Ν. Μουρατίδης: "Δεν είμαι του σαλονιού, είμαι του πεζοδρομίου"

Το ρολόι έδειχνε 18.00 και βρισκόμουν ήδη έξω από το σπίτι του (ευτυχώς δεν άργησα). Χτυπώ το κουδούνι λιγάκι αγχωμένη και μου ανοίγει λέγοντάς μου σε ποιον όροφο να πάω. Μια συλλογή με 30 μυρμήγκια που υπάρχει στην εξώπορτα μου τραβά την προσοχή. «Είναι από έκθεση του Νταλί στο Λονδίνο», μου εξηγεί.

Το βλέμμα μου πέφτει στα δεκάδες DVD που βρίσκονται ανάμεσα σε αντικείμενα που έχει αγοράζει από πολλές χώρες τους εξωτερικού, όπως ένα ανθοδοχείο του Andy Warhol. Μου λέει πως τους αρέσει πολύ να βλέπει ταινίες, φανερό δείγμα της αγάπης του για το σινεμά αφού έχει σπουδάσει στη σχολή σκηνοθεσίας Λυκούργου Σταυράκου. Για μερικά λεπτά προσπαθούσα να εντοπίσω cd ή έστω βινύλια αλλά δεν τα έβλεπα πουθενά. Ο ίδιος μου απάντησε πως τα έχει σε δύο αποθήκες ενώ τα περισσότερα βινύλια τα έχει δώσει γιατί δεν έχει άλλο χώρο να τα βάλει. Τα μόνα που έχει κρατήσει είναι τα υπογεγραμμένα και τα αγαπημένα του.

Δεν μπορούσα παρά να ξεκινήσω τη συνέντευξη ρωτώντας τον για έναν από τους έρωτες της ζωής του. Το ραδιόφωνο. «Έχω ζήσει στιγμές του τύπου να με παίρνουν δισκοπωλεία και να με ρωτάνε με ποιο τραγούδι ξεκίνησες εχτές; Λέω γιατί; Επειδή το ζητάνε. Πήγαιναν και ζητούσαν το τραγούδι που έπαιξε ο Μουρατίδης στο ΚΛΙΚ», μου λέει ανάβοντας ένα τσιγάρο.

Το Litanie Des Saints του Dr John που το πρωτοάκουσε μετά από καλοκαιρινές διακοπές, το αποθέωσε παίζοντάς το καθημερινά στις εκπομπές του. «Αυτός σε έκανε επιτυχία στην Ελλάδα», είπαν στον Dr John όταν ήρθε στην Ελλάδα και εκείνος φίλησε τα χέρια του Νίκου Μουρατίδη.....

Ο ίδιος μου λέει, πως θέλει να παίζονται νέα τραγούδια στο ραδιόφωνο και όχι playlists και πιστεύει πως αυτό κέρδισε το κοινό του τον οποίον άκουγε όλο το δίωρο. Τελείωναν τα παγάκια στην εκπομπή ακροατές μαζεύονταν στο σταθμό φέρνοντας πάγο, του τηλεφωνούσαν να βάλει διαφημίσεις για να παρκάρουν και να σταματήσουν να κάνουν το γύρο του τετραγώνου για ακόμα μια φορά. Έλληνες επώνυμοι του ζητούσαν για να παίξει αγαπημένα τους κομμάτια στην εκπομπή ή ρωτούσαν τον τίτλο ενός τραγουδιού. «Με έπαιρνε ξαφνικά η Λιάνα Κανέλλη ή ο Ντέμης Νικολαϊδης, ή η Θέμις Μπαζάκα ή η Νόνη Δούνια. Με τη Νόνη γνωριστήκαμε όταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε "Γεια σου είμαι η Νόνη Δούνια, δεν ξέρω αν με γνωρίζεις ψάχνω ένα τραγούδι"».

