"Για το troktiko..."

Από χθες το πρωί που έμαθα για το κλείσιμο του τρωκτικού δεν μπορώ να το πιστέψω… Εγώ όπως και οι φίλοι μου. Αποτελούσε μια από τις βασικές σελίδες της ενημέρωσής μας. Μια σελίδα με συνεχή ροή ειδήσεων. Μια σελίδα που διαβάζαμε απόψεις και φωνές συνανθρώπων που μας άγγιζαν, που νιώθαμε ότι μας καταλαβαίνουν και τους καταλαβαίνουμε. Το τρωκτικό μιλούσε στην καρδιά των νέων ανθρώπων αλλά και πολλών όσων γνώριζαν να χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες. Μας εξέφραζε, μιλούσε την γλώσσα της λογικής αλλά και της καρδιάς. Μας άκουγε, πρόβαλε το πρόβλημά μας.

Το τρωκτικό όμως δεν περιοριζόταν σε απλή αναπαραγωγή ειδήσεων ή μηνυμάτων του κόσμου. Έβγαζε ειδήσεις και συχνά κατήγγελλε τα κακώς κείμενα. Και στη εποχή μας, στην εποχή της οικονομικής κρίσης, της κρίσης των αξιών αλλά και του ΔΝΤ τα δυσάρεστα και τα άσχημα είναι πολλά και θα γίνουν ακόμη περισσότερα. Σήκωνε κεφάλι, είχε άποψη και λόγο με τεκμήρια και αποδείξεις. Δίχως δισταγμό και διαφοροποίηση τα έβαζε με πολιτικούς κάθε παράταξης, με δημοσιογράφους, με επιχειρηματίες και εταιρείες, όπου και όταν υπήρχαν αδικίες, παρατυπίες, αυθαιρεσίες και παρανομίες.

Από στόμα σε στόμα ή αλλίως από links που παρέπεμπαν στο τρωκτικό, οι αναγνώστες του αυξάνονταν μέρα με την μέρα. Μέσω των emails αλλά και των κοινωνικών δικτύων (facebook, twitter) η φήμη του εξαπλώθηκε ταχύτατα. Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα το traffic (η κίνηση) στο τρωκτικό είχε αυξηθεί τόσο, ώστε να βρίσκεται στην θέση 700 παγκοσμίως μεταξύ όλων των sites! Φοβερή επιτυχία για ένα site ελληνικής γλώσσας! Στο κόσμο του διαδικτύου αυτό ακριβώς μετράει, το traffic. Πόσοι σε διαβάζουν αλλά και πόσοι παραπέμπουν σε εσένα. Μεγάλη επισκεψιμότητα σημαίνει δύναμη, ρεύμα και τάση. Μπορείς να διαμορφώσεις άποψη, μπορείς να κατευθύνεις.

Από τη φύση του το διαδίκτυο συμβάλει και συνεισφέρει τα μέγιστα στη δημοκρατία. Καθένας πλέον δεν είναι απλώς αναγνώστης κειμένων, αλλά μπορεί να γράφει, να δημιουργεί και να εκφράζεται ελεύθερα μέσω του διαδικτύου. Αποτελεί ένα αγαθό διαθέσιμο σε όλους, που μπορεί να διευρύνει τους ορίζοντές σου με τον πλουραλισμό των απόψεων που μπορούν να ακουστούν εδώ. Δεν είναι μέσο των λίγων και εκλεκτών, αλλά των πολλών. Θα βρεις σκουπίδια αλλά και διαμάντια στο διαδίκτυο. Είναι καθαρά θέμα επιλογής, ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο, την ηλικία και τα ενδιαφέροντα.

Τα blogs αποτελούν ίσως το ισχυρότερο κομμάτι του Web 2.0, που έδωσε την ουσιαστική ώθηση στον καθένα παγκοσμίως να εκφράζει δημοσίως τις απόψεις του. Δεν είναι καθόλου τυχαία μία από τις αναλύσεις για την δικαιολόγηση του εκλογικού αποτελέσματος στις τελευταίες αμερικανικές προεδρικές εκλογές: Τα blogs των δημοκρατικών ήταν αριθμητικά περισσότερα από εκείνα των ρεπουμπλικάνων. Τα blogs που υποστήριζαν τον Obama υπερείχαν, είχαν κατακλύσει το διαδίκτυο και συνεπώς είχαν μεγαλύτερη επιρροή στους ψηφοφόρους. Τα ψηφιακά όπλα είναι πολλά και από τα πιο ισχυρά στην μάχη είναι τα blogs.

