Larry Ellison: Εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο για να γίνει… δισεκατομμυριούχος!!

Τίποτα στα παιδικά του χρόνια δεν προμήνυε ότι ο Larry Ellison θα γινόταν μια μέρα ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Γεννημένος στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης πριν από 65 χρόνια, ο Ellison ήταν γιος μιας 19χρονης ανύπαντρης μητέρας. Όταν σε ηλικία μόλις 9 μηνών έπαθε πνευμονία, δόθηκε για υιοθεσία σε συγγενείς, με αποτέλεσμα να μην συναντήσει τη βιολογική του μητέρα παρά όταν έγινε σχεδόν 50 χρόνων.

Ο πατέρας του, ένας μετανάστης από τη Ρωσία που έχασε όλη του την περιουσία κατά τη Μεγάλη Ύφεση, ανησυχούσε πως ο Larry δεν θα κατάφερνε το παραμικρό στη ζωή του. Ανήσυχο πνεύμα με κοφτερό μυαλό, ο Ellison δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στους κανόνες του σχολείου, ενώ και αργότερα, εγκατέλειψε δύο φορές το πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει ποτέ να πάρει το πτυχίο του.

Όμως, αυτό δεν τον απέτρεψε από το να ιδρύσει την Oracle το 1977 και να δημιουργήσει μια περιουσία ύψους 28 δισ. δολαρίων, που τον έφερε φέτος στην 6η θέση της λίστας του περιοδικού Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. Τα στοιχεία της Wall Street Journal δείχνουν ότι οι αμοιβές των 1,84 δισ. δολαρίων μπορούν να θεωρηθούν επιβράβευση για την εξαιρετική πορεία που ακολουθεί η εταιρεία, υπό την ηγεσία του. Κατά την δεκαετία που έληξε στις 31 Μαΐου 2009, η κεφαλαιοποίηση της Oracle σχεδόν τριπλασιάστηκε, στα 98 δισ. δολάρια από 36 δισ. δολάρια. Μάλιστα έχει αυξηθεί περαιτέρω έκτοτε.
Όπως δείχνει και το βιογραφικό του στο site της Oracle, πάντως, ο Ellison είναι περισσότερο υπερήφανος για τις επιδόσεις του σε διάφορα extreme sports, παρά για τα επιτεύγματά του στο στίβο των επιχειρήσεων. Δηλώνει πιλότος αεροσκαφών, αφού στη συλλογή του περιλαμβάνονταν κατά καιρούς ακόμα και μαχητικά τζετ, ενώ αφιερώνει πολύ χρόνο και ακόμα περισσότερο χρήμα στην ιστιοπλοΐα. Φέτος κατάφερε, μάλιστα, έπειτα από μία σκληρή μάχη με τον μεγάλο αντίπαλό του, τον επίσης δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία Ernesto Bertarelli, να κερδίσει τον σπουδαιότερο τίτλο του αθλήματος, το America’s Cup.
Δυο ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ομιλίες του που ΑΞΙΖΕΙ να διαβάσετε

1) Η ομιλία του Larry Elisson στην τάξη αποφοίτων τον Yale University το ακαδημαϊκό έτος 1999-2000

«ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ Yale, θέλω να κάνετε κάτι για μένα. Σας παρακαλώ, κοιτάξτε προσεκτικά γύρω σας. Κοιτάξτε τον συμφοιτητή σας στα αριστερά σας. Κοιτάξτε τον συμφοιτητή σας στα δεξιά σας.
Τώρα σκεφτείτε το εξής: σε πέντε χρόνια από τώρα, σε δέκα χρόνια, ακόμη και σε τριάντα χρόνια από τώρα, οι πιθανότητες είναι πως αυτό το άτομο που βλέπετε θα είναι ένας αποτυχημένος.
Την ίδια στιγμή, και το άτομο στα δεξιά σας θα είναι αποτυχημένο.

Και εσείς στη μέση; Τι μπορείτε να περιμένετε για τους εαυτούς σας; Θα είστε αποτυχημένοι.

Αποτυχίες. Καθώς κοιτάζω αυτή την αίθουσα σήμερα δεν βλέπω χίλιες ευκαιρίες για ένα καλύτερο αύριο. Δεν βλέπω χίλιους ηγέτες χιλίων διαφορετικών βιομηχανιών. Βλέπω χίλιους αποτυχημένους.

