"Η αυτοκρατορία της αιώνιας φτώχιας..!"

Απ όλα τα βάρη της οικονομικής κρίσης που φορτώνονται στους ώμους τους οι άνθρωποι, το πιο άδικο είναι το φορτίο που σηκώνουν τα παιδιά. Η οικονομία της Αμερικής παλεύει να ξεκολλήσει από την ύφεση, αλλά τα παιδιά της πληρώνουν βαρύ τίμημα εξαιτίας της ανεργίας και της υποχώρησης του κοινωνικού κράτους. Στο υψηλότερο επίπεδο των δύο τελευταίων δεκαετιών έφτασε η παιδική φτώχεια το 2010. Τα μισά από τα φτωχά παιδιά ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας (δηλαδή οι οικογένειές τους φυτοζωούν κάτω από το 50% του επίσημου ορίου της φτώχειας). Στο 18% έφτασαν φέτος τα παιδιά που δεν έχουν εξασφαλισμένο ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι τους.

Η κατάσταση των παιδιών δεν φαίνεται όμως να απασχολεί ιδιαίτερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Οπως εξηγεί ο συγγραφέας Αντονι Ντιμάτζιο, «δεν θεωρούν το θέμα ιδιαίτερα ελκυστικό». Από τον Αύγουστο του 2008, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, μέχρι τον Ιούνιο του 2010, ο Αμερικανός συγγραφέας βρήκε μόνο ένα σχετικό ρεπορτάζ στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και τρία στην «Ουάσιγκτον Ποστ». Από τον ζόφο της παιδικής φτώχειας, τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης προτιμούν την ελαφρότητα μιας Πάρις Χίλτον. Μα και όταν αποφασίζουν να σκύψουν πάνω από το ζήτημα, συνήθως αναζητούν τα αίτιά του στην οκνηρία των ανθρώπων ή στην εξάρτησή τους από το κοινωνικό κράτος, αποφεύγοντας να φτάσουν μέχρι τις ρίζες του. Το Ινστιτούτο Ούρμπαν κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Σε έκθεσή του αυτό το αμερικανικό ινστιτούτο διαπιστώνει πως «τα παιδιά που γεννιούνται φτωχά, παραμένουν φτωχά στα είκοσι πέντε και στα τριάντα τους χρόνια, εγκαταλείπουν το σχολείο, γεννούν παιδιά εκτός γάμου προτού ακόμη ενηλικιωθούν και δυσκολεύονται να βρουν δουλειά».
Στις αστικές παραγκουπόλεις, όπου οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι εκεί είναι πολύ περισσότεροι από τους λευκούς, δεν υπάρχουν δουλειές. Επειδή οι θέσεις εργασίας μετακομίζουν συνεχώς από τις πόλεις στα προάστια και κατόπιν στο εξωτερικό. Η αγοραστική δύναμη του ελάχιστου ημερομισθίου μειώνεται σταθερά, από τότε που έφτασε στο ανώτατο επίπεδό της, στη δεκαετία του 1960. Κι αυτό εξασφαλίζει πως οι φτωχοί θα παραμένουν φτωχοί, κι αυτοί και τα παιδιά τους, ακόμη κι όταν βρίσκουν δουλειά, ακόμη κι όταν προσπαθούν να απογαλακτιστούν από το επίδομα της κοινωνικής πρόνοιας. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα των χαμηλών ημερομισθίων. Επειδή πιστεύουν και οι δύο πως η κερδοφορία των επιχειρήσεων δεν πρέπει να δεσμεύεται από κανονισμούς που ανεβάζουν το κόστος της εργασίας.

Οι επιθέσεις διαδοχικών κυβερνήσεων στο κοινωνικό κράτος έχουν εξανεμίσει τα περισσότερα ευεργετήματα που έκαναν λιγότερο δυσβάσταχτη τη ζωή των φτωχών. Το σημαντικότερο κοινωνικό μέτρο που έχει απομείνει είναι ίσως η πολιτική των κουπονιών. Η εξάρτηση από αυτά αυξήθηκε 24% μέσα σε έναν χρόνο. Από τα κουπόνια εξαρτάται σήμερα το φαΐ 37 εκατομμυρίων παιδιών. Θλιβεροί αριθμοί για την ισχυρότερη αλλά και πλέον άνιση αυτοκρατορία του κόσμου.

Ρούσσος Βρανάς