Τον Γκιόλια τον μάθαμε (δυστυχώς) την ημέρα της δολοφονίας του. Θέλω να πω, οι αναγνώστες του τρωκτικού δεν γνωρίζαμε τον/ τους διαχειριστές του, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα περισσότερα blogs. Η ανωνυμία είναι ένα χαρακτηριστικό των blogs, όπως γενικότερα του διαδικτύου, που είναι στην ευχέρεια του χρήστη να κοινοποιήσει την πραγματική του ταυτότητα. Δεν μπορεί να επιβάλλει κανείς την κατάργηση της ανωνυμίας, γιατί πολύ απλά είναι ανώφελο και ανούσιο. Πρόσφατο παράδειγμα η ονομαστική δήλωση των καρτοκινητών. Υποτίθεται ένα βήμα κατά της τρομοκρατίας. Τι γελοιότητα! Θαρρείς δεν μπορείς να προμηθευτείς τηλεφωνικά νούμερα από άλλες χώρες ή μέσω διαδικτύου.

Όμως από ότι προέκυψε, η εξουσία (πολιτική, οικονομική, στρατιωτική και ΜΜΕ) γνωρίζει πολύ καλά ποιός/ ποιοί διαχειρίζονται τα διάφορα blogs. Και συγκεκριμένα στην περίπτωση του τρωκτικού από ότι φάνηκε το κατεστημένο γνώριζε την ενεργό συμμετοχή του Σωκράτη Γκιόλια σε αυτό. Συνεπώς αποτέλεσε έναν συνειδητό και προκαθορισμένο στόχο για την δράση του και συγκεκριμένα ως blogger. Εξάλλου προσπάθειες φίμωσης και αποκλεισμού του τρωκτικού από την μπλογκόσφαιρα είχαν ξανασυμβεί στο πρόσφατο παρελθόν, έναν χρόνο περίπου πριν. Είναι πασιφανές ότι ενοχλούσε κάποιους. Το μέσο ήταν τόσο ανοιχτό και καινούργιο για αυτούς, που δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν, δεν ήξεραν τρόπους για να το αποκρούσουν.

Και όμως! Κατέληξαν στην πιο εύκολη, άνανδρη, δειλή και φασιστική πρακτική. Δολοφονία άγριου μίσους, μαφιόζικης εκτέλεσης με το προκάλυμμα μιας υποτιθέμενης τρομοκρατικής οργάνωσης. Συμφέρουσα και βολική εξήγηση, ίσα-ίσα για να τελειώνουμε με ένα ακόμη θύμα της «τρομοκρατίας». Και έπειτα οι συνηθισμένες και τυπικές δηλώσεις διαφόρων με τα κροκοδείλια δάκρυα «Καταδικάζουμε το γεγονός», «Θα συνεχιστούν οι έρευνες για την αναζήτηση των ενόχων», «Θερμά συλληπτήρια», «Δεν μας φοβίζουν» κτλ. Και η ζωή συνεχίζεται σαν να πρόκειται απλώς για μία από τις δυσάρεστες ειδήσεις της ημέρας. Δολοφονίες εν ψυχρώ αθώων πολιτών που τελευταία έχουν πυκνώσει και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.

Συμπεριφερόμαστε σαν να πρόκειται για κάτι αναμενόμενο! Τα ΜΜΕ μας έχουν οδηγήσει σε τέτοιο βαθμό παθητικότητας, απάθειας και αφασίας. Δολοφονίες αστυνομικών, δεκαπεντάχρονων, αλλοδαπών, τραπεζικών, δημοσιογράφων… Και η λίστα συνεχώς μεγαλώνει, περιμένοντας το επόμενο θανατηφόρο χτύπημα. Το παρακράτος κάνει την δουλειά του καλύτερα από τον καθένα. Το διαλυμένο κράτος ανίκανο(;) και αδιάφορο να προστατέψει τους εξαθλιωμένους πολίτες, μας οδηγεί συνεχώς με σκληρότερα μέτρα στην ανέχεια, απλά αναμένοντας το πράσινο φως από τους «μεγάλους» για να ξανακουστεί η φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Ο στόχος, πέρα από το Γκιόλια, ήταν τα blogs, το ραδιόφωνο, η δημοσιογραφία, η δημοκρατία. Μία κοινωνία που τρομοκρατείται, δεν είναι ελεύθερη. Η οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, η ανεξέλεγκτη δράση εγκληματιών, μαφιόζων, τρομοκρατών και η ατιμωρησία είναι αρνητικά σημάδια για το μέλλον μας. Έχουμε αρχίσει δυστυχώς να παρουσιάζουμε κάθε χαρακτηριστικό και σύμπτωμα τριτοκοσμικής χώρας....

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία", Ισοκράτης (436 π.Χ - 338 π.Χ.).

ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