Η αθωότητα του χθες, η νοσταλγία του σήμερα

Ακούς ένα τραγούδι εικοσαετίας και νιώθεις κάτι να σε αγγίζει; Βλέπεις μια παλιά φωτογραφία και χαμογελάς για την απλότητα της ομορφιάς της; Θυμάσαι τα παλιό σου αυτοκίνητο και θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω να γυρίσεις σε εκείνους τους δρόμους, σε μια ασπρόμαυρη εποχή; Ζεις στην εποχή της πολυχρωμίας και η καρδιά σου αναπολεί το ασπρόμαυρο..

Γιατί ήταν η διχρωμία της απλότητας.. Γιατί η καρδιά θέλει λίγα για να χτυπάει δυνατά.. Γιατί τα πολλά μπερδεύουν τον άνθρωπο, το μικρό του το μυαλό το μπερδεύουν. Και όπως γράφω μια παλιά μελωδία παίζει και μια ηρεμία με διακατέχει, νιώθω ασφάλεια στην απλότητα μιας παλιάς μελωδίας. Νιώθω καλά. Και μετά ξυπνάω απότομα και θυμάμαι ότι είμαι στο 2010.

Όλα αυτά τα βεγγαλικά με έκαναν να νιώθω τυχερός για την τύχη του να ζω σε μια εποχή που έχουμε αγγίξει το φεγγάρι και πάμε πιο μακριά. Πίστεψα μέσα στην αφέλειά μου, ότι γεννήθηκα στην καλύτερη εποχή. Και κάποιες στιγμές όταν άφηνα τον χρόνο να μου μιλήσει, συνειδητοποιούσα ότι έκανα μεγάλο λάθος. Δε με νοιάζει να πάω πίσω τώρα, με φοβίζει το να πάω μπροστά. Όμως μόνο μπροστά με σπρώχνει ο χρόνος και εγώ τρέχω πάνω στον τροχό.

Η χθεσινή αθωότητα, έγινε και αυτή μια ασπρόμαυρη ιδέα, ένα σύγχρονο παράδειγμα προς αποφυγή ίσως.. Σκέφτομαι γιατί γράφω όλα αυτά. Είναι για μένα. Μέσα στην ύπαρξή μου νιώθω μια μορφή προδοσίας προς τη φύση μου. Μόνο λέξεις έχω να δικαιολογηθώ. Έχω ακόμα το μυαλό μου για να περπατάω στα πλακόστρωτα του χθες.

Με το καιρό οι μνήμες σβήνουν, τα φώτα γεμίζουν την πόλη, η αγάπη ξεθωριάζει, τα χαμόγελα είναι πολικής θερμοκρασίας, η ατμόσφαιρα αποπνικτική, η ελπίδα ένα αστείο και εγώ ένας παρατηρητής που με την ύπαρξή μου δίνω ύπαρξη σε όλα αυτά.

Το παραστράτημα του να είσαι άνθρωπος δε συγχωρείται από τη θέληση του να είσαι θεός. Χιλιάδες θεοί με κάνουν να ξεχνώ το χθες, να αναβάλλω το σήμερα, να κλείνω τα μάτια στο αύριο.

Η αθωότητα του χθες, το πρόστυχο του προχθές και το σήμερα φθηνό πολύ τρέχει χωρίς φρένα και εγώ ακολουθώ..

Ακολουθώ όμως;



dinatomirmigi