Ο εκφυλισμός των εννοιών "μεταρρύθμιση" και "κοινωνικό κράτος"

Οι µεταρρυθµίσεις όταν εδώ και αιώνες οι άνθρωποι µιλούσαν γι αυτές, ήταν συνώνυµες µε την πρόοδο. Σήµερα, στην εποχή της οικονοµικής και πολιτικής δικτατορίας του τραπεζικού και του χρηµατιστικού κεφαλαίου, έχουν καταντήσει συνώνυµες µε την οπισθοδρόµηση.

Οι µεταρρυθµιστές προτάσσουν σήµερα το «πρόβληµα» του δηµογραφικού σοκ. Και τα διεθνή µέσα ενηµέρωσης γράφουν ότι οι Γάλλοι δεν είναι ρεαλιστές, επειδή διαδηλώνουν για τις συντάξεις τους και αρνούνται να αποδεχτούν τις µεταρρυθµίσεις που κάνει όλος ο υπόλοιπος κόσµος. Οµως, αν το δηµογραφικό ήταν πράγµατι το πρόβληµα και όχι το πρόσχηµα για την κατάλυση του συνταξιοδοτικού συστήµατος, θα µπορούσε να λυθεί µε τον απλούστερο δυνατό τρόπο, όπως γράφει ο συγγραφέας Μπερνάρ Φριό στο βιβλίο του «Το διακύβευµα των συντάξεων»: «Θα ήταν αρκετή µία µικρή ετήσια αύξηση ίση µε το 0,37% του ΑΕΠ στην εργοδοτική εισφορά για τις συντάξεις των εργαζοµένων».



Από το 1983, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ έχει αυξηθεί στη Γαλλία κατά 45%. Συγκριτικά, η αύξηση του προσδόκιµου ζωής είναι πολύ χαµηλότερη. Ο αριθµός των εργαζοµένων ανά συνταξιούχο µειώθηκε από 4,4 το 1983 σε 3,5 το 2010. Οµως, όπως επισηµαίνει ο οικονοµολόγος Μαρκ Γουάισµπροτ στην εφηµερίδα «Γκάρντιαν», που χαιρετίζει τις κινητοποιήσεις των Γάλλων, «η αύξηση του εθνικού εισοδήµατος είναι υπεραρκετή για να αντισταθµίσει τη δηµογραφική εξέλιξη και την αύξηση του προσδόκιµου ζωής». Μέχρι σήµερα, οι Γάλλοι αντιστέκονται στις µεταρρυθµίσεις που φέρνουν την οπισθοδρόµηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζοµένων (όχι µόνο στη Γαλλία, αλλά σε όλες τις ανεπτυγµένες χώρες). «Οι ευρωπαϊκές αρχές, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, ενθαρρύνουν την προώθηση τέτοιων οπισθοδροµικών µέτρων στις οικονοµικά ασθενέστερες χώρες της ευρωζώνης (Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία)», γράφει ο Μαρκ Γουάισµπροτ. «Αυτοί οι θεσµοί, όπως και πολλοί πολιτικοί, επιχειρούν να εκµεταλλευτούν τα τρέχοντα οικονοµικά προβλήµατα της Ευρώπης ως πρόσχηµα για να επιβάλουν δεξιές µεταρρυθµίσεις. Οι Γάλλοι αγωνίζονται για το µέλλον της Ευρώπης και δίνουν το παράδειγµα και σε άλλες χώρες».

Το σύστηµα που επιχειρεί να επιβάλει η οικονοµική και πολιτική δικτατορία των τραπεζιτών και των χρηµατιστών έχει αποδείξει πως διαθέτει µέθοδο και συνέπεια προς την ιδεολογία του. Αρκεί να επιστρέψουµε για λίγο στο παρελθόν, στο 1994. Ηταν η χρονιά που ακούσαµε για πρώτη φορά αυτή την κακόηχη λέξη: απασχολήσιµος. Ηταν προϊόν της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την απασχόληση, η οποία κυοφορήθηκε τότε από το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο (αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων) της Εσης. Και άνοιξε τον δρόµο για την αντικατάσταση των εργαζοµένων µε σχέση σταθερής εργασίας από απασχολήσιµους, υπονοµεύοντας έτσι τις συλλογικές συµβάσεις εργασίας.

Η σχέση όµως ανάµεσα στις συντάξεις και την εργασία είναι διαλεκτική. Χωρίς σταθερή εργασία δεν µπορεί να υπάρξουν αξιοπρεπείς συντάξεις. Για τους µεταρρυθµιστές, η σύνταξη δεν είναι δικαίωµα, αλλά ζητιανιά. Και οι συνταξιούχοι, ζητιάνοι που πρέπει να σκύβουν το κεφάλι µε πενταροδεκάρες στο ντενεκάκι τους.

Ρούσσος Βρανάς