Ο μαθητής Γιώργος Μαζωνάκης

Ο Νίκος Μουρατίδης υπήρξε μάνατζερ του Γιώργου Μαζωνάκη το διάστημα 1992-1998 και όπως μου λέει, του έμαθε πολλά. Τα βίντεο κλιπ του ήταν «βρώμικα», λιγάκι low budget, όχι τυχαία. Επέμενε στα low budget βίντεο κλιπ παρά τις πιέσεις του Μαζωνάκη ο οποίος ήθελε σαν του George Michael. «Λύσσαγε. Έβλεπε τα βίντεο κλιπ του George Michael και έλεγε "Ένα τέτοιο βίντεο κλιπ να κάνουμε". "Όχι εμείς είμαστε low budget"».

«Τον έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Τον έπαιρνα μαζί μου στην Επίδαυρο, του έμαθα να συμπεριφέρεται στους μουσικούς, πώς να μιλάει… Στην αρχή έμπαινε στο κέντρο και δε μίλαγε στους μουσικούς», μου είπε και ρωτώντας τον αν το έκανε από ντροπή μου απάντησε: «Όχι ήταν κολοπαιδισμός. Του είπα «Πέρασες από τους μουσικούς και δεν τους χαιρέτησες; Βγες έξω αυτή τη στιγμή και πες τους καλησπέρα. Είναι οικογένειά σου οι μουσικοί».

Εκτός από τα βίντεο κλιπ ασχολιόταν και με τα τραγούδια που θα ερμήνευε στους δίσκους ο Γιώργος Μαζωνάκης. «Έδινα και εντολή στον στιχουργό. Του έλεγα να γράψει ένα τραγούδι που να λέει για παλιόπαιδο επειδή ο Μαζωνάκης ήταν λίγο παλιόπαιδο ή ένα που να νοσταλγεί την παλιά του γειτονιά (Θέλω να γυρίσω στα παλιά). Γράψε μου ένα τραγούδι που να λέει βαριέμαι (Αχ πόσο βαριέμαι)».

Εκείνη την εποχή, ο Νίκος έτρεχε full time τον Μαζωνάκη ως μάνατζερ. Είχε αναλάβει τα πάντα. Το image του, τα τραγούδια, τις εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα, τα οποία ο ίδιος ποτέ δεν αντιπάθησε (αλλά τώρα πια πάει σπάνια και όποτε το κάνει θα είναι ήδη μεθυσμένος – ο ίδιος μας το είπε). Τότε, έλεγε στους επιχειρηματίες «να βγάλουν από μπροστά τα τραπέζια και να κάθονται όρθιοι και τα τραπέζια πίσω. Με κοίταζαν περίεργα και μου έλεγαν θα χάσουμε τα πρώτα τραπέζια; Όταν το έκαναν οι Onirama ήταν ακριβώς αυτό που ονειρευόμουν. Ή τους έλεγα να βάλουμε στην πίστα έναν ιμάντα από αυτούς του αεροδρομίου. Ήθελα να το αλλάξω».

Γιατί πάντα ήταν άνθρωπος των αλλαγών, των πειραματισμών και ιδεών που άλλοι θεωρούσαν πολύ προχωρημένες (ποιος έχει ξεχάσει τα φιδέ ρούχα που φορούσε ο Μαζωνάκης;), αλλά κυρίως και πάντοτε είχε μια σταθερά, την καλή μουσική.

«Είμαι του καλού έντεχνου, του καλού ροκ, του καλού ποπ. Ξέρω πάρα πολύ το λαϊκό τραγούδι. Έχω κάνω αξιοπρεπή προγράμματα και όχι φθηνά λαϊκά». Όπως; «Ένα πρόγραμμα που έκανα μόνος μου χωρίς ενορχηστρωτή ήταν το Λίντο με τον Μαζωνάκη τον οποίο είχα με έξι γκόμενες. Σαμίου, Σαρρή, Καρουσάκη, Γεωργιάδου. Διάφορες. Και τη Πέγκυ Ζήνα, το Νίκο Μακρόπουλο και τον Στάθη Ξένο. Τρομερή φωνή ο Στάθης Ξένος. Το είχα κάνει όλο το πρόγραμμα μόνος μου και να έχεις όλες τις τρελές πάνω σου που η κάθε μια έλεγε το μακρύ της και το κοντό της. Έδεσε και πήγε πολύ καλά. Ήταν όλοι στα ξεκινήματά τους, το ’93. Γινόταν χλαπαταγή στο μαγαζί».

