Ενα άγνωστο σύγχρονο δράμα...!

Τους αρέσει η ποπ μουσική, τρώνε τζανκ φουντ και ντύνονται όπως ένα δισεκατομμύριο συνομήλικοί τους, με τζιν κι ένα τι-σερτ. Είναι νέα παιδιά που ζουν σήμερα στη Σεούλ (Νότια Κορέα), αλλά που μέχρι πρόσφατα δεν είχαν ποτέ ακούσει ραπ, δεν είχαν φάει ένα μπέργκερ και πιθανότατα δεν είχαν δει τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να ντριμπλάρει με την μπάλα.

Πόση σημασία μπορεί να έχουν όλ' αυτά; Για τους Βορειοκορεάτες, που ζουν μια καθημερινότητα χωρίς περιθώρια επιλογής, εγκλωβισμένοι στα όρια μιας ξύλινης διακυβέρνησης, αποκτούν μεγάλη, όταν ξαφνικά καταλάβουν ότι ο κόσμος είναι πολυπλοκότερος απ' ό,τι τους... έλεγαν. Φυσικά όχι κατ' ανάγκην καλύτερος, αλλά πάντως με πολύ περισσότερες διαστάσεις.

Σε ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας «Ιντιπέντεντ», δημοσιογράφος της επισκέπτεται ένα σχολείο στη Σεούλ, όπου παρακολουθούν μαθήματα ενσωμάτωσης Βορειοκορεάτες που έχουν αυτομολήσει στον Νότο και προσπαθούν να εξοικειωθούν με την πραγματικότητα πέρα από τα σύνορα του καταπιεστικού βορειοκορεατικού καθεστώτος.

«Συχνά έχουν να αντιμετωπίσουν τρομερές δυσκολίες», λέει η υποδιευθύντρια του ειδικού σχολείου Γεομιούνγκ, όπου 60 σπουδαστές με μέσο όρο ηλικίας τα 24 προσπαθούν να εμπεδώσουν τη συνταγή για να αλλάξουν ζωή, ανακαλύπτοντας έναν καινούργιο κόσμο.

«Πρέπει να μάθουν πώς να ξεκινήσουν απ' την αρχή», λέει η κυρία Τσο, που είναι δασκάλα, αφοσιωμένη χριστιανή και πιστεύει ότι το σχολείο είναι κομμάτι της αποστολής του Θεού για την επανένωση των δύο κρατών της κορεατικής χερσονήσου. «Ολοι μας πρέπει να σκεφτόμαστε την επανένωση», λέει πολιτικολογώντας διακριτικά, «αλλά δυστυχώς δεν είναι πολλοί αυτοί που το κάνουν».

Στην τάξη τους στο Γεομιούνγκ, οι μαθητές τεστάρουν τις γνώσεις τους για την ποπ κουλτούρα και είναι πολλές οι αράδες στις οποίες πρέπει να βάλουν απλώς μια παύλα. Ντέιβιντ Μπέκαμ και Μάικλ Τζάκσον, από τους πλέον... άγνωστους! Κι ύστερα, «τι είναι η Ντίσνεϊλαντ;» ρωτούν με δέος και καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια να καταλάβουν. Ενας από τους σπουδαστές έχει ήδη ενημερωθεί από ένα φίλο του και θέλει οπωσδήποτε να πάει.

Οι νέοι που αυτομολούν είναι όλο και περισσότεροι. Το μεγάλο κύμα ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1990, όταν η οικονομική κατάρρευση και η πείνα χτύπησαν χωρίς οίκτο τη Βόρεια Κορέα, στοιχίζοντας τη ζωή σε 600 χιλιάδες έως 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Σήμερα, σύμφωνα με τα νοτιοκορεατικά μέσα ενημέρωσης, περίπου 20 χιλιάδες ζουν στη Σεούλ και άλλες 300 χιλιάδες έχουν καταφύγει παράνομα στην Κίνα.

Οπως εξηγεί στον «Ιντιπέντεντ» ο ιδρυτής ανθρωπιστικής οργάνωσης στη Σεούλ, η δοκιμασία αυτών των ανθρώπων είναι μια από τις λιγότερο γνωστές σύγχρονες τραγωδίες.