Έχετε ταραχτεί. Είναι απόλυτα κατανοητό-Άλλωστε πώς μπορώ εγώ, ο Λόρενς (Λάρι) Ελισον, ένας άνθρωπος που παράτησε το κολέγιο, να είμαι τόσο αυθάδης ώστε να αγορεύω αιρετικά στην τάξη αποφοίτων ενός εκ των καλυτέρων πανεπιστημίων της χώρας;

Θα σας πω γιατί μπορώ να είμαι αυθάδης.
Διότι εγώ, ο Λόρενς (Λάρι) Έλισον, ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, παράτησα το κολέγιο - κάτι που εσείς δεν κάνατε.
Διότι ο Μπιλ Γκέιτς, ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο αυτή τη στιγμή, παράτησε το κολέγιο ενώ εσείς όχι.
Επειδή ο Πολ Αλεν, ο τρίτος πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο, παράτησε το κολέγιο - κάτι που εσείς δεν κάνατε.
Θέλετε ένα καλύτερο μέτρο σύγκρισης; Ο Μάικλ Ντελ. Το νούμερο 9 στη λίστα των ανερχόμενων στελεχών έχει παρατήσει το κολέγιο ενώ εσείς, όπως γνωρίζετε, δεν το κάνατε.

Χμμμ... Βλέπω πως είστε ιδιαίτερα ταραγμένοι. Είναι απόλυτα κατανοητό.
Αφήστε με λοιπόν να ικανοποιήσω λίγο τον εγωισμό σας, με το να τονίσω με πάσα ειλικρίνεια πως τα διπλώματα σας τα κερδίσατε επάξια. Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι από εσάς έχετε ξοδέψει εδώ τα τελευταία τέσσερα με πέντε χρόνια και αυτά που μάθατε και υπομείνατε θα σας υπηρετήσουν καλό τα προσεχή χρόνια.

Αποκτήσατε καλή εργασιακή συμπεριφορά καθώς και ένα κύκλωμα ανθρώπων που θα σας βοηθήσουν στην πορεία. Έχετε εδραιώσει σχέσεις ζωής, κάτι που είναι πολύ καλό. Διότι η αλήθεια είναι πως θα χρειαστείτε αυτούς τους ανθρώπους. Θα χρειαστείτε αυτές τις δυνατές επαγγελματικές συνήθειες.

Θα τα χρειαστείτε όλα αυτά διότι δεν παρατήσατε το κολέγιο, κάτι που συνεπάγεται πως δεν θα είστε ποτέ ανάμεσα στους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο.

Εντάξει, μπορεί ίσως να ανεβείτε ως το νούμερο 10 της λίστας ή το νούμερο 11, όπως ο Στιβ Μπάλμερ. Υποθέτω όμως πως δεν χρειάζεται να σας πω για ποιον εργάζεται αυτός - έτσι δεν είναι; Οφείλω να σας πω πάντως πως ακόμη και αυτός παράτησε το πανεπιστήμιο τη χρονιά της αποφοίτησης. Άργησε κάπως αλλά τα κατάφερε.

Καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι από εσάς αναρωτιέστε αυτή τη στιγμή αν μπορείτε να κάνετε κάτι. Αν υπάρχει ελπίδα για εσάς.

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δεν υπάρχει. Είναι πολύ αργά. Έχετε απορροφήσει πάρα πολλά. Έχετε την εντύπωση πως γνωρίζετε ακόμη περισσότερα. Δεν είστε 19 ετών πια. Σας έχουν φορέσει σκούφους - και δεν εννοώ αυτούς της αποφοίτησης. Είστε πάρα πολύ ταραγμένοι τώρα! Είναι απολύτως κατανοητό.

Η ομιλία μου όμως δεν απευθύνεται τόσο σε εσάς, τους τελειόφοιτους. Εσείς είστε ξεγραμμένοι. Καταδικασμένοι στις αξιολύπητες δουλειές σας των 200.000 δολαρίων τον χρόνο, τις επιταγές των οποίων θα υπογράφουν παλιοί συμφοιτητές σας που τσ παράτησαν δύο χρόνια πριν.

Σκοπός μου είναι να σώσω τους νεότερους που βρίσκονται ανάμεσα μας σήμερα- Σάς το λέω όσο πιο δυνατά μπορώ: φύγετε.
Μαζέψτε τα πράγματα σας και τις ιδέες σας και φύγετε χωρίς επιστροφή-Παρατήστε τα. Πιάστε δουλειά. Διότι μπορώ να σας εγγυηθώ πως το καπέλο και ο μανδύας της αποφοίτησης θα εμποδίσουν την πρόοδο σας, θα σας «κατεβάσουν», όπως ακριβώς προσπαθούν οι securites να κατεβάσουν εμένα από το βήμα αυτή τη στιγμή».

