Η αλήθεια για την ανακοίνωση Μαζιώτη, Ρούπα και Γουρνά σχετικά με τις επιθέσεις

Η ανακοίνωση την οποία εξέδωσαν οι κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας Νίκος Μαζιώτης, Πόλα Ρούπα και Κώστας Γουρνάς, δεν εκφράζει απλά την εναντίωση τους για την επιλογή των στόχων, στο όνομα μάλιστα του συντρόφου τους Λάμπρου Φούντα ή για την αποτροπή πρόκλησης «παράπλευρων απωλειών».

Θέτει προβληματισμούς σχετικά με το αντικειμενικά αποδεκτό πολιτικό περιεχόμενο αυτών των ενεργειών και τη σκοπιμότητά τους...



«ώστε να αποφεύγονται τραυματισμοί ανθρώπων που δεν συγκαταλέγονται στους πολιτικούς μας στόχους».

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: Όταν οι τρεις αναφέρονται στους «πολιτικούς στόχους», δεν αναφέρονται σε πολιτικά πρόσωπα, αλλά είτε εντάσσουν τις ενέργειές τους στο πολιτικό πρόγραμμα της οργάνωσης, είτε τοποθετούνται επί των πολιτικών κινήτρων που προσδιορίζουν τους στόχους οι οποίοι σύμφωνα με την επιστολή, αλλά και με τις προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα, είναι «το καθεστώς, οι θεσμοί και αυτοί που του εκπροσωπούν και το προστατεύουν».

Υποστηρίζουν, λοιπόν, τα μέλη της οργάνωσης ότι «Ως Επαναστατικός Αγώνας επιλέγαμε πάντα την πραγματοποίηση ενεργειών που ήταν πολιτικά στοχευμένες … Τις οργανώναμε με τρόπο, ώστε να αποφεύγονται τραυματισμοί ανθρώπων που δεν συγκαταλέγονται στους πολιτικούς μας στόχους και δεν θα πραγματοποιούσαμε ποτέ ενέργειες που θα είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό π.χ. ενός τυχαίου υπαλλήλου πρεσβείας, όπως έγινε στις προαναφερόμενες επιθέσεις με τα δέματα - βόμβες. Το παραπάνω πλαίσιο ήταν ανέκαθεν βασική αρχή της δράσης όλων μας και φυσικά και του νεκρού συντρόφου - μέλους της οργάνωσης Λάμπρου Φούντα. Γι' αυτό το λόγο ζητάμε να μη γίνονται ενέργειες τέτοιου είδους στο όνομα του συντρόφου μας».

Η αντιπαράθεση των ενόπλων οργανώσεων για την επιλογή των στόχων, την επιλογή του χώρου ή του τόπου όπου θα υλοποιηθεί μια ενέργεια, όπως επίσης οι διαφωνίες για τα κίνητρα και εν τέλει για τους πολιτικούς σκοπούς δεν είναι σημερινό φαινόμενο, αλλά διαχρονικό.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στην αντιπαράθεση της 17Ν και του ΕΛΑ, ούτε ακόμη και στις διαφωνίες που είχαν εκφραστεί στο εσωτερικό ακόμη και των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία για την εκτέλεση του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο το 1978, αλλά αρκεί να υπενθυμιστεί η κριτική που τον Φεβρουάριο του 2009 είχε ασκήσει η νεοεμφανιζόμενη τότε «Σέχτα Επαναστατών» μέσω της προκήρυξης ανάληψης της ευθύνης για την επίθεση το αστυνομικό τμήμα Κορυδαλλού για την επιλογή του Επαναστατικού Αγώνα να επιτεθεί στους αστυνομικούς, οι οποίοι βρίσκονταν έξω από το υπουργείο Πολιτισμού στην καρδιά των Εξαρχείων.

Ανέφερε τότε, μεταξύ άλλων, η προκήρυξη της Σέχτας Επαναστών στο υστερόγραφό της «Συμφωνούμε με τους αγωνιστές του επαναστατικού αγώνα για την επιλογή τους να στοχοποιήσουν κι αυτοί την αστυνομία. Διαφωνούμε όμως στην επιλογή των τοποθεσιών που διάλεξαν για να αναμετρηθούν με τα γουρούνια. Βασική αρχή του αντάρτικου πόλης είναι πως δεν χτυπάμε απ΄ τα εδάφη, που αναπτύσσονται οι πολύμορφες διαδικασίες του αγώνα, μετατρέποντας τα σε ευάλωτες ζώνες καταστολής. Αντίθετα, προσβάλλουμε το άβατο του εχθρού. Έτσι συσπειρώνουμε τις δικές μας δυνάμεις και αποφεύγονται καταστάσεις αστυνομικής κατοχής».

Εκείνο το υστερόγραφο είχε ερμηνευτεί τότε ως ένδειξη διασπαστικής διαδικασίας στο εσωτερικό της οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας» η οποία ξεκίνησε προϊόν της οποίας ήταν η «Σέχτα Επαναστατών».

Εκείνο, το οποίο πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η πρώτη ενέργεια της σημερινής FAI (διότι σε Ιταλία και Ισπανία διαχρονικά και ιστορικά θα εντοπίσει κανείς και άλλες FAI) ήταν η αποστολή βόμβας το 1999 στην ελληνική πρεσβεία στην Μαδρίτη και η αποστολή μιας άλλης βόμβας στο Μιλάνο, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Νίκο Μαζιώτη, ο οποίος τότε κατηγορείτο για τοποθέτηση βόμβας στην Αθήνα. Μήπως η κριτική του Μαζιώτη, του Γουρνά και της Ρούπα σήμερα, αποτελεί επί της ουσίας έκφραση και εκδήλωση αμφιβολιών για την αυθεντικότητα των … πολιτικών κινήτρων της FAI;