Ζούμε ακόμη, στην εποχή της μεταπολίτευσης!

Το γεγονός πως η πρωτοφανής κρίση που βιώνουμε στη χώρα μας, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε πολιτικά αίτια και λιγότερο σε αμιγώς οικονομικά, έχει γραφεί και έχει αναλυθεί κατ’ επανάληψη. Η γενικευμένη διαφθορά, ο κομματισμός, το πολιτικό κόστος, ο ανορθολογισμός, η αναξιοκρατία και οι λοιπές ασθένειες και αμαρτίες του πολιτικού μας συστήματος, οδήγησαν τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα.

Ατυχώς, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, έπεσε τη στιγμή που ο κόσμος όλος ζούσε στη σκιά μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης. Και αυτό έκανε τα πράγματα να πάρουν την τροπή που πήραν, με τις ολέθριες συνέπειες στην οικονομία της χώρας.

Από το 1974 μέχρι σήμερα ως έθνος, συζητούμε τα ίδια πράγματα, προβληματιζόμαστε για τις ίδιες αδυναμίες, αναζητούμε λύσεις στα ίδια προβλήματα. Ζούμε τις συνέπειες μιας πολιτικής ζωής, όπου αυτόν τον τόπο τον κυβερνούσε πάντα ο λιγότερο κακός και όχι υποχρεωτικά ο καλύτερος! Συνήθως η ψήφος δεν ήταν θετική για τον νικητή, αλλά αρνητική για τον χαμένο.

Σε αυτό το κλίμα πορευόμαστε χρόνια τώρα, θεωρώντας κάθε φορά πως κάπου εδώ τελειώνει το παραμύθι. Ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να κλείσει ο φαύλος κύκλος και να γυρίσουμε ως έθνος σελίδα. Πιστέψαμε πως επιτέλους αυτό θα συνέβαινε με την αποχώρηση από την πολιτική ζωή των δεινόσαυρων (Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης). Το ίδιο πιστέψαμε αργότερα με την επικράτηση του Σημιτικού εκσυγχρονισμού, ομοίως λίγο μετά με την εμφάνιση στα πράγματα του «νέου και άφθαρτου» Καραμανλή.

Το αποτέλεσμα ήταν τζίφος, ξανά και ξανά. Σκάνδαλα, διαφθορά, κομματισμός, αναξιοκρατία... Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαζαν, οι νοοτροπίες όχι.

Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου δεν είναι απολύτως σαφές ποιος κάνει κουμάντο.

Δυστυχώς, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα με την χρεοκοπία της χώρας, οι δυνατότητες άσκησης πολιτικής από την κυβέρνηση Παπανδρέου είναι ψαλιδισμένες και οι επιλογές της περιορισμένες. Αλλά ακόμη και έτσι, παρά τις καλές προθέσεις, οι αδυναμίες της είναι από εμφανείς, έως κραυγαλέες.

Το θέμα της αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού της χώρας παραμένει ανοικτό και μάλιστα σε συνθήκες τόσο επώδυνες για την κοινωνία, που το κάνουν ακόμη σοβαρότερο. Το μαρτυρούν οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η δυσφορία του κόσμου στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις. Πλέον ολοένα και σπανιότερα συναντάς πολιτικούς (κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα)σε εκδηλώσεις, που η συμμετοχή παλαιότερα ήταν αυτονόητη, όπως μεγάλες συγκεντρώσεις ή πολιτικές εκδηλώσεις.

Άρα; Άρα οι προσδοκίες που κατά καιρούς καλλιεργήθηκαν, για το τέλος της εποχής της μεταπολίτευσης και την αρχή μιας νέας, μπορούν να περιμένουν. Φαίνεται πως έχουμε δρόμο δύσβατο και μακρύ να βαδίσουμε πριν φτάσουμε στη νέα εποχή, που θα απαλλάξει τον τόπο από τις αμαρτίες του παρελθόντος.

adianoito