Η "μειονότητα" των δισεκατομμυριούχων...!

Σαν µειονότητα αισθάνονται οι δισεκατοµµυριούχοι των ΗΠΑ. Και θα ήταν απολύτως φυσικό και κατανοητό, αν δεν εννοούσαν πως είναι µια διωκόµενη µειονότητα (όπως ίσως οι Τσιγγάνοι και οι µετανάστες;). Γι αυτό άλλωστε, ένας µεγιστάνας της Γουόλ Στριτ, ο Ντέιβιντ Λεµπ, ανακοίνωσε πως εγκαταλείπει το Δηµοκρατικό Κόµµα, επειδή παραβιάζει «τις ιδρυτικές αρχές της χώρας», µεταξύ των οποίων την υποχρέωση του κράτους να µην επιβάλλει τιµωρητική φορολογία και να προστατεύει τις µειονότητες από διώξεις. Η ανακοίνωσή του συνέπεσε µε δηµοσίευση στοιχείων του αµερικανικού Απογραφικού Γραφείου, σύµφωνα µε τα οποία η φτώχεια ανέβηκε στο 14,3% στις ΗΠΑ, όπου οι φτωχοί έφτασαν τα 43,6 εκατοµµύρια.

Στην πλουσιότερη χώρα του κόσµου, αντί να ζητούν έλεος οι φτωχοί, ζητούν οι πλούσιοι. Ποιο είναι λοιπόν το παράπονό τους; Είναι δυνατόν ένας που κερδίζει 900.000 δολάρια την ώρα (τόσα κερδίζουν οι δέκα κορυφαίοι µάνατζερ της Γουόλ Στριτ) να γκρινιάζει για τον τρόπο µε τον οποίο τον αντιµετωπίζει η κυβέρνηση; Μπορεί να αισθάνεται πως ανήκει σε µια καταπιεσµένη µειονότητα, όταν η κυβέρνηση ξόδεψε 10 τρισ. δολάρια για να σώσει αυτόν και τους οµοίους του;

Θα περίµενε κανείς από αυτούς τους µεγιστάνες να είναι ευγνώµονες και πεσµένοι στα γόνατα να φιλούν τα πόδια των φορολογουµένων. Καδείς τους δεν αναγκάστηκε να χάσει τη δουλειά του. Κανείς τους δεν υποχρεώθηκε να πληρώσει φόρο για τις συναλλαγές του. Κανείς τους δεν είδε να µπαίνει πλαφόν στα κέρδη του. Κανείς τους δεν κατέβαλε αποζηµίωση για τη συντριβή της οικονοµίας. Κανείς τους δεν εµποδίστηκε να συνεχίζει µέχρι σήµερα όλα όσα οδήγησαν στην παγκόσµια οικονοµική κρίση.

Οι µεγιστάνες του χρηµατιστηρίου της Γουόλ Στριτ αλλά και των χρηµατιστηρίων όλου του κόσµου δεν είναι ευχαριστηµένοι. Επειδή θα επιθυµούσαν να είναι ακόµη µικρότερη µειονότητα από όσο είναι σήµερα. Και για να γίνει αυτό, οι φτωχοί θα πρέπει να γίνουν ακόµη περισσότεροι. Γιατί µονάχα έτσι θα µπορέσει να αυξηθεί ο πλούτος που οι πλούσιοι µοιράζονται µεταξύ τους. Αλλωστε, όπως λένε οι ίδιοι και όπως το επισηµαίνει ο συγγραφέας Λες Λίοπολντ στο «Χάφινγκτον Ποστ»: «Εµείς δανειστήκαµε υπερβολικά και όχι αυτοί. Εµείς κάναµε κατάχρηση της δηµόσιας υγείας και όχι αυτοί. Εµείς βγαίνουµε πολύ νωρίς στη σύνταξη και όχι αυτοί. Εµείς πρέπει να σφίξουµε το ζωνάρι ώστε να φτάσουν να κερδίζουν άλλα 900.000 δολάρια την ώρα».

Η αντεπίθεση των δισεκατοµµυριούχων φαίνεται να αποδίδει καρπούς. Στην Ευρώπη, κάθε προσπάθεια των ευρωπαϊκών αρχών για περιστολή του πλούτου τους σκοντάφτει σε ανυπέρβλητα εµπόδια. Και στην Αµερική, η απροθυµία της κυβέρνησης Οµπάµα ακόµη και για µια στοιχειώδη αναδιανοµή του πλούτου αποµακρύνει τους ψηφοφόρους από τους Δηµοκρατικούς, που αναµένεται να χάσουν τη Βουλή στις εκλογές του Νοεµβρίου (ίσως και τη Γερουσία). Γιατί οι δισεκατοµµυριούχοι δεν είναι διατεθειµένοι να ζήσουν ούτε µε ένα σεντ λιγότερο από τα 900.000 δολάρια την ώρα.

Ρούσσος Βρανάς