Αυτά για εκείνον όμως αποτελούν παρελθόν αφού τον κούρασαν και πλέον ονειρεύεται ένα καμπαρέ με ωραία κείμενα, ρούχα και καλλιτέχνες. «Με τραγούδια που να παίζουν ρόλο στην κάθε ενότητα. Να είναι σέξι να έχει πλάκα να είναι τζαζ».

Ο Νίκος και οι φίλες του: η Αλίκη και η Μελίνα

Η κουβέντα πηγαίνει στις συνεργασίες που είχε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Μελίνα Μερκούρη και την Ειρήνη Παπά. «Δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Είναι φευγάτα πλάσματα. Δεν είναι τυχαίο. Η κάθε μια είχε το στυλ της και τη δικής ακτινοβολία», μου λέει και συνεχίζει με την πρώτη γνωριμία που είχε με την Αλίκη η οποία βγήκε από την κρεβατοκάμαρά της με πορτοκαλί φόρεμα και ασορτί καπέλο για να πάνε σε μια φωτογράφηση. Θυμάται ένα άλλο βράδυ που η Αλίκη τηγάνισε ψάρια για εκείνον, τη Λάσκαρη και τον Βλάσση Μπονάτσο. «Ήμασταν στην κουζίνα με τη Λάσκαρη, τον Μπονάτσο και μια παρέα και εκείνη μας τηγάνιζε. Της είπα: «Ποιος θα μου το έλεγε ότι η Βουγιουκλάκη θα μου τηγάνιζε ψάρια!».

Η συγκίνησή του είναι εμφανής και συνεχίζεται όταν μου μιλά για τη Μελίνα Μερκούρη. Θυμάται πόσο της άρεσαν τα κουτσομπολιά. «Τα ερωτικά κυρίως». Τους γονείς του να ξυπνάνε μέσα στα άγρια χαράματα για εκείνη. «Πήγαμε στο πατρικό μου, επειδή ξέσπασε πλημμύρα στη Νίκαια όπου βρισκόμασταν, ξύπνησα τους γονείς μου και είδαν το καραείδωλο μπροστά τους. Τη Μελίνα ντυμένη με Yves Saint Laurent να θέλει να κοιμηθεί στον καναπέ και ας την παρακαλούσαν οι γονείς μου, να της παραχωρήσουν το κρεβάτι τους, έστω για ένα βράδυ. Την άλλη μέρα στις 8 το πρωί φόρεσε το πουλόβερ του πατέρα μου και πήγαμε στους πλημμυροπαθείς με το τσόκαρο!».

Ή τη βραδιά των εκλογών όταν της τηλεφωνούσαν η Shirley Maclaine και ο Paul Newman και εκείνος της έλεγε να τους μιλήσει. Και ανάμεσα σε όλες τις αναμνήσεις και ένα μάθημα: «Με τη Μελίνα δίπλα μου, έμαθα τι σημαίνει συμπεριφορά».

Μου λέει πως στην πρεμιέρα που είχε διοργανώσει και καλέσει όλη την κοσμική Αθήνα για την Ειρήνη Παπά πήγε συνοδευόμενος από τη γνωστή τραβεστί Μπέτι. Μου μιλά για το Μάνο Χατζηδάκι τον οποίο γνώρισε στο Μαγεμένο Αυλό το 1979. «Πρώτη φορά που θα έφευγα από την Ελλάδα και θα πήγαινα στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα στο Παρίσι. Του είπα «κ. Χατζηδάκι πάω στο Παρίσι που να αγοράσω δίσκους κινηματογραφικής μουσικής;» Δε θυμόταν το μαγαζί και μου έκανε σχεδιάγραμμα με το οποίο βρήκα το κατάστημα. Δυστυχώς δεν το έχω το σχεδιάγραμμα. Αλλά πάντα με τον Χατζηδάκι βρισκόμασταν και χανόμασταν».