2) Ο λόγος που εκφώνησε στις 12 Ιουνίου του 2005 στην τελετή αποφοίτησης του Stanford University.

Ξεκίνησε λέγοντας «Σας ευχαριστώ. Είναι τιμή μου να είμαι εδώ κοντά σας για την τελετή αποφοίτησης σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Είναι γεγονός ότι ουδέποτε αποφοίτησα από ΑΕΙ και η σημερινή είναι η πιο στενή μου επαφή με μία αποφοίτηση.Σήμερα θέλω να σας διηγηθώ τρεις ιστορίες από την ζωή μου. Αυτό είναι όλο. Τίποτα σπουδαίο – μόνο τρεις ιστορίες».

Η πρώτη ιστορία αφορά την σχέση του με το πανεπιστήμιο. Η πραγματική του μητέρα είχε θέσει σαν όρο για την υιοθεσία του να σταλεί όταν μεγαλώσει σε πανεπιστήμιο. Πήγε, αλλά μετά από έξη μήνες κι αφού είχε εξαντλήσεις τις οικονομίες των θετών του γονέων (το κολέγιο ήταν ακριβό) αποφάσισε να το εγκαταλείψει – επειδή άλλωστε δεν έβλεπε και σε τι τον ωφελούσε.Θεωρεί αυτή την απόφαση από τις πιο σωστές που πήρε στη ζωή του. Έτσι έπαψε να ακολουθεί τα πράγματα που δεν τον ενδιέφεραν και άρχισε να παρακολουθεί αυτά που ήθελε. (π. χ. σχεδιασμό τυπογραφίας – που αργότερα τον βοήθησε στην αισθητική του Μακ). Ζούσε μαζεύοντας και επιστρέφοντας μπουκάλια από Κόκα Κόλα.

Η δεύτερη ιστορία αφορά τον έρωτα και το πένθος. Πως άλλαξε τον κόσμο φτιάχνοντας τον πρώτο προσωπικό υπολογιστή. Πως έστησε την Apple, ξεκινώντας την συναρμολόγηση με τον Woz (Steve Wozniak) στο θρυλικό «γκαράζ» – και πως την έχασε.«Δεν το είδα έτσι τότε – αλλά αποδείχθηκε πως η απόλυσή μου από την Apple ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί. Το βάρος της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητα του να είσαι πάλι αρχάριος... Με ελευθέρωσε για να ξεκινήσω μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου». Ήταν η περίοδος της ΝΕΧΤ και της PIXAR. Η πρώτη δημιούργησε το πιο στέρεο λειτουργικό σύστημα (πρόγονο του σημερινού Mac OS X).Η δεύτερη έφερε την επανάσταση στον κινηματογράφο ψηφιοποιώντας την κινούμενη εικόνα. Και η πρώτη και η δεύτερη τον ξανάφεραν θριαμβευτικά στην Apple την οποία αναγέννησε.

Η τρίτη του ιστορία αφορά τον θάνατο. Ένα χρόνο πριν την ομιλία, το 2004, οι γιατροί του βρήκαν καρκίνο του παγκρέατος. (Μία από τις πιο θανατηφόρες μορφές). Για μέρες έζησε με την προοπτική του άμεσα επικείμενου θανάτου. Ήταν πολύ τυχερός, γιατί μπόρεσε να εγχειριστεί – και να γίνει καλά. Το συμπέρασμα από αυτή την αναμέτρηση με τον θάνατο αποτυπώνεται στην φράση: «Ο θάνατος είναι, κατά πάσα πιθανότητα, η καλύτερη επινόηση της ζωής. Είναι ο καταλύτης της ζωής».

Όλα αυτά, που αποτελούν για τους άλλους καταστροφές: την εγκατάλειψη των σπουδών του, την απόλυσή του από την εταιρία που δημιούργησε, τον θανατηφόρο καρκίνο, ο άνθρωπος αυτός τα μετατρέπει σε ευκαιρίες και αφετηρίες. Οποιοσδήποτε άλλος (ιδιαίτερα Ρωμιός) θα είχε βυθιστεί στην γκρίνια, την μιζέρια και την αυτολύπηση. Ενώ εκείνος, από κάθε καταστροφή, αναδυόταν ακόμα λαμπρότερος. Το καταληκτικό μήνυμα αυτής της μνημειώδους ομιλίας – αυτού του δοξαστικού μηνύματος ζωής και δημιουργίας, είναι ίσως και το σλόγκαν ζωής αυτού του μοναδικού ανθρώπου. Λεει στους φοιτητές:

Stay Hungry! Stay Foolish!
Μείνετε πεινασμένοι! Μείνετε παλαβοί!