Ελαστικές σπουδές 723 ευρώ!!

Από τους γονείς που μπήκαν με μέσο στο δημόσιο και έχτισαν μια ζωή με δανεικά, στα παιδιά που μελέτησαν για να διαπιστώσουν ότι το πτυχίο τους δεν αξίζει τίποτα. Η ιστορία μιας οικογένειας δημοσίων υπαλλήλων...



Η κυρία Σούλα γεννήθηκε στις αρχές τις δεκαετίας του 1950 στην ορεινή Κορινθία. Τελείωσε το Λύκειο έδωσε πανελλήνιες και δεν πέρασε πουθενά.

Οι γονείς της αποφάσισαν να την παντρέψουν με το γιο του δημάρχου και κομματικό στέλεχος της ΕΡΕ το Λευτέρη.

Δεν είχαν τι να κάνουν στο χωριό και το 1974 αποφάσισαν να πάνε στην Αθήνα. Στην αρχή πέρναγαν δύσκολα σιγά σιγά όμως όταν κυβερνούσε ο Καραμανλής (ο εθνάρχης) κατάφεραν και μπήκαν στο δημόσιο με το βύσμα του μπαμπά Δημάρχου. Ο Λευτέρης έγινε επαγγελματίας συνδικαλιστής και η Σούλα αφού δεν ήξερε και πολλά γράμματα μπήκε διοικητικός υπάλληλος σε έναν οργανισμό.

Τα χρόνια πέρασαν ήρθε το 81 και η αλλαγή… και άλλαξαν και αυτοί ψηφίζοντας Ανδρέα. Ήταν η εποχή που η Σούλα γέννησε την κόρη και τον γιο, αγόρασαν ένα οικόπεδα και έφτιαξαν ένα σπιτάκι.

Πέρασαν τα χρόνια ήρθε ο Τσοβόλας και τα δώσε όλα… και οι δυο γονείς ονειρεύτηκαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους χωρίς να τους λείψει τίποτα. Αγγλικά, γαλλικά, κολυμβητήριο και μπαλέτο ήταν οι ασχολίες του μικρού Γιωργάκη και της Ελπίδας.

Αφού πέρασε και η εποχή του Κοντογιανόπουλου και η παιδεία δεν έφτιαξε ήταν αναγκασμένοι να κάνουν ιδιαίτερα στα παιδιά τους μπας και μπουν σε καμία σχολή.

Το 1998 λοιπόν όταν ήρθε η εποχή του εκσυγχρονισμού της χώρας τα δυο παιδιά μπήκαν στο πανεπιστήμιο. Ο μεν Γιώργος στην ΑΣΟΕ σπουδάζοντας διοίκηση επιχειρήσεων η δε Ελπίδα στο Πάντειο σπουδάζοντας δημοσιογραφία.

Μετά από χρόνια κραιπάλης και αφού την επιτυχημένη κυβέρνηση Σημίτη διαδέχτηκε αυτή της επανίδρυσης του κράτους οι δυο νεαροί πήραν ένα χαρτί.

Ο μπαμπάς και η μαμά κορδωνόντουσαν και έλεγαν σ’ όλη τη γειτονία ότι τα παιδιά τους είναι επιστήμονες και θα αλλάξουν το ρου της ιστορίας ο καθ’ ένας από το επάγγελμα που έχει διαλέξει.

Βεβαίως προσπάθησαν να βάλουν τα μέσα τους για να βολευτούν κάπως έτσι ο μεν Γιωργάκης μπήκε στο νεοσύστατο Μετρό Α.Ε της Αθήνας σαν "βοηθός πιστολάκι κομμώτρια", (άλλωστε όλοι από κάπου αρχίζουν) και η νεαρά μπήκε συμβασιούχος στην γραμματεία τύπου του οργανισμού που δούλευε η μαμά( οι άλλες θέσεις ήταν καπαρωμένες από άλλους) .

Το ευρώ έμπαινε στη ζωή μας και οι δυο νέοι ξεκίνησαν με έναν ικανοποιητικό μισθό των 723 ευρώ τον μήνα. Δεν ήταν πολλά γι’ αρχή αλλά η μαμά και ο μπαμπάς τους είπαν να κάνουν υπομονή καθώς τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο…

Και άλλαξαν ο μεν Γιώργος είναι άνεργος εδώ και έξι μήνες γιατί φταίει το καταραμένο το μνημόνιο και η κρίση η δε Ελπίδα εργάζεται σαν κομμώτρια σ’ ένα συνοικιακό κομμωτήριο της Αθήνας.

Είναι εν συντομία η ιστορία της οικογένειας Πουλιάδη, ίσως της αντιπροσωπευτικότερης οικογένειας δημοσίων υπάλληλων στην Ελλάδα. Από αγράμματους γονείς που κάποτε σήκωναν σημαιάκια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις με μια θεσούλα στο δημόσιο… στα εγκλωβισμένα μορφωμένα παιδιά τους της γενιάς των 700 ευρώ .

Τι έφταιξε στην κάθε οικογένεια Πουλιάδη και τα παιδιά τους ή είναι άνεργα ή υπό απασχολούνται ή δεν πληρώνονται όσο αξίζουν;

Γιατί κάποια άλλα πιο τυχερά παιδιά που δεν το αξίζουν, πληρώνονται και εργάζονται εκεί που δεν πρέπει;

Και τώρα που φτάσαμε στον πάτο, ποιος θα τους πείσει ότι υπάρχει διέξοδος, ελπίδα και αξιοκρατία όταν βλέπουν ότι εξακολουθούν να βασιλεύουν οι φελλοί και όταν γνωρίζουν και το παρελθόν της οικογένειας, ως προς τη σχέση της με το κράτος;
Υπομονή λέει η κυρία Σούλα οι καιροί είναι δύσκολοι….

news247.gr