Περιβαλλοντικό σκάνδαλο ύψους 500 εκατ. ετησίως καταγγέλλουν ευρωβουλευτές

Περιβαλλοντικό σκάνδαλο ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο εξελίσσεται στο πλαίσιο του νέου συστήματος εμπορίας ρύπων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καταγγέλλουν με γραπτή ερώτηση που κατέθεσαν προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Θόδωρος Σκυλακάκης και ο Ολλανδός ευρωβουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων Gerben-Jean Gerbrandy.

Οι Ευρωπαίοι καταναλωτές πληρώνουν, σύμφωνα με την καταγγελία, μέσω του ευρωπαϊκού συστήματος εμπορίας ρύπων, πάνω από 500 εκ. ευρώ τον χρόνο για την καταστροφή ενός αερίου του θερμοκηπίου που παράγεται μαζικά ως υποπροϊόν της χημικής βιομηχανίας στις αναπτυσσόμενες χώρες (κυρίως Κίνα και Ινδία), ενώ το πραγματικό κόστος της σχετικής διαδικασίας είναι κάτω από 10 εκ. ευρώ. Αν μάλιστα συνεχιστεί το εμπόριο των δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων για το αέριο αυτό (το HFC-23), τότε θα καταλήξουν μέχρι το 2012 να έχουν πληρώσει 5 με 6 δισ. ευρώ για «περιβαλλοντικές υπηρεσίες» πραγματικής αξίας μόλις 80 εκ. ευρώ, αφού το αέριο για το οποίο γίνεται η καταγγελία, το HFC-23, μπορεί να καταστραφεί με μόλις 0,17 ευρώ τον τόνο CO2-eq, πληρώνεται όμως στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού και διεθνούς εμπορίου ρύπων με 11 έως 12 ευρώ τον τόνο!

Οι δύο ευρωβουλευτές ζήτησαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εισηγηθεί τρόπους για να τεθεί άμεσα τέλος στη σκανδαλώδη αυτή πρακτική.

Oπως προέκυψε από στοιχεία που κατατέθηκαν από σημαντικές ευρωπαϊκές περιβαλλοντικές οργανώσεις σε εκδήλωση στις Βρυξέλλες, εκτός του οικονομικού σκανδάλου υπάρχει και περιβαλλοντική ζημία.

Η σκανδαλώδης αυτή υπόθεση ήταν ήδη γνωστή από το 2006 όταν οι New York Times παρουσίασαν την υπόθεση εγκατάστασης αποτέφρωσης HFC-23, η οποία επρόκειτο να τοποθετηθεί σε ένα εργοστάσιο παραγωγής HFC-22 στην κινεζική πόλη Quzhou, για το ποσό των 4 εκ. δολαρίων και η οποία θα έφερνε έσοδα με τη μορφή δικαιωμάτων ρύπων αξίας περίπου 400 εκ. δολαρίων.

Μια άλλη σημαντική πτυχή της υπόθεσης είναι ότι πολλές από τις μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες (ενέργεια, χαλυβουργία κ.λπ.), που αγοράζουν φθηνότερα δικαιώματα (certified emission reduction credits), από το διεθνές σύστημα, το κάνουν για να μπορέσουν να μεταφέρουν τα δικαιώματα, που τους είχαν δωρεάν παραχωρηθεί στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού συστήματος, στην επόμενη περίοδο μετά το 2012, οπότε θα έχουν μεγαλύτερη αξία και να αποκομίσουν έτσι κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.