Οι εξτρεμιστές ταξιτζήδες βλάπτουν σοβαρά τη χώρα

Ο σεβασμός κι η επιβολή του νόμου στην Ελλάδα είναι μια πολύ σχετική έννοια. Ο απλός, αδύναμος πολίτης, που δεν διαθέτει ειδικό βάρος και δεν έχει τη δυνατότητα να εκβιάσει το κράτος και την κοινωνία, με το παραμικρό δέχεται τον βαρύ πέλεκυ του νόμου στο κεφάλι του. Αντίθετα, αν μπορεί να κρυφτεί πίσω από μια οργανωμένη μειοψηφία λίγων εκατοντάδων ή και χιλιάδων ομοϊδεατών ή συναδέλφων, τότε δεν έχει πάνω του καμιά επίπτωση ο νόμος.

Μπορούν να πράξουν ο,τιδήποτε, ακόμα και να πυρπολήσουν ή και να καταστρέψουν ξένες περιουσίες, να ασκήσουν βία εναντίον πολιτών, ελλήνων ή και αλλοδαπών, να εμποδίσουν τα κρατικά όργανα να ασκήσουν τα καθήκοντα τους.

Το βλέπουμε καθημερινά να συμβαίνει αυτό με τους ιδιοκτήτες ταξί που, στο όνομα του επαγγελματικού δικαίου που κατά τη γνώμη τους έχουν, κρίνουν ότι μπορούν να εμποδίζουν τα ξένα κρουαζιερόπλοια να αποβιβάζουν τους τουρίστες στα λιμάνια, να ρίχνουν λάδι στους δρόμους για να προκαλέσουν ατυχήματα στους μοτοσυκλετιστές αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, να κλείνουν τους δρόμους ασκώντας φυσική βία κατά των υπολοίπων πολιτών, που δεν μπορούν να ασκήσουν το συνταγματικό τους δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης.....

Ασφαλώς, ο χειρισμός εκ μέρους του υπουργού Υποδομών Γιάννη Ραγκούση είναι ερασιτεχνικός. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, δυστυχώς για τον τόπο διακρίνεται για την ανικανότητα και την αδυναμία της. Αλλά αυτό και μόνον δεν αρκεί για να δικαιολογήσει συμπεριφορές, που ευθέως στρέφονται κατά του κοινωνικού συνόλου, όπως συνέβη με τη δραστηριότητα εξτρεμιστών ιδιοκτητών ταξί, που συμπεριφέρονται με τρόπο παράνομο, βίαιο, αντικοινωνικό αλλά και αυτοκαταστροφικό.

Η ευθεία επίθεση των ιδιοκτητών ταξί, ακόμα κι αν νιώθουν πως πνίγονται από το δίκιο τους επειδή ξεβολεύονται άγρια από την ίδια τη ζωή, καθώς η εικονική πραγματικότητα που δημιουργήσαμε εδώ και δεκαετίες κατέρρευσε, δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να στραφούν με τόση βιαιότητα κατά του ελληνικού τουρισμού, που αποτελεί την μοναδική ελπίδα της οικονομίας να ξεπεράσει την κρίση της, αλλά και την μοναδική πηγή εσόδων για τη χώρα.

Και η συγκροτημένη Πολιτεία, αν όντως υφίσταται εμπράκτως κι όχι στα λόγια, έχει την υποχρέωση να επιβάλει το νόμο και σε αυτή την περίπτωση. Όμως, λόγω της αδυναμίας και της ανικανότητας της κυβέρνησης, ούτε καν οι εντολές των εισαγγελικών αρχών προς την Ελληνική Αστυνομία δεν εφαρμόζονται. Με αποτέλεσμα, μολονότι έχουν περάσει δύο περίπου εβδομάδες από τότε που άρχισαν οι αντικοινωνικές συμπεριφορές των ιδιοκτητών ταξί, ο νόμος να μην εφαρμόζεται.

Αντίθετα, αν ένας απλός πολίτης τολμήσει να διαμαρτυρηθεί μεμονωμένα για αδικία εις βάρος του, όπως συνέβη με ιδιοκτήτη διαμερίσματος το οποίο αρνείται να εγκαταλείψει εκδότρια περιοδικού, βουλευτής της αντιπολίτευσης, παρά την εις βάρος της δικαστική απόφαση, συνελήφθη άμεσα από την αστυνομία και δεν ξαναμάθαμε το παραμικρό για την τύχη του. Γι’ αυτό είπαμε. Στην Ελλάδα, που δεν είναι κράτος δικαίου, ο νόμος εφαρμόζεται επιλεκτικά. Κι αυτός είναι ο λόγος που η δημοκρατία της δεν είναι ισχυρή. Με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε καταστάσεις ακόμα χειρότερες από ό,τι η οικονομική κατάρρευση προοιωνίζεται.

Γ. Λοβερδος