Παιχνίδια «εν ου παικτοίς»

ΟΙ φοιτητές στο δρόμο. Πολυάριθμοι, ορμητικοί, «αγωνιστικοί». Έτσι το ‘πιασαν, έτσι ενεργούν και οι λέξεις αδικούνται. Γιατί, αγώνας πραγματικός σημαίνει να κάνεις το καθήκον σου, σε περίοδο δημοκρατίας, και να βγαίνεις νικητής. Καταξιωμένος με τη μόρφωση, την αγωγή και την παιδεία σου, για να ‘ρθει και η αναγνώριση.

«ΚΑΘΕ χωριό και γυμναστήριο» υπόσχονταν η χούντα, και η δημοκρατία γέμισε τις πόλεις με πανεπιστήμια και τις κωμοπόλεις με ΤΕΙ. Για λόγους που έχουν να κάνουν με την ψηφοθηρία των πολιτικών, σε μια ανταποδοτική τους σχέση με τους πολίτες. Με τις τοπικές κοινωνίες να συνδέουν τη μόρφωση με την κίνηση της αγοράς, τις καφετέριες και τις ενοικιάσεις διαμερισμάτων.

ΚΙ άρχισε η έκπτωση και οι…εκπτώσεις. Σε ποιότητα που την απορρόφησε η ποσότητα κι είναι φυσικό. Με τους άξιους και ικανούς σπουδαστές ανάκατους με τη «σαβούρα». Πανεπιστημιακούς
δασκάλους με σοφία και μεράκι ανάκατους με καιροσκόπους που έπιασαν δουλειά στο «μαγαζί». Και, βέβαια, η διατήρηση της έδρας που είναι δυσκολότερη της απόκτησης ήθελε στηρίγματα και (υπο)στηριχτές.....

Και τότε, γεννήθηκε η ιδέα στα μυαλά κι έγινε πράξη και πρακτική. Συμμετοχή του φοιτητή στην επιλογή του δασκάλου του! Θαυμάσια άποψη. Πού; Στην Ελλάδα των εκμαυλισμένων που κουμαντάρουν τους έντιμους. Και, βέβαια, δεν θα’ ταν ο φοιτητής/φοιτήτρια η εξαίρεση. Κι άρχισε το μυστικό(;) και ανομολόγητο αλισβερίσι του «δάσκαλου» με τον φοιτητή. Το κόμμα πέρασε την «ιδεολογία» του με…βαποράκι εξασφαλίζοντας την πρόσβασή του στην πνευματική εξουσία κι όλα πήγαιναν…μια χαρά.

ΤΑ παιδιά στο δρόμο για «αγώνα». Χορτάτα απ’ το υστέρημα του γονιού, καλυμμένα με το άρμεγμα του φορολογουμένου. Με τη δημοκρατία να ξεχειλίζει σε μυαλά και συνειδήσεις κι άλλοτε να ισορροπεί στο κοντάρι με το κόκκινο τριγωνικό σημαιάκι του «φοιτητή» με την κοτσίδα. Και οι άλλοι; Πώς να αντιδράσουν και να αντιταχθούν στο ρεύμα τα λεγόμενα καλά παιδιά, με όνειρα για σπουδές και τον αγώνα φυλαγμένο για μαύρες εποχές που ευχόμαστε να μην έρθουν;

ΠΑΙΖΟΥΝ τα κόμματα το παιχνίδι τους και οι (κάποιοι) πρυτάνεις το δικό τους, μη ξεβολευτούν. Με νόμο που αγωνίζονται να καταργήσουν κι ας ψηφίστηκε από διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με σιωπηρές παροτρύνσεις για «αγώνα» των φοιτητών. Χωρίς να κοπιάζουν για μια ματιά στον πανεπιστημιακό ευρωπαϊκό περίγυρο, που δεν ανέχεται απουσίες, «αιώνιους» και ανεξέλεγκτες φοιτητικές εστίες και όπου η φοιτητική πειθαρχία είναι προέκταση εκείνης των πολιτών.