Zoo Weekly's: Ο πιο κακός Αυστραλός της χρονιάς o Τζούλιαν Ασάνζ

Λίγες ημέρες πριν “βγει” το 2010, ο ιδρυτής του Wikileaks, Τζούλιαν Ασάνζ, ανακηρύχθηκε “άνδρας της χρονιάς” από τη γαλλική εφημερίδα “Le Monde”, που είναι συνδεδεμένη με τον ιστότοπο των αποκαλύψεων.

Λίγες ημέρες αφού “μπήκε” το 2011, το ανδρικό περιοδικό “Zoo Weekly's”, τον επέλεξε ως “τον πιο κακό Αυστραλό της χρονιάς”, για ευνόητους φυσικά λόγους...



Σημειώνεται δε πως, για τον τίτλο “του πιο κακού Αυστραλού της χρονιάς” ο Ασάνζ “κονταροχτυπήθηκε” με το Θεό, λόγω των καταστροφικών πλημμυρών που πλήττουν την Αυστραλία, την πριγκίπισσα Μέρι της Δανίας, αυστραλιανής καταγωγής, για την οποία λέγεται ότι έχει υπερισχύσει η δανική της αυστραλιανής προφοράς της, αλλά και την πρωθυπουργό της Αυστραλίας, Τζούλια Γκίλαρντ, η οποία ανέλαβε την πρωθυπουργία ανατρέποντας εσωκομματικά τον Κέβιν Ρουντ και δεν ήταν άλλοι από τους έτερους “φιναλίστ”.

Το Δεκέμβριο, σε διαδικτυακή ψηφοφορία της εφημερίδας “Le Monde”, το 56,2% των αναγνωστών ψήφισε των ιδρυτή του WikiLeaks ως τον άνθρωπο που στιγμάτισε το 2010, ενώ τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο Κινέζος Λιου Σιαομπό, βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης του 2010.

Εν τω μεταξύ, επίθεση κατά της Ελβετίας εξαπέλυσε τη Δευτέρα (24/01) ο Ασάνζ, για τη σύλληψη του πρώην τραπεζίτη, Ρούντολφ Έλμερ, ως υπόπτου για παραβίαση του τραπεζικού απορρήτου, “αντί να διερευνήσει τις καταγγελίες του για φοροδιαφυγή που αφορούσαν χιλιάδες πρόσωπα”.

“Αντί να ερευνήσουν αυτές τις παράκτιες δομές και να κυνηγήσουν αυτούς που φοροδιαφεύγουν, οι αρχές κυνηγούν τον κ. Ελμερ”, δήλωσε χαρακτηριστικά.

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στην ελβετική εφημερίδα “Der Sonntag”, ο Ασάνζ δηλώνει ότι “οι πράξεις της Ελβετίας επαναφέρουν το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στις αμφιλεγόμενες τραπεζικές πρακτικές της”.

Η αστυνομία συνέλαβε τον Έλμερ στις 19 Ιανουαρίου αφού είχε παραδώσει δισκέτες υπολογιστή στον Ασάνζ για το Wikileaks στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Λονδίνο, στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας.

Ο Ελμερ υποστήριζε ότι οι δισκέτες περιείχαν λεπτομέρειες, που αφορούσαν έως και 2.000 λογαριασμούς σε παράκτιες τράπεζες.