H προσωποποίηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι ο 86χρονος ομογενής από τη Μελβούρνη, Νίκος Βουρνάζος. Γεννήθηκε το 1924 και στα χρόνια της γερμανικής κατοχής οργανώθηκε στις μάχιμες τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. "Με έστειλαν στο βουνό. Συγκρουστήκαμε με Γερμανούς και ταγματασφαλίτες. Πυροβόλησα πολλές φορές. Μάς έριχναν και ρίχναμε. Αν σκότωσα, δεν ξέρω…", εκμυστηρεύεται ο ίδιος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, παραμονές της παρουσίασης του νέου του, τέταρτου βιβλίου, με τίτλο "Οι Ξεριζωμένοι Μετανάστες που κτίζουν Ξένες Πατρίδες".
Ο Νίκος Βουρνάζος, όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο, παρέμεινε στο χωριό, προκειμένου να εργαστεί για την ανατροφή των έξι μικρότερων αδερφών του.
Απολύθηκε από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ το 1945, με τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
"Στον εμφύλιο δεν έλαβα μέρος. Δεν συμφωνούσα και δεν με εξέφραζε", αναφέρει και προσθέτει: "Εγώ ήθελα να σπουδάσω".
Έτσι, τελείωσε το 1951 τη Μέση Εκπαίδευση και σε ηλικία 27 ετών "κατ' οίκον διδαχθείς" πέτυχε την είσοδό του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αλλά για οικονομικούς λόγους δεν μπόρεσε να φοιτήσει.
Τελικά, πήρε το πανεπιστημιακό πτυχίο του στην Αυστραλία, στα 78 του χρόνια και σήμερα, έξι χρόνια αργότερα, έχει γράψει τέσσερα βιβλία.
Το 1952 κλήθηκε να υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό και το 1955 μετανάστευσε στην Αυστραλία.
Υπήρξε, δηλαδή, ο ίδιος μάρτυρας διάφορων περιόδων της ελληνικής ιστορίας και γι' αυτό περιγράφει γλαφυρά και με κοφτερή γλώσσα τα γεγονότα της εποχής του Μεσοπολέμου, αλλά κυρίως το μεταναστευτικό ρεύμα από την Ελλάδα προς τα έξω.
Στην Αυστραλία, ο κ. Βουρνάζος πέτυχε επαγγελματικά, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε από το 1965 έως σήμερα, να ασχοληθεί με παροικιακούς οργανισμούς και, κυρίως, με την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
Παράλληλα, διατηρεί άρρηκτους δεσμούς με την Ελλάδα και, ιδιαίτερα με την Κορινθία, όπου περνά αρκετούς μήνες κάθε χρόνο.
Ο κ. Βουρνάζος, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, εξομολογείται ότι πάντα είχε δίψα για μάθηση και δημιουργία, προσθέτοντας:
"Παιδιά δεν απέκτησα, αλλά έχω ανίψια. Αυτά με ερωτούσαν τι έγινε στον πόλεμο, τι έγινε στον εμφύλιο, γιατί μετανάστευσα. Έτσι μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω το πρώτο μου βιβλίο το 2003 "Χορεύοντας Μόνος" το οποίο είναι αυτοβιογραφικό και μετά μού άνοιξε η όρεξη και ακολούθησαν και τα άλλα τρία".
Στις τριακόσιες περίπου σελίδες του τελευταίου του βιβλίου, ο συγγραφέας παρουσιάζει, με τρόπο λεπτομερή και προσεγμένο, δυο όψεις της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Στο πρώτο μέρος ασχολείται με τα πολεμικά γεγονότα της Κατοχής και του Εμφυλίου και στο δεύτερο με τις συνθήκες και τις αιτίες που οδήγησαν μεγάλο κομμάτι του ελληνισμού στη φυγή και τη μαζική μετανάστευση.
