Τέλος εποχής

Παρακολουθώντας τις διεθνείς τάσεις και εξελίξεις εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν μπορώ παρά να μην καταλήξω σε ένα ασφαλές (για εμένα) συμπέρασμα: Πως ο κόσμος που γνωρίζαμε τελειώνει οριστικά. Μια νέα εποχή ανατέλλει.

Ο 20ς αιώνας ξεκίνησε δύσκολα, και στη διάρκειά του, άσχετα με τους δυο παγκόσμιους πολέμους, τα πυρηνικά όπλα, τις οικονομικές καταρρεύσεις, και άλλα πολλά δεινά, η ανθρωπότητα έκανε αρκετά βήματα μπροστά, τόσο στον τεχνολογικό και επιστημονικό τομέα, όσο και στον κοινωνικό.

Σκεφτείτε μόνο ότι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε, για παράδειγμα, το 1880, σε ένα κόσμο που ελάχιστα είχε αλλάξει τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια, πρόλαβε να ζήσει και να γνωρίσει τα αυτοκίνητα, το τηλέφωνο, τον ηλεκτρισμό, τα αεροπορικά και τα διαστημικά ταξίδια, την τηλεόραση, τα αντιβιοτικά, και άλλα πολλά, που όταν γεννήθηκε δεν ήταν ούτε καν επιστημονική φαντασία.

Και το κυριότερο; Γνώρισε στη διάρκεια της ζωής του το οκτάωρο, την κοινωνική ασφάλιση, τη σύνταξη, τη δημόσια εκπαίδευση, τη δωρεάν υγεία, την ισονομία, και άλλα πολλά σημαντικά, που μέχρι τότε ήταν απλά ουτοπίες στο μυαλό κάποιων αλαφροΐσκιωτων ονειροπόλων.....

Δυστυχώς, όπως όλα στη φύση κάνουν τον κύκλο τους, έτσι κι αυτή η τρομακτική πρόοδος που σημειώθηκε στον κοινωνικό τομέα, φαίνεται πως κλείνει και τον δικό της κύκλο.

Η πολλή δημοκρατία, η κυριαρχία της ισότητας, τα οικονομικά δίχτυα ασφαλείας, το κοινωνικό κράτος, κ.ο.κ. όλες αυτές δηλαδή οι καταπληκτικές κατακτήσεις, παρήκμασαν, και πλέον κατάντησαν αν όχι επικίνδυνα, τουλάχιστον αναχρονιστικά στοιχεία του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού.

Η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, οδήγησε στην (δικαιολογημένη πολλές φορές) ξενοφοβία.

Η πλήρης ισότητα οδήγησε στην ισοπέδωση.

Η πλήρης ελευθερία, στην ασυδοσία.

Η ευμάρεια, στη βαρεμάρα και στα ναρκωτικά.

Το ανθρώπινο πρόσωπο της δικαιοσύνης, και οι ανθρωπιστικές αξίες στον τομέα του σωφρονισμού, οδήγησαν στην ατιμωρησία και στην έκρηξη του εγκλήματος.

Το ανθρώπινο κοινωνικό κράτος, για την επιτυχία του οποίου θυσιάστηκαν ολόκληρες γενιές αγωνιστών, οδήγησε στη κοινωνία των επιδομάτων, και σε μια χαμένη γενιά που περί άλλων τυρβάζει.

Και γενικά, τα πανανθρώπινα και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα, οδήγησαν στην πλήρη ισοπέδωση των πάντων.

Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω, αλλά νομίζω πως αυτό που θέλω να πω είναι ήδη κατανοητό.

Ο κόσμος όπως τον ξέραμε τελείωσε, και μια νέα πιο σκοτεινή εποχή έρχεται.

Στη Νορβηγία, ο αδίστακτος μακελάρης δείχνει το δρόμο του μέλλοντος όσον αφορά στο πείραμα της πολυπολιτισμικότητας. (Κάτι ανάλογο θα δούμε και στα μέρη μας αν συνεχίσουν τα φαινόμενα που, όπως διαβάζω, σημειώνονται στη Πάτρα, όπου συμμορίες Πακιστανών κ.α. συστηματικά παρενοχλούν σεξουαλικά τα αγοράκια των ξένων τουριστών).

Στην Αγγλία, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έχουν οδηγήσει σε γενικευμένη επιθυμία αναθεώρησης του δικανικού συστήματος, στο οποίο μέχρι σήμερα κυριαρχεί η χαλαρότητα και η ατιμωρησία. Σε λίγο, θα σφίξουν οι κ...ι για τα καλά.

Στην Αμερική, το σοκ που υπέστησαν και θα συνεχίσουν να υφίστανται οι μέχρι τώρα σφυρίζοντες αδιάφορα Αμερικάνοι, είναι τεράστιο. Και εκεί προβλέπονται μεγάλες αλλαγές, και τα κεφάλια θα μπουν μέσα.

Στη Γερμανία, που έχει δείξει το πραγματικό της πρόσωπο δυο φορές στα τελευταία εκατό χρόνια, τα πράγματα θα ασχημαίνουν, αν κάτι διακόψει την οικονομική της σταθερότητα.

Εν ολίγοις, παντού στον κόσμο υπάρχει μια αναδίπλωση από τα κοινωνικά επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών. Και αν την συνδυάσουμε με την νέα κουλτούρα της ασφάλειας, της αυξημένης παρακολούθησης και της προόδου της τεχνολογίας, τότε έχουμε να δούμε πολλά. Το 1984 του Orwell θα φαντάζει αθώο παραμύθι.

Η ιδανική σοσιαλδημοκρατία με τα άδολα οράματα της, θα δώσει τη θέση της στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό, και στο δίκιο του ισχυρού (οικονομικά).

Προβλέπεται γενικό σφίξιμο των ζωναριών, και όχι μόνο στον δημοσιονομικό τομέα. Όλα αυτά που οι προηγούμενες δυο γενιές θεωρούσαν ως δεδομένα και ως χρωστούμενα τους δικαιώματά, αποδείχθηκαν απλά προνόμια που τους είχαν παραχωρηθεί, και τα οποία δεν στάθηκαν ικανές να διαφυλάξουν.

Τα πράγματα θα ζορίσουν, και ειδικά στην Ελλάδα μας, που δεν αποτελεί παρά μια παρανυχίδα του διεθνούς κορμού, έρμαιο των παγκόσμιων ανακατατάξεων.

Ας ελπίσουμε πως και η επόμενη γενιά μας, παρά τα οικονομικά της δεινά, τουλάχιστον δεν θα ζήσει τον πόλεμο. Όπως δεν τον έζησαν, για πρώτη και μοναδική φορά στα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια, οι ελληνικές γενιές που γεννήθηκαν από το 1960 και μετά.

Ας το ελπίσουμε πραγματικά. Αν και αμφιβάλλω, διότι πόλεμος πατήρ πάντων, και όλες οι διεθνείς ενδείξεις, προς τα εκεί κατατείνουν: Προς τη μόνη και αρχέγονη μορφή reboot, τον πόλεμο δηλαδή.

Βοήθειά μας.