Είπε όχι στην τηλεόραση αλλά εκείνη του έκλεισε πονηρά το μάτι

Η καριέρα του στην τηλεόραση ξεκίνησε με ένα όχι (στο Popstars) ενώ δε μετανιώνει για τίποτα από τις τηλεοπτικές του επιλογές (Fame Story, X Factor) καθώς για εκείνον είναι μια δουλειά. «Το γύρω-γύρω είναι αυτό που με τρελαίνει, με αποδιοργανώνει». Από πάνελ σε δημοτικές εκλογές μέχρι σε εκπομπές μαγειρικής τον έχουν καλέσει ώσπου έφτασε στο σημείο να λέει ψέματα για να μην τους προσβάλλει. Δε δηλώνει φαν της τηλεόρασης και παρακολουθεί μόνο Λάκη Λαζόπουλο και talk shows. «Θεωρώ το διαδίκτυο πολύ ζωντανό πράγμα και μπροστά του η τηλεόραση είναι σα ψοφίμι».

Ο αγανακτισμένος Νίκος Μουρατίδης

Θα ήθελε να ζει στην Αρχαία Ελλάδα του 5ου αιώνα, το μαρτυρούν άλλωστε και οι προτομές ανδρών που έχει στο σπίτι του, είναι υπέρ των Αγακτισμένων (έχει κατέβει μάλιστα 3 φορές στο Σύνταγμα ενώ με την όλη κατάσταση στη χώρα δείχνει ιδιαίτερα θυμωμένος).

«Είμαι πάρα πολύ θυμωμένος και με θυμώνει πως όλοι αυτοί κυκλοφορούν ανενόχλητοι με βίλες, πισίνες και κότερα ενώ ο κόσμος πεινάει, είναι υπερχρεωμένοι οι πάντες. Με ενοχλούν οι συμπατριώτες μου, τα ψώνια που ζούσαν όλα αυτά χρόνια με ψεύτικα λεφτά, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια και για να πάνε να πηδήξουν την γκόμενα στη Μύκονο έπαιρναν δάνειο. Γίνομαι έξαλλος. Έχω μάθει από το σπίτι μου να απλώνομαι εκεί που φτάνει το στρώμα μου. Δεν έχω; Δεν δανείζομαι».

"Είμαι άνθρωπος της πιάτσας. Δεν είμαι άνθρωπος του σαλονιού, είμαι πολύ του πεζοδρομίου"

Κάνοντάς του πιο προσωπικές ερωτήσεις, ο Νίκος Μουρατίδης δηλώνει πως δεν έχει μετανιώσει για τίποτα, παρά την παρορμητικότητα που τον διέπει. Στα επαγγελματικά του πρώτα επιλέγει πράγματα που τα ερωτεύεται και μετά ρωτά για την αμοιβή. Έχει αρνηθεί σημαντικές προτάσεις και συνεργασίες ενώ έχει επιστρέψει πως μεγάλες προκαταβολές επειδή δεν ένιωθε ότι θα απέδιδε 100%. «Δεν καβάλησα ποτέ το καλάμι», μου λέει εξηγώντας μου πως με όσους συνεργάστηκε, δεν έχει πολλές φωτογραφίες ενώ όταν ήταν μάνατζερ του Μαζωνάκη, μόνο οι άνθρωποι του χώρου το γνώριζαν.

