Είμαι αναρχικός, και ο αναρχικός είναι ένας άνθρωπος με συνοχή (πνευματική ειρήνη, η ηρεμία, η εξοχή, να δουλεύεις το λιγότερο δυνατό, όσο είναι απαραίτητο για να μπορείς να ζεις, να απολαμβάνεις την ομορφιά, τον ήλιο.
Να απολαμβάνεις τη ζωή με κεφαλαία, τώρα υπάρχει η ζωή με πεζά).
Είναι το να έχεις μια προσωπική θεώρηση.
Να εφαρμόζεις τις ιδέες σου στην καθημερινότητα στο μεγαλύτερο βαθμό, χωρίς να περιμένεις μέχρι να γίνει η επανάσταση. Αυτό μπορεί να το κάνει ο αναρχικός τώρα.
Είναι μια φιλοσοφική θεώρηση, είναι μια κατάσταση πνεύματος, μια στάση ζωής.
Πιστεύω πως αυτή η κοινωνία είναι πολύ άσχημα οργανωμένη, τόσο κοινωνικά όσο και πολιτικά και οικονομικά. Πρέπει να την αλλάξουμε εντελώς.
Η αναρχία επικαλείται μια ζωή εντελώς διαφορετική.
Με την αναρχία, προσπαθούμε να ζούμε αυτή την ουτοπία λίγο λίγο κάθε μέρα.
1 σχόλιο:
Και τα βήματα μου σβήνουν, καθώς με νοιώθω να γίνομαι οσο πάει και ποιο χλώμος, και ακόμα ποιο αόρατος. Η φριχτή ώρα που και πάλι πρέπει να λάβω θέση έχει φτάσει εδώ και καιρό. Δεν μου αρέσει να πέρνω θέση, μα και πάλι... μια ανώτερη ανάγκη με σπρώχνει να το κάνω. Απο την περίοδο που είχα στήσει την οργανωμενη κίνηση αλτρουιστών, από την περιοδό που ήμουν εθελοντής, απο τοτέ ακομά που ημουν Προσκοπος βρέθηκα αντιμέτωπος με μια αδικία ποιο φριχτή, απο όλες τις αδικίες του κόσμου... βρέθηκα αντιμέτωπος με την δηκτακτορία της ταμπέλας. Όταν ανοιγά το στόμα μου κάτι να πω, ήχος δεν έβγαινε απο το στόμα μου, μονάχα σαν ψάρι στο νερο το στομά μου ανοιγόκλεινα ενώ τα ταμπελάκια πάνω απο το κεφάλι μου στήνανε γιορτή ουρλιάζοντας το ίδιο πράγμα... "ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΕΔΩ!"
Ναι κύριοι δεν ανήκω εδώ... δεν ανήκω πουθενά... ειμαι ανύπαρκτος. Δηλαδή πρέπει να πεθάνω, επειδή δεν έχω την γραπτή εξουσιοδότηση ύπαρξης;
Ε οχί κύριοι... αυτό παραπάει... στην τελική, ο λόγος που με έκανε να μην είμαι ένας απο εσάς, είναι επειδή δεν θέλω να σας μοιάσω. και οτι ποτέ μου δεν ήθελα να είμαι το καρμπον κάποιου απο εσάς με έκανε να ζω μόνος μου, σαν ερημήτης.
Αλλά επειδή δεν σας έμοιασα... για το ιδιο λόγο κατάφερα να μάθω. Κατάφερα να μαθαινω, να ταξιδέυω, να γνωρίζω ανθρώπους που οι δικές σας παρώπιδες δεν σας αφήνουν να δείτε, έμαθα να πολεμάω, και μέσα μου γεννήθηκε η ανάγκη να μάθω να πεθαίνω.
Φορέστε μου οσα ταμπελάκια θέλετε, και κάντε όσες δημοσιες σχέσεις θέλετε, αποκτήστε οσα σκήπτρα και οσα στέμματα μπορούν να χωρέσουν οι τσέπες σας.
Αυτο ποτέ δεν θα αλλάξει το γεγονός οτι είμαι απο τους ανθρώπους που δεν σας μοιάζουν, και αυτό θα σας φοβίζει.
Αυτά απο έαν άνθρωπο που μπορεί να πει ότι προσπάθησε.
Δημοσίευση σχολίου