Είναι χρέος μας…

Η φράση «είναι χρέος μας» συνήθως ακουγόταν ή διαβαζόταν συνδυασμένη με μια ανεκδιήγητη ηθικολογία που ξεκινούσε με ένα «να» υποτακτικό, και κατέληγε σε ένα «πρέπει» προστακτικό…

Είναι ίσως η πρώτη φορά που τα ηθικοπλαστικά τρίκ των προηγούμενων γενεών (βλ.«είναι χρέος μας να παραδώσουμε μια χώρα με μέλλον στα παιδιά μας» ) έχουν πάει περίπατο..

Είναι ίσως η πρώτη φορά που το χρέος δεν συνδυάζεται καθόλου με ηθική αλλά με ανήθικη μάχη με την καθημερινή επιβίωση. Είναι η πρώτη φορά που η δική μου/ δική μας γενιά καλείται να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά και δεν είναι «χρέος για τα παιδιά μας» αλλά είναι «χρέος όλο δικό μας με πολλά μηδενικά».

Είναι χρέος μας που χρωστάμε στον γείτονα, που χρωστάει στο ΙΚΑ, που με την σειρά του χρωστάει στην εφορία, που με την σειρά της χρωστάει στο κράτος, που με τη σειρά του χρωστάει στους κατασκευαστές, που με την σειρά τους χρωστάνε στις τράπεζες, που με την σειρά τους χρωστάνε στο Δ.Ν.Τ., που με την σειρά του χρωστάει της «ΜΙΧΑΛΟΥΣ»….....

Τελικά, δεν υπάρχει κάποιος που να μην χρωστάει. Γεννηθήκαμε και πρίν ακόμη βαφτιστούμε και αποκτήσουμε όνομα είχαμε χρέος… Και δεν ήταν ηθικό, ούτε μηδενικό, ίσα ίσα ήταν ένα χρέος που μεγαλώνοντας εμείς μεγάλωνε και αυτό μαζί μας, θαρρείς και περνώντας την «εφηβεία» αποκτούσε τις δικές μας συνήθειες. Το χρέος μας ζητούσε το αυτοκίνητό μας, το χρέος μας ζητούσε το σπίτι μας, το χρέος μας ζητούσε το μαγαζί στην γωνία, το χρέος μας ζητούσε να αλλάξουμε συνήθειες και ζωή……

Και τελικά μέσα σε αυτό το θέατρο που όλοι ξεκινούσαν με το ηθικό «είναι χρέος μας»….φτάσαμε να καταλήγει στο «οι προηγούμενοι χρωστούσαν όταν ανέλαβαν και εμείς θα χρωστάμε τώρα που αναλάβαμε…και εσείς μας χρωστάτε εμείς δεν σας χρωστάμε»…..

Το σίγουρο είναι ένα… Αν ποτέ αυτή η χώρα σηκώσει κεφάλι, θα το ΧΡΩΣΤΑΕΙ σε εμάς και όχι σε κανέναν άλλον γιατί απλά μια ημέρα ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΕΟΣ…..

Κ. Σταματόπουλου