Εσείς τί διαβάζετε στο Μετρό;

Όταν είδα στο FaceBook την ομάδα «Τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό και στα λεωφορεία» αναστέναξα με ανακούφιση!

Επιτέλους σύντροφοι φαίνεται ότι αποχαιρετάμε σιγά σιγά τη φάση «Γιατί δεν διαβάζουν οι άνθρωποι στα μετρό και τα λεωφορεία;» και μπαίνουμε θριαμβευτικά στην ευρωπαϊκή φάση της όρθιας ανάγνωσης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς....



- γιατί ως γνωστόν στα δικά μας ΜΜΜ είμαστε σχεδόν πάντα όρθιοι σαν τα γαϊδούρια και ζουληγμένοι αμφοτερόπλευρα σαν ντομάτες στη λαϊκή. Παρόλα αυτά πάντα υπήρχαν μερικοί τρελοί που επιχειρούσαν να διαβάσουν εκεί μέσα: Θυμάμαι τον εαυτό μου χρόνια τώρα να κουβαλάει στο Α7 και τον ηλεκτρικό από Τόμας Χάρντυ μέχρι τις ασκήσεις ισπανικών. Υπερηφάνως σας ανακοινώνω ότι έχω πια αναπτύξει θηριώδεις δεξιότητες. Μπορώ να διαβάσω κρεμασμένη από χειρολαβή που απέχει ενάμισι μέτρο από τον κορμό μου, μεταξύ όζοντος εργάτου και στριμμένης γραίας που τον λοξοκοιτάει, και εν μέσω αναίτιων καυγάδων που καταλήγουν ΠΑΝΤΑ στην εκτόξευση της all time classic φράσης «αν δεν σας αρέσει να πάρετε ταξί!»

Ε, λοιπόν εμάς δεν μας άρεσε, αλλά ούτε και ταξί θέλαμε να πάρουμε. Καθόμασταν λοιπόν σαν τα τροπικά φρούτα με τον Μαζάουερ στο χέρι και, αντί για τη γνωστή ανταλλαγή μούντζας μεταξύ εποχουμένων, επικεντρώναμε το βλέμμα στην (εξίσου βίαιη εδώ που τα λέμε) ιστορία των Βαλκανίων που ξετυλιγόταν μεταξύ της στάσης Κανατάδικα και της στάσης Ιπποκράτους.

Για να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα να επισημάνω και κάτι θετικό: Τα ελληνικά ΜΜΜ έχουν ένα αναγνωστικό πλεονέκτημα: Πάνε απελπιστικά αργά, οπότε ναι μεν αργείς στη δουλειά σου κλπ, αλλά από την άλλη μπορείς να βγάλεις ίσα με 50 σελίδες τη διαδρομή! Δεν είναι λίγο...

Τώρα λοιπόν οι διαδικτυακοί φίλοι άρχισαν να καταγράφουν τι διαβάζουν οι συνεπιβάτες τους στα τρένα και τα λεωφορεία. Ζήτωσαν και οι καταγραφείς και οι καταγραφόμενοι! Σας μεταφέρω λοιπόν το ωραίο κομματάκι που διάβασα σήμερα το πρωί και το αφιερώνω στο αγόρι που είδα πριν 15 χρόνια στο μετρό να διαβάζει την πρώτη μου συλλογή διηγημάτων με τρομερό ζήλο. Τότε συγκρατήθηκα με νύχια και με δόντια να μην τον φιλήσω –ήταν βλέπετε ο πρώτος μου πραγματικός «πελάτης»!!!! Σήμερα έχω μετανιώσει που δεν το έκανα...

του Γιώργου Θεοχάρη
Μετρό, Αιγάλεω-Εθνική Άμυνα.] Το βαγόνι είναι σχεδόν άδειο: κανένας όρθιος, πολλές θέσεις κενές. Μια νεαρή γυναίκα που διαβάζει κάθεται μόνη της σε μια τετράδα θέσεων, δίπλα στο παράθυρο. Πάω προς το μέρος της χωρίς δεύτερη σκέψη. (Αισθανόμουν ανέκαθεν καλύτερα παρουσία άλλων αναγνωστών, δεν χρεώνω τη διαστροφή στο group!) Πάω και κάθομαι στη διπλανή τετράδα, ανάποδα στη φορά του τρένου, δίπλα στο διάδρομο. Απέναντί μου ένα ζεύγος μεσήλικων. Διαγώνια η αναγνώστρια. Έχω την ιδανική θέση για παρατήρηση του υποκειμένου μου. (Ελπίζω η προηγούμενη φράση να μην στοιχειοθετεί ποινικό αδίκημα!) Είναι 25 χρονών, συν-πλην δύο χρόνια. Κοντά καστανά μαλλιά. Φοράει ένα φαρδύ φόρεμα, εκρού με μικρά μωβ λουλουδάκια, και καφέ δερμάτινα πέδιλα. Η επιδερμίδα της είναι αφύσικα λευκή για την εποχή, σα να μην την έχει δει ο καλοκαιρινός ήλιος. Διαβάζει την «Πίκρα…» (“Slam”) του Nick Hornby. Κάνω πως διαβάζω το δικό μου βιβλίο, αλλά ουσιαστικά την παρατηρώ αδιάκοπα για ένα γεμάτο μισάωρο. (Ναι, το παραδέχομαι, συμβαίνει και στους φανατικότερους των αναγνωστών να βρίσκουν ενίοτε τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα από τις τυπωμένες λέξεις!) Τι έχει αιχμαλωτίσει το βλέμμα του ερευνητή; Δεν είναι η ωραιότερη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου. Ενδεχομένως να μην είναι ούτε η ωραιότερη γυναίκα στο βαγόνι. Αλλά. Κάθε 2-3 σελίδες γελάει! Γελάει ΔΥΝΑΤΑ! Μη φανταστείτε τίποτα υστερικά γέλια, του τύπου “αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα, η άλλη μισή στο άσυλο βρίσκεται”! Όχι. Το γέλιο της είναι της κατηγορίας “αποδεκτή αντίδραση σ’ ένα καλό αστείο”. Κάθε φορά που γελάει, οι μεσήλικες απέναντί μου γυρίζουν και την κοιτάζουν ευχάριστα παραξενεμένοι. Έχει φτιάξει τη μέρα όλων των εμπλεκομένων. Τη ζηλεύω!

Πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα (μυθιστόρημα, έτσι;) και γέλασα δυνατά; Και μάλιστα δημοσίως; Και μόνος μου; (Εννοώ, να γέλασα κανονικά, ως άνθρωπος που χαίρεται, όχι ως μανιακός που γελάει στα μούτρα του χαμένου του χρόνου!) Πότε αντικατέστησα το γέλιο που μπορεί να χαρίσει η ανάγνωση, με το χαμόγελο στο οποίο σε εξωθεί η διαστροφή τής κατά συρροήν ανάγνωσης; Πότε έχασα την αθωότητά μου ως αναγνώστης; (Με την πρώτη ευκαιρία, πήγα και πήρα το “Slam”. Το διάβασα γελώντας δυνατά εκεί όπου φανταζόμουν ότι θα γελούσε κι εκείνη η αναγνώστρια. Μια χαρά πέρασα!)

protagon.gr