Ο συγγραφέας, μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, έζησε τόσο το πολεμικό δράμα όσο και τις δραστηριότητες των Ελλήνων μεταναστών, που βρέθηκαν πρόσφυγες σε ξένες πατρίδες. Αυτά είναι τα δυο κεντρικά ζητήματα που πραγματεύεται το βιβλίο.
Μάλιστα, ο κ. Βουρνάζος, αναφερόμενος στο μεταναστευτικό κύμα προς την Αυστραλία, σημειώνει ότι σε αρκετές περιπτώσεις πολλές υπηρεσίες και λειτουργοί του ελληνικού Κράτους ενεθάρρυναν την έξοδο "ανεπιθύμητων πολιτικά προσώπων".
"Μεταξύ των τυχερών που έφτασαν στην Αυστραλία αστιγμάτιστοι για "αντεθνική δράση", επειδή υπηρέτησαν στην Εθνική Αντίσταση, ήταν και ο γράφων. Το πώς δούλεψε για μένα η τύχη το έμαθα επιστρέφοντας στην πατρίδα πέντε χρόνια αργότερα και συνάντησα έναν μακρινό εξάδελφο της μητέρας μου, ο οποίος, αφού χαιρετηθήκαμε, μου λέει: "Νίκο, θα σου πω κάτι που δεν το ξέρεις. Από μένα πήγες στην Αυστραλία. Να, με ρώτησε ένας χωροφύλακας στην Αιγείρα για σένα και τού είπα ότι είσαι εντάξει". Και συνεχίζει ο κ. Βουρνάζος:
"Τέτοιους βάπτισαν απάτριδες και προδότες και μας έδιωξαν σαν κατάδικους ισοβίτες στη μακρινή Αυστραλία, όπως έδιωξαν οι Άγγλοι το 18ο αιώνα τους δικούς τους κατάδικους".
Ο κ. Βουρνάζος αναφέρεται στα πλοία με τις νύφες, στα προβλήματα, αλλά και στα επιτεύγματα των Ελλήνων μεταναστών, παρουσιάζοντας, μάλιστα, αρκετούς απ' αυτούς.
"Παρουσιάζω στο βιβλίο μου όσους γνώρισα προσωπικά", δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, προσθέτοντας: "Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι".
Στον επίλογο του τελευταίου του βιβλίου, ο κ. Βουρνάζος αναφέρει, μεταξύ άλλων:
"Όταν οι μεταπολεμικές εξουσίες του τόπου μας, μάς έδιωχναν με μια βαλίτσα στο χέρι, στους ξένους τόπους όπου πήγαμε ιδρύσαμε κοινότητες, σωματεία, συλλόγους, χτίσαμε εκκλησίες, σχολεία, προβάλλαμε τα ελληνικά ιδεώδη, γλώσσα, παράδοση, ήθη και έθιμα. Κρατήσαμε ελληνομαθή τη δεύτερη γενιά και αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε και τις επόμενες. Όμως μέχρι πότε; Μετανάστες της πρώτης γενιάς που πολέμησαν τους κατακτητές έγραψαν τα βιβλία τους για να μαθαίνουν οι νέες γενιές από πρώτο χέρι την αληθινή ιστορία του τόπου μας και όχι την παπαγαλίζουσα...".
Ο Νίκος Βουρνάζος, που γεννήθηκε το 1924 στο Χρυσάνθιο Αιγιαλείας, τιμήθηκε το 1987 με το μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης 1941-1945, για τη συμμετοχή του στις μάχιμες τάξεις του ΕΛΑΣ.
Σε ηλικία 78 (!) ετών, ο συγγραφέας πήρε το πτυχίο Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο Νέας Αγγλίας της Αυστραλίας.
Έκτοτε, έχει εκδώσει τα βιβλία:
- "Αν οι νεκροί είχαν φωνή",
-"Χορεύοντας μόνος - ανάμεσα σε δυο πατρίδες",
-"Δυτική Κορινθία, Κατοχή, Αντίσταση, Εμφύλιος" και το τελευταίο
-"Οι ξεριζωμένοι - Μετανάστες που κτίζουν ξένες πατρίδες".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου