Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: "Ζούμε μια εποχή που μας βλέπουν ως αριθμούς"

Σπάνια, βλέπεις τέτοιες ουρές πλέον σε θεατρικά καμαρίνια από τον κόσμο, λίγο η απογοήτευση, λίγο η απομυθοποίηση των ηθοποιών μέσα από την καθημερινή τους προβολή στα σίριαλ, στην Ελλάδα του 2011 έχουμε έλλειψη της παλιάς στόφας ηθοποιών, δεν υπάρχει για παράδειγμα η λατρεία που υπήρχε στους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, χάθηκαν τα είδωλα...



Και όμως αν έβλεπε κανείς πέρσι το καλοκαίρι τον πανζουρλισμό που γινόταν έξω από το καμαρίνι του θα τα έχανε, το ίδιο και την Τετάρτη(29/6) στο Ηρώδειο. Εξάλλου είναι γνωστό πως όποιον και να ρωτήσεις για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, άνθρωπο του χώρου, θεατρόφιλο, κινηματογραφόφιλο ή ακόμα και έναν τηλεθεατή με καμιά εξειδικευμένη γνώση, όλοι με διαφορετικά λόγια όσον αφορά την περιγραφή τους θα καταλήξουν στο εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός : «Μεγάλο ταλέντο!»

Είχα την τύχη να τον συναντήσω ,λίγο πριν ξεκινήσει την φετινή του περιοδεία εκτός Αθηνών ως Τρουφαλντίνιο, στο κλασσικό έργο του Γκολντόνι «Υπηρέτης 2 αφεντάδων». Ομολογουμένως δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο, ούτε να τον βρω, ούτε να τον πείσω να μου μιλήσει, γιατί όπως θα μου πει μιλάει μόνο όταν έχει κάτι να πει, αυτό τον κάνει εξάλλου πιο αγαπητό και σημαντικό ακόμα και σ’ εμάς τους δημοσιογράφους, που δεν μας αρέσουν οι αρνήσεις.

Ξεκινώντας την κουβέντα αστειευόμενη θα του το επισημάνω…

Δεν σας βρίσκουμε εύκολα, εμφανίζεστε ελάχιστα μιλάτε σπάνια, δεν χρειάζεται λοιπόν να ρωτήσω αν αγαπάτε την δημοσιότητα…

Αγαπάω την δουλειά μου! Η δημοσιότητα είναι ένα κομμάτι της δουλειάς και μου χρειάζεται μόνο για να αναφέρω στον κόσμο τι ετοιμάζω τίποτα παραπάνω.

Αν αφαιρέσουμε την καλοκαιρινή περίοδο του 2010, που περιοδεύσατε με την «Λυσιστράτη» τον χειμώνα απείχατε και από το θέατρο και από το σινεμά και από την τηλεόραση γιατί όπως έχετε δηλώσει κάνατε ταξίδια….

Ε ναι, 38 χρόνια τώρα τα μόνα ταξίδια που είχα κάνει ήταν μέσα από την δουλειά και ήταν και ελάχιστα. Είχα ανάγκη λοιπόν να κατεβάσω τα ρολά, να βρω μια ευκαιρία να γυρίσω λίγο το εξωτερικό, να δω πως ζουν οι άνθρωποι εκεί έξω.

Οι ηθοποιοί συνήθως έχουν τον φόβο, την ανασφάλεια αν θέλετε ότι μπορούν να «χαθούν» αν δεν εμφανίζονται πουθενά. Αυτό δεν σας πέρασε καθόλου από το μυαλό;

Όχι καθόλου, αυτό δεν το είχα ούτε παλιά, πριν γίνω αναγνωρίσιμος εννοώ. Πίστευα στην δουλειά μου, πίστευα στον εαυτό μου, πάντα έλεγα πως με σκληρή δουλειά θα τα καταφέρω. Ξέρεις αυτό το παθαίνουν κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν φτάσει στην κορυφή και φοβούνται εγώ δεν έχω τέτοιο θέμα.

Θέλετε να μου πείτε πως με την αποθέωση που γνωρίζετε από το κοινό και όντας πρωταγωνιστής δεν είστε στην κορυφή;

Όχι, σκαρφαλώνω….

Και αυτό που ζήσατε στην χθεσινή πρεμιέρα, τι ήταν; Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν νιώθετε πρωταγωνιστής.

Σκαρφάλωμα, ακόμα σκαρφαλώνω την πλαγιά…(γέλια). Δεν νιώθω τίποτα διαφορετικό από αυτό που ένιωθα τα προηγούμενα χρόνια, πρωταγωνιστής από την άποψη να πάρουν τα μυαλά μου αέρα σε καμία περίπτωση. Ήδη με το που κάνεις μια δουλειά, χαίρεσαι αλλά ξέρεις ότι θα έρθει κάτι καινούργιο…

Η χθεσινή σας πρεμιέρα, συνέπεσε με μια βραδιά, που θα περάσει στις μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, με εικόνες πολέμου σ’ όλη την Αθήνα. Πως βλέπετε τα πράγματα στην χώρα και πως βιώνετε την κατάσταση;

Κατεβήκατε στο Σύνταγμα; Είστε και εσείς αγανακτισμένος;

Κάποιοι συνάδελφοι σας, μου είπαν πως αν και θα ήθελαν να κατέβουν φοβήθηκαν μήπως ο κόσμος πάνω στην οργή του, θυμώσει μαζί τους και πει πως είναι αναγνωρίσιμοι, έχουν κάνει τηλεόραση και άρα δεν έχουν πρόβλημα. Το σκεφτήκατε ως ενδεχόμενο;

Το να είναι κανείς αναγνωρίσιμος, δεν σημαίνει, ειδικά στην Ελλάδα, πως είναι και πλούσιος. Άλλοι ηθοποιοί στο εξωτερικό, αν έκαναν αυτά που έχω κάνει εγώ στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, δεν θα δούλευαν μια ζωή!

