Οι αλάνες πέθαναν.. και τη θέση τους πήραν... γήπεδα με πλαστικό τάπητα!

Οι ελεύθεροι χώροι και οι αλάνες σπανίζουν πλέον στους μεγάλους δήμους της χώρας. Οι μνήμες, ως παιδιά, από τις αλάνες γεμάτες με χώμα και χαλίκια έχουν αρχίσει να "ξεθωριάζουν" και οι σημερινοί γονείς αναζητούν μέρη, όπου να μπορούν τα πιτσιρίκια τους να τρέξουν, να παίξουν και να εκτονωθούν.

Για το λόγο αυτό, δημιουργήθηκαν τα νέα γήπεδα, με ...πλαστικό τάπητα. Ωστόσο, σε αρκετούς δήμους οι χώροι που έχουν δημιουργηθεί δεν φτάνουν -χρόνο με το χρόνο- για να καλύψουν τις υπάρχουσες ανάγκες, καθώς ολοένα και αυξάνονται τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.

«Στο νομό Θεσσαλονίκης, το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στον κεντρικό δήμο, αφού από την περιοχή της Ξηροκρήνης έως το Ποσειδώνιο κολυμβητήριο, δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος για να δημιουργήσουμε τα γηπεδάκια, που απαιτούνται για τις ανάγκες των παιδιών. Οι αλάνες έχουν εξαφανιστεί κι όπου υπάρχουν ελεύθεροι χώροι, δεν μας επιτρέπεται να κατασκευάσουμε γήπεδα, καθώς είναι δημόσιες εκτάσεις», δήλωσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο εντεταλμένος νομαρχιακός σύμβουλος Θεσσαλονίκης και πρόεδρος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας (ΕΠΣΜ), Διονύσης Ψωμιάδης.

Όπως ανέφερε ο κ. Ψωμιάδης, η νομαρχία προχώρησε τα τελευταία εφτά χρόνια σε συνολικά 450 παρεμβάσεις σε γηπεδάκια, κατασκευές και απαραίτητες διορθώσεις. «Κάθε χωριό του νομού Θεσσαλονίκης φροντίζουμε να έχει το δικό του γήπεδο, αφού τα παιδιά θα πρέπει να αθλούνται. Βέβαια, θα πρέπει να προχωρήσουμε και στην κατασκευή νέων χώρων άθλησης, αφού τα παιδιά δεν θα πρέπει να είναι υποχρεωμένα να φεύγουν χιλιόμετρα από τον τόπο που μένουν, για να βρουν ελεύθερο χώρο να παίξουν. 'Αλλωστε, όλα τα παιδιά προτιμούν ένα γήπεδο ακριβώς δίπλα στο σπίτι τους, για να μπορούν ανά πάσα στιγμή να τρέχουν».

Η μεγάλη αγάπη για άθληση και συγκεκριμένα για το ποδόσφαιρο αποδεικνύεται και από τους αριθμούς των πιτσιρικάδων που «κλωτσούν το τόπι». Στα παιδικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, που διεξάγονται σε ανατολική και δυτική Θεσσαλονίκη και αναμένεται να ξεκινήσουν στις αρχές Οκτωβρίου, συμμετέχουν περισσότερα από 550 τμήματα, με παιδιά ηλικίας από 5 έως 16 ετών, ενώ το κάθε τμήμα έχει από 15 έως 25 παιδιά.

Το σύνολο των «μπαλαδόρων» ξεπερνά τις 12.000, χωρίς να υπολογίζονται τα υπόλοιπα παιδιά, τα οποία είτε είναι μικρά και δεν αγωνίζονται στα πρωταθλήματα είτε κάνουν χρήση των γηπέδων τα Σαββατοκύριακα, συντροφιά με τους γονείς τους.

«Οι αυλές των σχολείων και τα γηπεδάκια είναι οι μόνοι χώροι για διέξοδο των παιδιών, αφού οι αλάνες είναι σε έλλειψη. Οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να εκτονωθούν, να βγάλουν την ενέργειά τους, να αθληθούν και να συμμετέχουν σε ομάδα για να κοινωνικοποιηθούν και να έχουν ένα πρόγραμμα», ανέφερε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο Νέτο Γκουερίνο, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ, ο οποίος θυμάται ακόμη την παλιά αλάνα της Τούμπας που «πλημμύριζε» από πιτσιρικάδες.

