Μόνιμα καυτά καλοκαίρια στην Μεσόγειο (και όχι μόνο) τις επόμενες δεκαετίες

Η Μεσόγειος και άλλες περιοχές του Βορείου Ημισφαιρίου με μεσαίο γεωγραφικό πλάτος, στην Ευρώπη, την Ασία και τις ΗΠΑ, είναι πολύ πιθανό να γνωρίσουν μία μη αναστρέψιμη άνοδο της θερμοκρασίας τα καλοκαίρια, μέσα στα επόμενα 60 το πολύ χρόνια, με ακραίες μεταβολές του θερμομέτρου και καύσωνες διαρκείας, αν οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα συνεχίσουν να αυξάνονται, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα...



Οι ερευνητές του πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, με επικεφαλής τον καθηγητή επιστημών της Γης και του περιβάλλοντος Νόα Ντιφενμπόου, που δημοσιεύουν σχετική μελέτη στο κλιματολογικό περιοδικό «Climate Change», εκτιμούν ότι λόγω της κλιματικής αλλαγής «μεγάλες περιοχές του πλανήτη είναι πιθανό να υπερθερμανθούν τόσο γρήγορα, που έως το μέσον του αιώνα μας ακόμα και τα πιο δροσερά καλοκαίρια θα είναι τα πιο καυτά των τελευταίων 50 ετών». Ιδιαίτερα έντονο προβλέπεται να είναι το πρόβλημα στις τροπικές περιοχές της Αφρικής, της Νότιας Αμερικής και της Ασίας, όπου η μόνιμη παρουσία του καύσωνα θα είναι αισθητή πολύ νωρίτερα, μέσα στην επόμενη 20ετία (έως το 2030).

Οι ερευνητές ανέλυσαν και συνέκριναν τις προβλέψεις διαφόρων κλιματικών μοντέλων, με βάση τόσο τα ιστορικά αρχεία των θερμοκρασιών, όσο και τις προβλέψεις για την συσσώρευση των "αερίων του θερμοκηπίου" και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, έως το 2070 το αργότερο ,πολλές περιοχές της Γης θα βιώνουν μόνιμους καύσωνες τα καλοκαίρια. Επίσης διαπίστωσαν ότι αυτή η μη αναστρέψιμη τάση ήδη λαμβάνει χώρα, με τους τροπικούς να "ανεβάζουν πυρετό" ταχύτερα από κάθε άλλη περιοχή.

Αν και οι τροπικοί είναι αυτοί που θα βιώσουν τις πιο δραματικές αλλαγές λόγω της υπερθέρμανσης, μεγάλες περιοχές πιο βόρεια, μεταξύ αυτών της Μεσογείου και της Νότιας Ευρώπης (όπου περιλαμβάνεται η Ελλάδα), θεωρείται πιθανότατο ότι μέχρι το 2070 θα έχουν εισέλθει κι αυτές σε ένα "καυτό καθεστώς" τα καλοκαίρια. Η εξέλιξη αυτή, όπως επισημαίνεται, θα έχει σοβαρές συνέπειες για την υγεία των κατοίκων, την αγροτική παραγωγή και γενικότερα την κατάσταση των οικοσυστημάτων. Σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Ντιφενμπόου αναφέρει τους καύσωνες-ρεκόρ του 2003, που σκότωσαν περίπου 40.000 ανθρώπους στην Ευρώπη.