Η Πλατυτέρα των Αρπαχτών...

Kάθε χρόνο το Δεκαπενταύγουστο, η «Πλατυτέρα των Ουρανών» εμφανίζεται στο λιμάνι του βλαχόνησου. Προς Θεού, δεν πρόκειται για ομαδική θρησκευτική παράκρουση. Έτσι ονομάζεται το πλοιάριο που ξερνάει τουρίστες ανά δεκάδες σαν τα ποντίκια που βγαίνουν από πλημμυρισμένο αμπάρι.

Παρόλα αυτά, η επιλογή του ονόματος είναι πέρα για πέρα εύστοχη. Άμα τη εμφανίσει των ασπρουλιάρικων αλλοδαπών, οι αντιδράσεις των ντόπιων επιχειρηματιών δεν διαφέρουν από αυτές που θα υπήρχαν αν όντως εμφανιζόταν η Μεγαλόχαρη μπροστά τους σε όραμα. Αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου γι' αυτό. Το θαύμα που μπορεί να προσφέρει η Παναγία δεν μπορεί να συγκριθεί με τα ευρώ που ακολουθούν την «Πλατυτέρα των Ουρανών» σαν να ήταν δελφίνια.....

Ένας ολόκληρος επιχειρηματικός μηχανισμός έχει στηθεί για να εξαργυρώσει την ψευδαίσθηση του “Live your myth in Greece”, που στην προκειμένη περίπτωση θυμίζει φυλακή. Οι τουρίστες “προαυλίζονται” για λίγο, περιφερόμενοι ασκόπως και μαγεμένοι από το καθαρό γαλάζιο του ουρανού, ακριβώς όπως οι κρατούμενοι, και οι ντόπιοι, σαν ακροβολισμένοι φύλακες, δεν τους χάνουν από τα μάτια τους. Αυτούς και το πορτοφόλι τους. Δεκάδες μικρά μαγαζιά με κακόγουστα σουβενίρ εικοσαετίας και καφετέριες που αλλάζουν το μενού τους για την περίσταση, έτοιμες να σερβίρουν μέχρι και χωριάτικη. Όσοι τουρίστες ξεφύγουν από αυτή την παγίδα, πέφτουν απευθείας στην δεύτερη που τους περιμένει στη σειρά. Ταβέρνες, παρατεταγμένες η μία μετά την άλλη, με τον κράχτη να κάνει άγρα πελατών κερνώντας ζεστό χταποδάκι από την ψησταριά που έχει ντουμανιάσει την ατμόσφαιρα. Η σύντομη αυτή επίσκεψη διαρκεί περίπου μία ώρα. Ύστερα, οι “κρατούμενοι” επιστρέφουν στο κατάστρωμα κατά κάμποσα ευρώ ελαφρύτεροι και οι καταστηματάρχες, βουρκωμένοι από συγκίνηση για την συνέπεια του ετήσιου θαύματος, στρέφουν την προσοχή τους στους μακράς διαρκείας τουρίστες.

Όλα αυτά είναι εύκολα εντοπίσιμα κι από έναν απλό παρατηρητή, μα εγώ, έχοντας ζήσει δεκαοχτώ απίστευτα χρόνια στο βλαχόνησο, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω και πίσω από το παραβάν εξασκώντας τα πλέον εποχιακά τουριστικά επαγγέλματα: Σερβιτόρα και καθαρίστρια. Όπως θα φαντάζεστε, η ασφάλιση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σαν τα ηλιοβασιλέματα στην Οία. Τα κοιτάς από μακριά εκστασιασμένος. Την ίδια έκσταση νιώθεις να σε πλημμυρίζει όταν αρχίζεις και ανακαλύπτεις τα βρώμικα μυστικά της ντόπιας επιχειρηματικότητας. Διπλά μενού στις ταβέρνες (διαφορετικά για αλλοδαπούς και Έλληνες) κι ενοικιαζόμενα δωμάτια που δεν αναρτούσαν, ως όφειλαν, την ειδική καρτέλα του ΕΟΤ που αναγράφει τη μέγιστη προτεινόμενη τιμή. Πρόστιμα που σβήνονταν εν μία νυκτί για άγρα πελατών και το σήμα που έπεφτε στην πιάτσα όταν επισκεπτόταν το βλαχόνησο κλιμάκιο του ΣΔΟΕ. Το τελευταίο ήταν και το πιο θεαματικό. Με το που γινόταν αντιληπτή η παρουσία των ελεγκτών, έβλεπες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αποδείξεις να ανεμίζουν στα τραπέζια σαν σημαιάκια σε εθνική εορτή.

Φήμες θέλουν τα πονηρά αυτά τεχνάσματα να ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Βέβαια, οι ίδιες φήμες κάνουν λόγο και για μείωση της κίνησης κατά 70% φέτος. Εν τούτοις, από την πρόσφατη επίσκεψή μου για κάτι από περισσότερο από 24 ώρες, η εντύπωση που αποκόμισα φαίνεται να πατάει και στις δύο πλευρές. Η Πλατυτέρα ήταν και πάλι εκεί, τα σουβενίρ και τα χταποδάκια επίσης. Μα ως εκ θαύματος οι αποδείξεις δεν περίμεναν το σινιάλο από την απέναντι καφετέρια για να εμφανιστούν. Από την άλλη, τα κότερα ήταν πολύ λιγότερα από τις προηγούμενες χρονιές και το θερινό σινεμά θα μπορούσε άνετα να χρησιμοποιηθεί για τρυφερό πριβέ ραντεβού.

Μιλώντας με διάφορους επιχειρηματίες, κανείς δεν φάνηκε θορυβημένος από την επικείμενη αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση. Αντιθέτως, η μεγαλύτερή τους ανησυχία ήταν ο ανταγωνισμός, ο οποίος φέτος, λόγω της μεγάλης κρίσης, φαίνεται να έχει αγριέψει για τα καλά. Φιλίες χρόνων διαλύονται μεταξύ τζατζικιού και χωριάτικης, γιατί ο τάδε πήρε μια καφέτερια κοντά στα κότερα ώστε να στέλνει τους τουρίστες σούμπιτους στην ταβέρνα που διατηρεί στην άλλη άκρη του νησιού, με αποτέλεσμα τα παρακείμενα εστιατόρια να χάνουν πελατεία. Και, όπως καταλαβαίνετε, αυτό δεν μένει ατιμώρητο. Εις ανταπόδοση, πέφτουν “καρφωτές” για έξτρα τραπεζοκαθίσματα και αυτή η χαρούμενη ατμόσφαιρα ανακυκλώνεται μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού μέχρι να πέσουν τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου.

Τότε είναι που θα αρχίσουν και τα πραγματικά προβλήματα. Όχι γιατί θα πρέπει να περάσουν το χειμώνα με τα κέρδη της τουριστικής περιόδου, αλλά γιατί αυτοί οι άνθρωποι, μετά από όλα αυτά, θα πρέπει να βρουν ένα τρόπο να συμβιώσουν αρμονικά κάτω από τον ίδιο ουρανό, περιτριγυρισμένοι από θάλασσα, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Για καλό και για κακό πάντως, εγώ τους σταύρωσα φεύγοντας...