Οσοι καταφέρνουν να διαφύγουν, γίνονται πρόσφυγες, αναζητώντας για μήνες ή και για χρόνια μια διέξοδο προς μια καλύτερη ζωή. Πολλοί δεν απολαμβάνουν ποτέ ούτε τα βασικά δικαιώματά τους. Κάποιοι συλλαμβάνονται και στέλνονται πίσω στις φυλακές για να επιχειρήσουν άλλη μια δραπέτευση. Περίπου το 70% των γυναικών που διαφεύγουν καταφεύγουν στην πορνεία.

Ακόμη και για όσους καταφέρουν να φτάσουν στη Σεούλ μέσω Μογγολίας, Βιετνάμ ή κάποιας άλλης χώρας, η ζωή είναι σκληρή. Εκείνοι που έχουν ένα υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, διαπιστώνουν γρήγορα ότι τα προσόντα τους είναι τις περισσότερες φορές άχρηστα.

Ο θαυμαστός, καινούργιος γι' αυτούς, κόσμος τούς τρομάζει. Δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους ΑΤΜ ούτε κινητά τηλέφωνα και οι πιο πολλοί δεν οδηγούν αυτοκίνητο. Σ' ένα γερό ποσοστό παρατηρούνται προβλήματα νοητικής υστέρησης ή προβλήματα στην ανάπτυξη εξαιτίας κυρίως της κακής διατροφής ή του υποσιτισμού.

Οι Νοτιοκορεάτες, πάλι, σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι έτοιμοι να τους αποδεχθούν. Το κράτος, παρ' όλ' αυτά, αφού περάσουν από τις νοτιοκορεατικές αρχές για να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα των κατασκόπων, τους στέλνει σε ένα στρατόπεδο νότια της Σεούλ, όπου περνούν από σεμινάρια συμβουλευτικής ώστε να διευκολυνθεί η ενσωμάτωσή τους στην τόσο διαφορετική κοινωνία του Νότου. Υστερα λαμβάνουν ένα μικρό επίδομα (γύρω στα 11 χιλιάδες δολάρια) και ρίχνονται... στα βαθιά για να κολυμπήσουν ή να πνιγούν, με δεδομένο ότι οι εναλλακτικές επιλογές που έχουν είναι πολύ χειρότερες!

Δρόμος χωρίς επιστροφή
Πολλές είναι οι καταγγελίες για περιπτώσεις Βορειοκορεατών που συνελήφθησαν στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, ή, και αφού είχαν περάσει στην Κίνα, επαναπατρίστηκαν, φυλακίστηκαν και σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν.

Η Νότια Κορέα από την πλευρά της, ενώ νομικά προσφέρει το δικαίωμα σε Βορειοκορεάτες να λάβουν τη νοτιοκορεατική υπηκοότητα και να ενταχθούν, φοβάται ότι το ρεύμα των 1.000 έως 3.000 προσφύγων τον χρόνο μπορεί μια μέρα να εξελιχθεί σε κατακλυσμό.

Εξάλλου, πολλοί από τους νεο-αφιχθέντες στον καπιταλισμό δεν γνωρίζουν τους όρους της αγοράς και με δεδομένο ότι δεν μιλούν και τη γλώσσα, κινδυνεύουν συχνά να κάνουν μοιραία λάθη. Για παράδειγμα στις συνεντεύξεις υποδοχής, συχνά μόλις που καταλαβαίνουν, με αποτέλεσμα να μη δίνουν σωστά στοιχεία και να μη λαμβάνουν κατ' επέκταση τη βοήθεια που μπορεί να δικαιούνται. Επίσης δεν γνωρίζουν τον τρόπο λειτουργίας των πιστωτικών καρτών και είναι πολλοί εκείνοι που βυθίζονται στα χρέη και υποχρεώνονται να το βάλουν και πάλι στα πόδια, αυτή τη φορά τρέχοντας μακριά από τον... καπιταλισμό.

«Εχουν κοινωνικοποιηθεί στον Βορρά και έχουν εκπαιδευτεί να εξαρτώνται για τα πάντα από το κράτος. Σε ολόκληρη τη ζωή τους έχουν μάθει να τηρούν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και να βρίσκουν έτοιμες λύσεις, οπότε δεν έχουν συνηθίσει να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ούτε να μπαίνουν στη λογική του ανταγωνισμού».

Ως γνωστόν, και για την ελευθερία απαιτείται εκπαίδευση!

Κατερίνα Τζαβάρα