θεσσαλονίκη και τα Χανιά είναι οι δύο αγαπημένες μου πόλεις, που άνετα θα μπορούσα να πάω να ζήσω... Μου αρέσει που έχει γειτονιά ακόμα. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά. Οι φίλοι μου είναι ακόμα αυτοί που πηγαίναμε στο Δημοτικό, Γυμνάσιο μετά μαζί. Αυτοί είναι οι φίλοι μου, οι άλλοι είναι γνωστοί. Αυτοί που γνώρισα στη δουλειά είναι γνωστοί, δεν είναι φίλοι...

Όταν μπήκα στη δουλειά, δεν μπήκα ποτέ με την προϋπόθεση ότι θα γίνω τραγουδιστής. Είπα, “άντε να κάνω μια δουλειά”. Τότε, πιο εύκολο ήταν να κάνω αυτό, μέχρι να δω πώς θα ταυτοποιηθώ. Γιατί υπήρχε οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια. Η μάνα μου μας μεγάλωσε. Μέχρι πότε θα δούλευε αυτή η μάνα; Κάποτε έπρεπε να δουλέψουμε και εμείς. Να σπουδάσω, δεν υπήρχε περίπτωση, λόγω των πολιτικών, κοινωνικών φρονημάτων. Έβγαλα το 1974 δίπλωμα, γιατί δεν είχα χαρτί κοινωνικών φρονημάτων... Μου το είχαν ξεκαθαρίσει - εννέα χρονών με φώναξαν στην Ασφάλεια και μου είπαν, ότι “εσύ μην το ψάχνεις, μάθε καμιά τέχνη, γιατί δεν γίνεται”. Έτσι έγινα αριστερός. Η αστυνομία με έκανε».
* Για κρίση στη δισκογραφία:

«Κρίση υπάρχει. Αυτό είναι δεδομένο... Κατ' αρχήν, ξεπούλησαν όλο το υλικό τους οι εταιρίες οι ίδιες. Ένα το κρατούμενο. Μετά, έκαναν το άλλο μεγάλο κακό: κλείσανε όλα τα δισκάδικα της γειτονιάς, που ήταν αναφορά για το δίσκο... Ξαφνικά, έρχονται τα μεγαθήρια... Και τους είπα “τι κάνετε, παιδιά; Είναι έγκλημα”. Εγώ το είπα στην εταιρία. Έστησαν πέντε μαγαζιά -τα οποία αυτά τροφοδοτούν μετά την αγορά-, το βρήκαν βολικό να μην έχει τους πωλητές η εταιρία και έγιναν πωλητές αυτοί. Και μετά, για να μπει η ίδια η εταιρία να βάλει μια αφίσα στο μαγαζί, του ζητούσαν κάτι απίστευτα λεφτά... Έφτασαν στο σημείο να κλείσουν όλα αυτά τα μαγαζιά, να μην υπάρχουν μαγαζιά, να μην υπάρχει σημείο πώλησης και μόλις σταματήσουν και οι εφημερίδες να πουλάνε, δεν θα βγάλουν και δίσκους».
* Για το Μίκη Θεοδωράκη:

«Ο Μίκης είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Και για τη μουσική και για τα πολιτικά και για τα πολιτιστικά. Με τα όποια λάθη του... Όλοι άνθρωποι είμαστε, έχουμε τις αδυναμίες μας... Θεωρώ, για το Μίκη, ότι απαιτείται σεβασμός από όλο τον κόσμο... Και δεν επιτρέπεται στον κ. Μπουτάρη να λέει στο Μίκη, ότι “δεν θα πας εδώ, θα πας εκεί”. Έλεος».
* Για τους αγανακτισμένους:

«Καμία κυβέρνηση δεν θα άφηνε να αυξάνεται αυτό το πράγμα και να γίνεται... Ο κόσμος δεν πήγε με πιστόλια και δεν πήγε και με ρόπαλα. Ο κόσμος πήγε για να καθίσει ειρηνικά, για να κάνει αυτό που κάνει, να διαμαρτυρηθεί, να τους βρίσει εν πάση περιπτώσει. Κάποτε, θα έπρεπε να τους βρίσουμε και αυτούς. Δεν είναι δυνατόν, ξαφνικά, “μονά – ζυγά” δικά τους... Δεν έβρισαν τη Βουλή. Αν λοιπόν η Βουλή είναι αυτοί, καλά κάνουν και τη βρίζουν τη Βουλή. Δεν το κατάλαβα, δηλαδή. Δηλαδή, η Βουλή τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια; Και αυτοί που δεν έκλεψαν είναι συνένοχοι, γιατί το ήξεραν ότι οι άλλοι κλέβουν, και δεν μίλησαν... Όταν κάποιος λέει ότι “τα πήρα”, τον χώνουν μέσα μέχρι να δικαστεί - έτσι ξέρω εγώ, έτσι λέει η ελληνική νομοθεσία...

Εγώ δεν θέλω να τους βάλουν φυλακή. Να τους πάρουν τα κλεμμένα και να τους αφήνουν να κυκλοφορούν. Να τους τα πάρουν όλα, όμως. Και να τους αφήσουν να κυκλοφορούν, για να έχει ο κόσμος να φτύνει...

Για την ώρα, είναι αυτή η σιωπηλή διαμαρτυρία. Αύριο, θα είναι σιωπηλή; Αύριο δεν θα κατέβουν και αυτοί με κάτι μαγκούρες, με τους άλλους που είναι; Δεν θα κατέβουν; Γιατί, ξαφνικά, όταν πάνε και τους δέρνουν αυτοί, θα δείρουν και οι άλλοι. Δεν θα μείνουν έτσι, με σταυρωμένα τα χέρια».


* Για την Αριστερά:

«Μια χαρά, κοιμάται... 6% είναι μια χαρά. Δεν θα μπορούσε να είχε 25% το ΚΚΕ, με όλη αυτή την ιστορία; Ναι, αλλά ξέρεις τι ευθύνες έχει το 25%; Πρέπει να έχεις πρόταση, πρέπει να έχεις θέση, πρέπει να έχεις απόψεις...».


* Για το τραγούδι «Κατσαρόλα»:

«Αυτό το τραγούδι το έγραψε ο Σταμάτης πριν κανένα χρόνο... Συνήθως, οι φωτισμένοι δημιουργοί είναι μπροστά από την εποχή τους... Τώρα, επειδή βγήκαν πέντε - δέκα και είπαν, ότι “εκμεταλλευόμαστε την εποχή”, δικαίωμά τους και άποψή τους... Δεν θα έκανα ποτέ -και νομίζω, στα σαράντα πέντε χρόνια ποτέ μου δεν έκανα- “είναι η εποχή αυτή, να κάνω αυτό...”. Καλοθελητές θα υπάρχουν... Δεν έδωσα ποτέ σημασία».