Ο ιερέας που βγάζει παγκόσμιους πρωταθλητές..!

Εάν η λογική μάς διδάσκει ότι πίσω από κάθε πετυχημένο αθλητή κρύβεται συνήθως κι ένας ακόμη πιο πετυχημένος προπονητής, η πραγματική ιστορία του 22χρονου Κενυάτη Ντέιβιντ Λεκούτα Ρούντισα ανατρέπει την όποια θεωρία μας.

Ποιος προπονητής; Παπάς είναι ο άνθρωπος που τον ανακάλυψε, του δίδαξε λογοτεχνία, τον προπόνησε και τον οδήγησε στην κατάρριψη δύο παγκόσμιων ρεκόρ, στα 800 μ., σε διάστημα μάλιστα μόλις εφτά ημερών.

Το πρώτο, στις 22 Αυγούστου στο Βερολίνο, με 1'.41''.09 (2'' λιγότερα από το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ του επίσης Κενυάτη, αλλά αργότερα πολιτογραφημένου Δανού, Ουίλσον Κίπκετερ, ένα ρεκόρ που άντεχε 13 ολόκληρα χρόνια), το δεύτερο στο Ριέτι, όχι πολύ μακριά από τη Ρώμη με 1'.41''.01.

Μόνο με τον Ουσάιν Μπολτ, τόσο στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου όσο και στο Παγκόσμιο του Βερολίνου είχαμε βιώσει πέρυσι ένα τέτοιο φαινόμενο, της φύσης και του αθλητισμού. Και σιγά σιγά θα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι κι ο Ρούντισα θα μας επιφυλάξει κι άλλες εκπλήξεις και χαρές, αντίστοιχες μ' εκείνες της τζαμαϊκανής «αστραπής».

«Δεν είμαι ειδικός, αλλά πιστεύω πως σύντομα θα θρυμματίσει το φράγμα του 1'.40'', αλλά επαναλαμβάνω, παπάς είμαι», λέει ο 63χρονος Ιρλανδός καθολικός πατήρ Κολμ Ο' Κόνελ, ο άνθρωπος που βρέθηκε το '76 στην Κένυα εντελώς κατά λάθος και που επίσης κατά λάθος ανακάλυψε και παρέδωσε στην ιστορία του αθλητισμού μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του κλασικού στίβου.

Από τον Χένρι Ρόνο (πρωταθλητή στα 3.000 μ., 5.000 μ., 10.000 μ. και 3.000 μ. στιπλ) έως τον μαραθωνοδρόμο Ιμπραχίμ Χουσέιν κι από τους Ραούλ Ερενγκ (800 μ.), Ντάνιελ Κομέν (3.000 μ., 5.000 μ.), στους Μόουζες Κιπτανούι (3.000 μ. στιπλ), Ντέιβιντ Ρούντισα.

«Πώς τα κατάφερα; Ποιο είναι το μυστικό μου; Τίποτα, βρε παιδιά. Καθηγητής λογοτεχνίας είμαι ο άνθρωπος. Με φώναξε κάποτε στο Ναϊρόμπι ο πατήρ Φόστερ, για μια θέση αναπληρωτή στο σχολείο Σεντ Πάτρικ του Ιτεν. Μετά εκείνος επέστρεψε στην Αγγλία κι έμεινα μόνος μου. Κάπως έπρεπε να γεμίζω κι εγώ τον χρόνο μου. Παρατηρούσα ότι οι Κενυάτες είχαν απίστευτη αντοχή και δύναμη, τους έβαζα να τρέχουν, αγόρασα και μερικά βιβλία για να μαθαίνω πώς να τους χρονομετρώ κι αυτό ήταν. Τα υπόλοιπα πιστέψτε με τα 'καναν όλα μόνοι τους».

Ο Ρούντισα, βέβαια, τον αθλητισμό τον είχε έτσι κι αλλιώς στο DNA του, απλά κάποιος έπρεπε να το αναδείξει και να το βγάλει από μέσα του. Ο πατέρας του πήρε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του '68, στο Μεξικό, στα 4x400, αλλά μέχρι εκεί. Είναι ο μικρότερος δέκα αδελφών, αγοριών και κοριτσιών, και ο μοναδικός που έδειξε ενδιαφέρον για τον στίβο και την πειθαρχία που χρειάζεται κάποιος για να φτάσει ψηλά.

«Είναι επίσης ο μόνος που εξακολουθεί να διαβάζει λογοτεχνία, να πηγαίνει στην εκκλησία και να σέβεται τις αξίες της ζωής. Είναι ένα από τα καλύτερά μου "παιδιά". Τον ξέρω από τα 15 του, τον παρέλαβα μ' ένα χρόνο ανατριχιαστικό, 1'.49'', αλλά είδατε πού έφτασε; Εμαθε γρήγορα κι είμαι βέβαιος πως θα τα πάει ακόμη καλύτερα. Επαναλαμβάνω όμως, παπάς είμαι κι όχι ειδικός»