Ομόνοια: Η πλατεία της ντροπής

Είχα πολύ καιρό να πάω στην Οµόνοια.

Και πριν από µερικές µέρες είχα την ατυχία να βρεθώ εκεί, ως συγγενής ασθενούς, σε νοσοκοµείο που βρίσκεται δίπλα στην πλατεία κι έπαθα ένα «ηλεκτροσόκ» από την, ακόµα µεγαλύτερη, εξαθλίωση της περιοχής.

Τριτοκοσµικές εικόνες, σαν εικόνες ντοκιµαντέρ από µακρινές χώρες, µε κατέκλυσαν ήδη κοιτώντας από τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Καθώς άρχισε να σουρουπώνει, δεν είχαµε την τόλµη να πάµε ούτε για ένα µπουκάλι νερό σε όποιο περίπτερο τολµούσε να µείνει ανοικτό, ούτε να ξεµυτίσουµε στο πεζοδρόµιο για να πάρουµε λίγο αέρα από τη στενοχώρια της αρρώστιας.

Αυτή η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ζει κατάκαρδα στη δεύτερη πιο κεντρική πλατεία της το νταραβέρι των ναρκωτικών και της πορνείας, τη ζωντανή απειλή του εγκλήµατος, τη µυρωδιά της εξαθλίωσης και των ούρων, την εικόνα της ασχήµιας. Αλλη κι αυτή ελληνική πρωτοτυπία, λες και η πόλη θέλει επίτηδες να προβάλει την προϊούσα παρακµή της...

Κι όλα αυτά, λίγα µόλις µέτρα από το µεγαλοπρεπές δηµαρχείο και τους ενοίκους του (που ετοιµάζονται για νέες µεγαλόπνοες υποσχέσεις), λίγες εκατοντάδες από τη χλιδή της Πλατείας Κολωνακίου ή την απάθεια του βουλευτικού «ανακτόρου». Αλλο «κράτος»...

Την ίδια στιγµή, τον περασµένο Σεπτέµβριο, εγκαινιάζεται στο Διαδίκτυο η «ανανεωµένη ηλεκτρονική ταξιδιωτική εµπειρία στην Αθήνα», που περήφανα ξεναγεί τους ξένους µας στην πόλη λέξη για την ταµπακέρα.

Εννιά φορές, αν δεν κάνω λάθος, αποφάσισαν οι πολιτικοί να «µεταµορφώσουν» και να «αναπλάσουν» αυτή την ιστορική πλατεία (που πήρε το 1862 το όνοµά της από τον όρκο οµόνοιας που έδωσαν οι αντιµαχόµενες πολιτικές µερίδες), για να τη φέρουν τελικά στη σηµερινή κατάντια της.

Ποιος περιµένει βέβαια να ξαναβρεί την παλιά αίγλη της του 19ου αιώνα, µε τις δενδροστοιχίες, την εξέδρα της µουσικής, τα περίπτερα µε τους ανθοπώλες, τα καλά ξενοδοχεία και τα κοµψά καφενεία... Αλλά, να βρει τουλάχιστον χωρίς ρατσιστικούς διωγµούς την αισθητική αξιοπρέπειά της. Απλώς και µόνο, δηλαδή, να περπατιέται...

Μαίρη Κατσανοπούλου