Στην Ελλάδα, στην καλύτερη περίπτωση αν μια σειρά πάει καλά, το μόνο που μπορείς να πεις και εγώ αυτό έκανα, είναι πως μπορείς έναν χρόνο μόνο να μην δουλέψεις.

Δηλώνετε αισιόδοξος;

Είμαι φύση αισιόδοξος άνθρωπος και αυτή την εποχή μπορεί να βάλλεται από παντού η αισιοδοξία μου αλλά κάνω τα πάντα για να την διατηρώ ακέραιη!

Σας έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους, παρόλα αυτά θυμάμαι με ενθουσιασμό ερμηνείες σας σε αυτοτελή επεισόδια τόσο στον «Κόκκινο κύκλο», όσο και στην «Δέκατη εντολή». Τελικά η κωμωδία και το δράμα είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος;

Και τα δύο έχουν μια βάση, την αλήθεια, αν έχεις την αλήθεια ως βάση και την φιλτράρεις μέσα από την δική σου την αλήθεια, θα πετύχει είτε είναι δράμα, είτε κωμωδία αλλιώς θα φανεί επιφανειακό.

Μου δίνετε την εντύπωση πως αγαπάτε τόσο πολύ το σινεμά – εξάλλου γράφετε χρόνια και σενάρια-που αν ζούσατε σ’ άλλη χώρα θα παίζατε μόνο σε ταινίες; Ισχύει κάτι τέτοιο;

Όχι, δεν θα έκανα μόνο σινεμά. Το θέατρο, ξέρεις έχει κάτι μαγικό, έχει την άμεση επαφή με τον κόσμο. Αυτή η ενέργεια, η επικοινωνία με το κοινό δεν υπάρχει στην οθόνη. Για μένα το να νιώθεις συμπαίκτη σου τον θεατή, να βλέπεις πως η ερμηνεία σου γίνεται άμεσα αντιληπτή είναι ένα καταπληκτικό πράγμα. Ενώ στον κινηματογράφο, είσαι θεατής του αποτελέσματος.

Είναι διαφορετικός ο κώδικάς υποκριτικής στο σινεμά και στο θέατρο;

Εντελώς διαφορετικό, στο θέατρο έχεις στο νου σου ότι πρέπει να σ’ ακούσει και η τελευταία σειρά, να σε δει, είναι διαφορετικά τα εκφραστικά μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσεις. Από την άλλη στον κινηματογράφο είναι σημαντικό να είσαι όσο μπορείς πιο λιτός για να φαίνεσαι φυσικός.

Βλέπουμε πως ο Τρουφαλντίνιο, στην παράσταση σας είναι υπηρέτης σε 2 αφεντάδες. Η Ελλάδα του 2011 και του μνημονίου, σε πόσους είναι;

Σε αμέτρητους, έχουμε φτάσει σε σημείο να μην ξέρουμε σε πόσους είναι και ποιοι είναι τελικά οι αφέντες μας. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε αφέντες του εαυτού μας. Με το που γεννιόμαστε ξέρουμε όλοι από μωρά το φόρο που θα πληρώσουμε. Μας διαφεντεύουν πάρα πολλοί, εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει αυτό, απλώς όποιος ήταν σ’ αυτή την θέση, ας μας αγαπούσε και λίγο για να ήταν η ζωή μας καλύτερη.

Δεν έχουμε όμως και εμείς μερίδιο ευθύνης;

Ναι, όλα αυτά τα χρόνια είχαμε την αίσθηση ότι κάποιοι έκλεβαν, αλλά δεν ψαχνόμασταν και πολύ και τώρα τα δύο τελευταία χρόνια, αποκαλύφθηκαν τα πράγματα και τι κονδύλια μας έδινε η Ευρωπαϊκή Ένωση και τόσα άλλα που ξέραμε αλλά κάναμε ότι δεν ξέραμε.

Στην τελευταία σκηνή της παράστασης, ο ήρωας σας λέει πως αν δεν ερωτευόταν δεν θα έφτανε στο σημείο να αναγκαστεί να ομολογήσει το μυστικό του. Εσείς στην προσωπική σας ζωή, έχετε ερωτευτεί σε βαθμό που να θυσιάσετε πράγματα;

Δεν μου αρέσει να μιλάω για τα προσωπικά μου, γενικότερα όμως πιστεύω πως δύο πράγματα σε κάνουν να ξεφύγεις από τα όρια σου η πείνα και ο έρωτας…

Αυτό το γενικότερο κλίμα του Γκολντόνι, ο ρομαντισμός αυτών των έργων σας εκφράζει ως άνθρωπο ή θα λέγατε πως είστε πιο ορθολογιστής;

Απόλυτα! Ο ρομαντισμός είναι το κερασάκι στην τούρτα της ζωής μας. Χωρίς αυτό μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι αλλά δεν ξέρουν τι χάνουν! Ο ρομαντισμός είναι ότι πιο γλυκό και όμορφο και αν θες μας οδηγεί πίσω σε χρόνια πιο αγνά…. Είναι ίσως η μόνη γέφυρα που μας ενώνει με το παρελθόν.

Κλείνοντας, ξέρω πως αγαπάτε πολύ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Αν λοιπόν είχατε να επιλέξετε μια από τις ακόλουθες φράσεις για την πραγματικότητα που βιώνουμε ποια θα επιλέγατε και γιατί;

«Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!»

«Το νου σας ρεμάλια….»

«Μπουρλότο!»