Δηλώνει αισιόδοξος και διόλου πεσιμιστής. Για εκείνον η ευτυχία είναι να βρίσκεται σε καλοκαιρινό νησί κάτω από ένα δέντρο. Στο νου μου έρχεται μια παλιότερη συνέντευξη όπου έλεγε πως δεν είναι ευτυχισμένος και ρωτώντας τον μου απάντησε πως ψάχνει κάποια πράγματα που δεν τα έχει. «Δεν έχω μια σχέση αυτή τη στιγμή που να με καλύπτει», διευκρινίζει. Το 2005-2007 πέρασε μια «καταθλιψάρα άνευ προηγουμένου» την οποία ξεπέρασε γράφοντας 4 βιβλία. Για εκείνον το 2007 αποτέλεσε μια λυτρωτική χρόνια ενώ πήρε την απόφαση να ανοίξει τον εκδοτικό οίκο.

Ο έρωτας για τον Νίκο Μουρατίδη είναι «κάτι πολύ τρυφερό, πολύ αγαπησιάρικο. Αυτό που λέμε να νοιάζεται ο άλλος και να τον νοιάζεσαι, να ανησυχεί ο άλλος για εσένα και εσύ το ίδιο». Σε συνέχεια της ερώτησης για το αν τον έχουν πλησιάσει ερωτικά επειδή είναι διάσημος μου εξηγεί πως δεν έχει αντιληφθεί κάτι τέτοιο. «Για σεξουαλική συνεύρεση συμβαίνει συνέχεια αλλά για σχέση δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω, τώρα με πονηρεύεις τι να σου πω», συνεχίζει μπερδεμένος.

«Είμαι άνθρωπος της πιάτσας. Δεν είμαι άνθρωπος του σαλονιού, είμαι πολύ του πεζοδρομίου», σημειώνει. Παραδέχεται πως έχει μπλεχτεί σε κακοτοπιές χωρίς να θέλει να τις κατονομάσει. «Πάρα πολλές και πολλών ειδών», αρκέστηκε να μου απαντήσει. Δε φοβάται και αν φοβάται κάτι είναι ο ίδιος ο φόβος.

«Παλιά μου έκαναν ένα τεστ όπως κάνουμε στις παρέες μεταξύ μας και κάποια ερώτηση ήταν: «Είσαι σε ένα δάσος, πως είναι το δάσος». Και ξαφνικά βλέπεις μια αρκούδα και λες πως είναι αυτή αρκούδα; Και απαντώ «Αχ είναι ένα υπέροχο άσπρο αρκουδάκι που έρχεται και παίζει στα πόδια μου και του βάζω να φάει και μετά συνεχίζω». Μετά μου είπαν πως η αρκούδα είναι οι φόβοι μας», εξηγεί γελώντας.

Όσο για το θάνατο, όχι δεν τον φοβάται, γιατί νιώθει πλήρης χωρίς κανένα απωθημένο. Αν μάθαινε πως θα πέθαινε σύντομα θα είχε διοργανώσει ένα πάρτι μετά την κηδεία του για τους αγαπημένους φίλους με μουσική και στο τέλος να πάρουν κάτι από εκεί για να τον θυμούνται. «Η Μελίνα έλεγε: Στην κηδεία μου δε θέλω αξιοπρέπεια. Θέλω να σπαράξετε. Δε θέλω να είστε αξιοπρεπείς!».

Έφυγα από το σπίτι του Νίκου Μουρατίδη έχοντας κερδίσει ένα προσωπικό στοίχημα. Να γνωρίσω όχι τον τηλεοπτικό Νίκο Μουρατίδη των τελευταίων ετών αλλά εκείνον που στα 20 του μπαινόβγαινε στα σπίτια της Αλίκης και της Μελίνας και έκανε παρέα με ντίβες, θρύλους και άλλες σχεδόν μυθικές φιγούρες του ελληνικού θεάματος. Τον άνθρωπο που έκανε star ένα νέο παιδί που τραγουδούσε στην Παριζιάνα της Πάτρας. Εκείνον που δε σταματά να κάνει πράγματα ακόμα και σε εποχή κρίσης. Το Νίκο Μουρατίδη όπως είναι όταν δεν υπάρχουν κάμερες, φώτα αλλά ένα μαγνητοφωνάκι και ένα τασάκι με αρκετά σβησμένα τσιγάρα.