«Παλιά, κάθε γειτονιά είχε κι έναν χώρο, μία αλάνα, για να παίξουμε. Από το 'Α90, οι αλάνες πέθαναν και αναγκαστικά η μόνη λύση για παιδιά και γονείς είναι τα δημοτικά ή ιδιωτικά γηπεδάκια», δήλωσε ο Βαγγέλης Γκόλιας, προπονητής των ακαδημιών του Εθνικού Πυλαίας.

Πλέον, σε δημοτικούς ή ιδιωτικούς, οργανωμένους χώρους, τα παιδιά μπορούν να τρέξουν, να ξεδώσουν, να παρασυρθούν από το παιχνίδι. «Πριν από χρόνια, τα πράγματα ήταν πιο ρομαντικά και οι αλάνες με το χώμα ήταν ποδοσφαιρικές. Τώρα, αυτό που φροντίζουμε να κάνουμε είναι να ενισχύουμε το ομαδικό πνεύμα και να γυμνάζονται τα παιδιά. Κι ενώ το 'Α85, η ομάδα της Πυλαίας είχε μόλις 25 παιδιά, τώρα φτάσαμε περίπου τα 300, γεγονός που δείχνει την ανάγκη των γονέων να βρουν ένα χώρο άθλησης και εκτόνωσης των παιδιών τους», πρόσθεσε ο κ. Γκόλιας.

'Αλλωστε, η πόλη στην οποία ζουν τα σημερινά παιδιά δεν θυμίζει σε τίποτα τις εικόνες που παρουσιάζονται στο βιβλίο «Δρόμοι και γειτονιές της Θεσσαλονίκης» του Κώστα Τομανά, εκεί όπου, δίπλα στα αποδυτήρια του γηπέδου του Ηρακλή ήταν κάτι αποθήκες ξυλείας και προσφυγικές παράγκες. Στο συνοικισμό της Ευαγγελιστρίας, τα παιδιά ξερίζωναν, μετά το 'Α40, τις τσουκνίδες κι έφτιαξαν ένα υποτυπώδες γήπεδο για να παίζουν μπάλα.

Επίσης, όπως αναφέρεται στο βιβλίο, πίσω ακριβώς από το Μετόχι της οδού Νικηφόρου Φωκά, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, υπήρχε ένα γηπεδάκι. Εκεί, παίζανε μπάλα τα παιδιά της γειτονιάς. Πολλές φορές η μπάλα ξέφευγε και έπεφτε σε μια τσανάκα γιαούρτι, απ' αυτές που ήταν απλωμένες στο υπόστεγο του εργαστηρίου.



Έλλειψη και σε κλειστά γυμναστήρια

Εκτός όμως από τους «μπαλαδόρους» που αναζητούν γηπεδάκια, το πρόβλημα υπάρχει και στα κλειστά γυμναστήρια. Ο κ. Ψωμιάδης ανέφερε πως η «πηγή του κακού» ξεκινάει από τις μελέτες για την κατασκευή των νέων σχολείων, όπου σε καμία δεν υπάρχει προδιαγραφή για κλειστό γυμναστήριο.

«Όλα τα νέα σχολεία θα έπρεπε να έχουν από ένα κλειστό γυμναστήριο, ώστε τα απογεύματα να μπορούν τα παιδιά ελεύθερα να γυμνάζονται. Τώρα, τα παιδιά κάνουν γυμναστική στις αυλές, ενώ όταν βρέχει είναι κλεισμένα στους διαδρόμους των σχολείων», ανέφερε ο αντινομάρχης.

Ο κ. Ψωμιάδης πρόσθεσε πως, σε πρόσφατη επίσκεψη του, στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, είδε «απέραντους χώρους σε κλειστές αποθήκες που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε κλειστά γυμναστήρια για να εξυπηρετηθούν και τα υπόλοιπα αθλήματα, πλην του ποδοσφαίρου. Το γεγονός, όμως, ότι εμπλέκονται αρκετά υπουργεία στη δικαιοδοσία του χώρου αποθάρρυνε κάθε προσπάθεια».