Οι Ελληνες Αϊνστάιν του ΜΙΤ...!

"Το MIT σήμερα είναι κοιτίδα Ελληνισμού. Εχουμε τα μεγαλύτερα ποσοστά ανά πληθυσμό φοιτητών και καθηγητών σε όλο το πανεπιστήμιο!"

Ο Παναγιώτης, η Μαρία και ο Μανώλης Κέλις-Καμβυσέλης είναι τα Ελληνόπουλα που κατέκτησαν το Πανεπιστήμιο ΜΙΤ των Ηνωμένων Πολιτειών, σπούδασαν, μπήκαν στο βιβλίο Γκίνες και διαπρέπουν...



Μιλώντας αποκλειστικά στην «Espresso της Κυριακής» ξετυλίγουν τη ζωή τους, εκμυστηρεύονται την αγάπη τους για την Ελλάδα, εξηγούν την πορεία, τις επιδιώξεις τους και τα όνειρά τους.
«Το MIT σήμερα είναι κοιτίδα Ελληνισμού. Η Ελλάδα έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανά πληθυσμό φοιτητών αλλά και καθηγητών σε όλο το πανεπιστήμιο!» μας είπε γεμάτος υπερηφάνεια ο Μανώλης Κέλις-Καμβυσέλης. Ο Μανώλης μαζί με τα δύο αδέλφια του, τη Μαρία και τον Παναγιώτη, μπήκαν το 1998 στο βιβλίο Γκίνες γιατί κατόρθωσαν να εισαχθούν στο μεγαλύτερο τεχνολογικό πανεπιστήμιο της Αμερικής με διαφορά μόλις λίγων μηνών. «Στο MIT είναι εύκολο ίσως να μπεις, αλλά πολύ δύσκολο να βγεις» λέει χαριτολογώντας η Μαρία. «Το ότι μπήκαμε στο βιβλίο Γκίνες δεν το επιδιώξαμε. Ηρθε από μόνο του» συμπληρώνει ο Μανώλης. Ομως, αυτό ήταν μόνον η αρχή για τα τρία αδέλφια και την οικογένειά τους.

ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ, Η ΓΑΛΛΙΑ
Η ιστορία της οικογένειας αρχίζει κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Σε ένα διαμέρισμα που είχε θέα τον βράχο της Ακρόπολης. Εκεί ο Λέσβιος Γιάννης Καμβυσέλης, πρώτος πολιτικός μηχανικός του νησιού, και η πολλά υποσχόμενη αρχιτέκτονας Αννα Καμβυσέλη από την όμορφη Μήλο με ρίζες από τη Μικρά Ασία δημιουργούν μια όμορφη οικογένεια και μεγαλώνουν τα τρία παιδιά τους.

Το 1989, το νέφος της πρωτεύουσας τούς πνίγει και αποφασίζουν να αλλάξουν πόλη. «Φύγαμε για την πόλη Aix en Provence της Γαλλίας, χωρίςς οι γονείς μας να ξέρουν λέξη γαλλικά» θυμάται η Μαρία. «Τότε εγώ ήμουν δεκατριών χρονών, ο Παναγιώτης δεκατεσσάρων και ο Μανώλης δώδεκα. Μόλις που είχαμε πάρει κάποια στοιχειώδη γνώση των γαλλικών από το Μαράσλειο. Το πρώτο που έκαναν οι γονείς μας ήταν να μας ωθήσουν να μάθουμε ξένες γλώσσες. Ετσι κι έγινε. Στη Γαλλία εξακολουθούσαμε να είμαστε άριστοι μαθητές, αλλά πρέπει να σας πω ότι αυτό το οφείλαμε στην καλή βάση που είχαμε πάρει από το δημοτικό σχολείο στην Ελλάδα. Στην ελληνική παιδεία μας οφείλουμε και τη διάκρισή μας από τους καθηγητές και τους συμμαθητές μας. Μας έλεγαν: “Είναι δυνατόν να μην είσαστε καλοί στα μαθηματικά, αφού είσαστε Ελληνες;". Το είχαν δεδομένο και το συνέδεαν με την καταγωγή μας».
Στη Γαλλία δεν ξέχασαν τις ελληνικές συνήθειες ούτε τη μητρική γλώσσα τους. Εκαναν φίλους Ελληνες και τρέφονταν παραδοσιακά με την ελληνική κουζίνα, πράγματα που ακολουθούν μέχρι σήμερα...

ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ MIT
Πρώτη η Μαρία άνοιξε τον δρόμο για το μεγαλύτερο τεχνολογικό πανεπιστήμιο της Αμερικής, το ΜΙΤ: «Τότε όλοι μου έλεγαν ότι ήταν μάταιο ακόμη και να το προσπαθήσω. Ομως εγώ έκανα αίτηση. Οταν έπειτα από λίγους μήνες ήρθε ένας τεράστιος φάκελος, τέτοιον δεν είχα ξαναπάρει ποτέ έως τότε, με το όνομά μου, τον κοιτούσα έκπληκτη και δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυτός ο φάκελος περιείχε την εισαγωγή μου στο ΜΙΤ. Πήγα πρώτη στη Βοστώνη. Επειτα ήρθαν και τα αδέλφια μου. Μαζί ενωμένοι ανοίξαμε πανιά για να κατακτήσουμε ο καθένας από την πλευρά του τη γνώση. Οι γονείς δεν μας άφησαν ποτέ μόνους και ήρθαν κοντά μας. Αλλαξαν κι αυτοί τη ζωή τους. Θυσίασαν χρόνο και χρήματα και στάθηκαν δίπλα μας».

«Θυμάμαι ότι στα δεκαέξι μου, και ιδιαίτερα μετά το πράσινο της Νότιας Γαλλίας που είχα συνηθίσει, για έξι μήνες μισούσα τη Νέα Υόρκη. Ομως, σιγά σιγά συνήθισα τον ρυθμό της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται» λέει ο Μανώλης.

«Για εμένα το ότι σπούδασα ταυτόχρονα με τα αδέλφια μου ήταν σημαντικό. Το ΜΙΤ είναι ένα σκληρό πανεπιστήμιο. Για να πετύχει κάποιος πρέπει να κάνει καλά τρία πράγματα: να διαβάζει, να διαβάζει και να διαβάζει. Υπήρχαν στιγμές που κατέρρεες. Τότε, είχα τη βοήθεια των αδελφών μου» λέει η Μαρία.

Στη Βοστώνη, την «Αθήνα της Αμερικής», όπως είναι γνωστή, ανακάλυψαν ότι η ιστορία της οικογένειας επαναλαμβάνεται: «Ενα τετράγωνο από το σπίτι όπου μέναμε, μάθαμε ότι ο παππούς μας είχε ένα από τα πρώτα φωτογραφικά καταστήματα, γεγονός που μας γύρισε πίσω στις αρχές του 1900. Εκατό χρόνια αργότερα, ένας νεότερος Καμβυσέλης ζει και εργάζεται στην ίδια πόλη» λέει με καμάρι ο Μανώλης και συνεχίζει: «Στο ΜΙΤ υπάρχει τεράστιος Ελληνισμός. Δεν νιώθουμε μόνοι. Εχουμε πολλούς φίλους Ελληνες. Ταξιδεύουμε μαζί τους, συνεργαζόμαστε. Φοιτητές, καθηγητές ελληνικής καταγωγής που είτε μένουν και διαπρέπουν εδώ είτε έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα, είτε βρίσκονται κάπου στον κόσμο είναι φίλοι μας».

ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ
Σήμερα, ο Παναγιώτης εργάζεται στην Google, ο Μανώλης ως καθηγητής Βιοπληροφορικής στο ΜΙΤ και έχει στο ενεργητικό του αρκετές διακρίσεις για τις έρευνες του γονιδιώματος και η Μαρία κάνει τη διατριβή της για ένα ακόμη διδακτορικό, αυτήν τη φορά στην Αειφόρο Ανάπτυξη, με τη βοήθεια του κ. Γιάννη Καλαβουρζιώτη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ενώ παράλληλα προσφέρει στους πυρόπληκτους του δήμου Αιγιαλείας συμμετέχοντας σε μια επιτροπή για την καλύτερη αποκατάσταση της περιοχής και των κατοίκων.

Οι γονείς τους μένουν πια μόνιμα στη Σαρωνίδα, την οποία επισκέπτονται συχνά τα τρία αδέλφια, ειδικά τα καλοκαίρια. Εδώ χαίρονται τη φύση και γεμίζουν τις «μπαταρίες» τους για την επιστροφή τους στην Αμερική. «Από τα καλοκαίρια και το σπίτι μας στη θάλασσα έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι ακόμη κάθε βότσαλο στην παραλία και κάθε βράχο στον πυθμένα της θάλασσας που συχνά εξερευνούσα» λέει ο Μανώλης.

Η Ελλάδα δεν βγαίνει από τις ψυχές τους και τους ωθεί να προσπαθούν ολοένα για κάτι καλύτερο. Ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο αλλά η Ελλάδα είναι ο τόπος που τους ενώνει. Παίρνουν δύναμη από τον «ομφαλό της Γης», τους Δελφούς. Στην όμορφη Μήλο συναντούν τα βήματα των παππούδων τους. Τουρίστες στη Μύκονο, τη Σαντορίνη, την Κεφαλλονιά, τη Ζάκυνθο. «Στη χώρα μας ο ήλιος λάμπει χωρίς σκιές» λέει ο Μανώλης. «Φωτίζει τις καρδιές μας και τις γεμίζει με αγάπη» συμπληρώνει η Μαρία.

Η εργασία για το γονιδίωμα και η βράβευση από τον Ομπάμα
Ο Μανώλης Κέλις πραγματοποίησε το σύνολο των σπουδών του στο τμήμα Electrical Engineering & Computer Science του MIT, όπου διδάσκει ως επίκουρος καθηγητής. Εργάζεται στο διάσημο εργαστήριο Computer Science and Artificial Intelligence Laboratory και διδάσκει το μάθημα Computational Biology: Genomes, Networks, Evolution.

Η εργασία του εστιάζεται στην προσπάθεια πλήρους κατανόησης του ανθρώπινου γονιδιώματος. Βασίζεται σε αλγόριθμους και τεχνικές ανάλυσης οι οποίες επιτρέπουν τη σύγκριση του ανθρώπινου γονιδιώματος με τα γονιδιώματα άλλων θηλαστικών. Στόχος είναι η αναζήτηση «εξελικτικών αποτυπωμάτων», δηλαδή κοινών χαρακτηριστικών στον τρόπο με τον οποίο μια δεδομένη ακολουθία DNA εξελίχθηκε μέσα στον χρόνο. Αυτό μας επιτρέπει σήμερα να κατανοήσουμε τις διαφορές μας και τις ομοιότητές μας από τα άλλα όντα.

Μάλιστα, ο Μανώλης Κέλις είναι ανάμεσα στους 85 νέους επιστήμονες που ξεχώρισαν το 2010 σε όλη την Αμερική και πρόκειται να βραβευτούν από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα. Πρόκειται για το σημαντικότερο βραβείο της αμερικανικής κυβέρνησης για επιστήμονες και μηχανολόγους που κατάφεραν τόσα πολλά στην έρευνα σε λιγότερο από μια δεκαπενταετία. Η τελετή της απονομής θα γίνει τον Ιανουάριο του 2011.

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ
Η καρδιά του Μανώλη χτύπησε για τη Lucile Guillaud, «το πιο γλυκό κορίτσι του κόσμου», όπως μας την περιγράφει. Γνωρίστηκαν στο ΜΙΤ και αγαπήθηκαν. Η Lucile μάλιστα βαφτίστηκε κατά το Ορθόδοξο Χριστιανικό Δόγμα και έλαβε το όνομα Φωτεινή. Τον Αύγουστο του 2010, ο Μανώλης και η Lucile παντρεύτηκαν στην Ελλάδα έχοντας κοντά τους συγγενείς, φίλους και συνεργάτες που ταξίδεψαν από τη Βοστώνη, τη Γαλλία και ολόκληρο τον κόσμο για να τους ευχηθούν «βίον ανθόσπαρτον».

Ο Μανώλης και η Lucile επέστρεψαν στην Αμερική, όπου η Lucile εργάζεται ως σύμβουλος στις επικοινωνίες και είναι μια πολλά υποσχόμενη νεαρή επιστήμονας και ο Μανώλης συνεχίζει το έργο του στο ΜΙΤ. Να τους ευχηθούμε και εμείς να ζήσουν και να κάνουν όλα τα όνειρά τους πραγματικότητα...