Ριάλιτι σε καιρούς πτώχευσης..

Τα reality shows στην Ελλάδα ομολογουμένως έχουν κάνει μεγάλη επιτυχία, η οποία έχει αποτυπωθεί τόσο με τη μορφή αριθμών στα μηχανάκια της AGB όσο και με υπέρογκα ποσά κερδών στις εταιρείες συλλογής "ψήφων" για τη παραμονή παικτών στα εν λόγο τηλεοπτικά παιχνίδια.

Το reality ανέκαθεν υφίστατο στα ελληνικά πλατό, όχι μόνο μέσα από τους κλειστούς τοίχους ενός σπιτιού με άλλοτε νευρικούς και άλλο αδιάφορους παίκτες αλλά και μέσα από εκπομπές με άκρατο και γελίο συναισθηματισμό, με gossip κίτρινες εκπομπές, με show ερωτήσεων γνώσης ή "γρήγορων" αποφάσεων για βαλίτσες με ποσά, με εκπομπές ανακαίνισης σπιτιών, πατρολογήματος, τραγουδιού, trash εκπομπές.

Πάντα όμως μέχρι τώρα τα εν λόγο παιχνίδια ή εκπομπές είχαν ένα ταμπού που έσωζε εν μέρει το δέκτη-"το βλέπω συχνά, το σνομπάρω στους άλλους ή υποστηρίζω την περιστασιακή παρακολούθησή του, αδιαφορώ και δεν μπαίνω στους ρόλους των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτά".

Πάντα μέχρι το έπαθλο για τον νικητή να φαντάζει πραγματικά δελεαστικό για τον κάθε τηλεθεατή, σχεδόν σωτήριο σε μία εποχή όπου αντικειμενικά ο κόσμος είναι οικονομικά πιο συμαζεμένος και φειδωλός σε κάθε κίνησή του.

Σε συζητήσεις με νέους πλεόν ακούς ότι δεν είναι κακή η προσφυγή σε τέτοιου είδους show, εφόσον ο καθένας διεκδικεί ένα ποσό εκτεθιμένος σφοδρά ή λιγότερο και το κοινό τον ξεχνά άμεσα. Γιατί όμως αυτά δεν ακούγονταν όταν πρωτομπήκαν εκείνα τα παιδιά στο σπίτι του πρώτου "Μεγάλου Αδερφού" και όλη η κοινωνία είχε σοκαριστεί με την απόφασή τους απλά να "παίξουν"? Η κοινωνία άλλαξε τόσο ριζικά λόγω ηθικής κατάπτωσης ή οικονομικής εξαχρείωσης?

Όχι...απλούστατα η συνήθεια έγινε λατρεία, το κοινό έμαθε ότι οι παίκτες είναι άνθρωποι, τους κατανόησε εν τέλει, τους ενστερνίστηκε απόλυτα και τώρα με αφορμή-όχι λόγο-την οικονομική κρίση επιθυμεί να γίνει κομμάτι του εύκολου κέρδους, της πεντάλεπτης έκθεσης στο φακό.

Η τηλεόραση από μέσο ενημέρωσης έγινε μέσο προβολής όλης μα όλης της καθημερινότητας του ανθρώπου-ωμά όμως-χωρίς σενάριο, χωρίς ανωνυμία. Την συμφέρει γιατί έτσι ο κόσμος συμμετέχει, την τιμά, την ανεβάζει "τηλεθεσιακά" χωρίς να ξοδέψει ευρώ. Η κοινωνία όμως τι κέρδισε?

Μπορεί αναγκαστικά να μην έχασε...αλλα εκτός από ένα μήνυμα αθέμητου ανταγωνισμού και αισθήματος αυτοσυντήρησης, ένα μήνυμα πλουτισμού χωρίς κόπο και ατέλειωτες ώρες πονοκεφάλου από διαφημίσεις πριν την ανακοίνωση του live της Κυριακής για τον εβδομαδιαίο επιζήσαντα τι ακριβώς κέρδισε?

enimerwsi