Σταύρος Σταύρου, σε κώμα 2,5 χρόνια...ξεκίνησε να επανέρχεται και δεν τον βοηθα κανεις!!

Τον Σταύρο τον γνωρίσαμε στο Hadassah Hospital στο Ισραήλ, τον Μάρτη του 2010, που συνοδευόταν από τον πατέρα του. Την πρώτη φορά που τον είδαμε, ομολογουμένως το θέαμα ήταν λυπηρό. Δυόμισι χρόνια πριν ήταν ένα εικοσιπεντάχρονο παλικάρι, δύο μέτρα όλο ζωή. Όσοι τον ήξεραν τον περιγράφουν απίστευτα δραστήριο άτομο.
Όταν τον πρωτοείδαμε πάντως ήταν πάρα πολύ αδύνατος, δύο μέτρα (αυτό ήταν εμφανές) να κοιτάζει το απλανές και μόνο στο άκουσμα της φωνής του πατέρα του να εστιάζει το βλέμμα του με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό του.

Όταν ο πατέρας του μας διηγήθηκε για το πώς έγινε το δυστύχημα που τον έφερε σε αυτή τη θέση τον ακούσαμε να αναστενάζει με παράπονο.
Τότε καταλάβαμε ότι ο Σταύρος άκουγε και καταλάβαινε όσα συνέβαιναν γύρω του. Απλώς χρειαζόταν τα κατάλληλα μέσα να τον επαναφέρουν.
Ο Σταύρος Σταύρου από τα Πυργά στις 15 Αυγούστου του 2007 είχε ατύχημα με το αυτοκίνητό του. Για τα επόμενα δυόμισι χρόνια ήταν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο στην Κύπρο χωρίς να μπορεί να επικοινωνεί με το περιβάλλον του. (τουλάχιστον αυτό έλεγαν οι γιατροί).

Ο πατέρας του συστηματικά και απεγνωσμένα επέμενε πως το παιδί του άκουε και καταλάβαινε όσα συνέβαιναν γύρω του και παρακαλούσε τους γιατρούς
να τον στείλουν στο εξωτερικό έστω για δεύτερη γνώμη.
Για δυόμισι χρόνια του αρνούνταν αυτό του το αίτημα με την δικαιολογία άκουσον άκουσον ότι δεν έχει ελπίδες να επανέλθει και ότι θα πεθάνει τους επόμενους μήνες.
Μετά από παρέλευση δυόμισι χρόνων και αφού διαψεύστηκαν οι γιατροί του νοσοκομείου μας, έστειλαν τον Σταύρο στο Hadassah Hospital στο Ισραήλ.

Όταν πρωτοείδαμε τον Σταύρο ήταν μόλις είχε πρωτοπάει στο νοσοκομείο. Τον είδαμε ακόμα 3 ή 4 φορές μετά από εκείνη την πρώτη φορά σε διάστημα ενός μήνα.
Αν υπάρχουν θαύματα ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά τότε ένα από αυτά είναι και ο Σταύρος. Μέσα σε 1 μήνα έβαλε γύρω στα 20 κιλά και το
σκελετωμένο του σώμα άρχισε να δυναμώνει. Τα μάγουλά του ροδαλά και το χαμόγελο στο πρόσωπό του ολοκάθαρο στο άκουσμα της φωνής του πατέρα του ή στο άκουσμα ελληνικής μουσικής από τα head phones. Μας έσφιγγε το χέρι όταν του λέγαμε, υπάκουε στο να σηκώσει το χέρι, να το κατεβάσει, έσφιγγε τα μάτια του για να πει ναι, κρατούσε το μπουκαλάκι με το νερό και προσπαθούσε να την βάλει στο στόμα του για να πιεί.
Αντιδρούσε στις διάφορες γεύσεις ή μυρωδιές.
Ανοιγόκλεινε το στόμα του για να μιλήσει αν και δεν τον άφηνε η τραχειοτομή στο λαιμό του. Τον είδαμε να κλαίει, να θυμώνει, να γελά, να αντιδρά.

Οι γιατροί του υπεραισιόδοξοι για την εξέλιξη της πορείας του. Ακόμα και όταν επιστρέψαμε στην Κύπρο συνεχίσαμε να έχουμε τηλεφωνική επικοινωνία
με τον πατέρα του που ηρωικά (δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά) στεκόταν δίπλα του με πείσμα. Μας έλεγε λοιπόν ο πατέρας του για τις
αλματώδεις αλλαγές στον Σταύρο!!

Μέχρι που σήμερα το πρωί (9/6/2010) μάθαμε ότι άρον άρον έφεραν τον Σταύρο και μάλιστα ούτε καν τον δέχτηκαν πίσω στο νοσοκομείο αλλά τον πήγαν
σε κάποια κλινική.

Και γιατί;;;;;;;;;
Γιατί δεν χρηματοδοτεί άλλο η κυβέρνηση την θεραπεία του.
Αυτό είναι εγκληματικό! Με ποιο δικαίωμα και ποιος αποφάσισε αυτή την καταδίκη;;
Δεν είμαστε γιατροί ούτε ειδικοί. Παραθέσαμε αυτό που είδαμε με τα μάτια μας. Και αυτό που είδαμε ήταν μία πορεία ενός ανθρώπου να επιστρέψει στη
ζωή.
Ας ξεσκεπαστεί έστω και για μία φορά η αλήθεια!! Ποιος κόβει και ράβει στο σύστημα υγείας;;
Ας γίνει επιτέλους μία καταγραφή για το πόσοι άνθρωποι σώθηκαν στην κυριολεξία επειδή αρνήθηκαν τις τετελεσμένες αποφάσεις κάποιων
γιατρών των νοσοκομείων μας και θέλησαν μία δεύτερη γνώμη στο εξωτερικό. Γιατί συναντήσαμε αρκετές περιπτώσεις όσο ήμασταν στο
Hadassah Hospital. Και αυτά που είδαμε δεν κολακεύουν καθόλου τα νοσοκομεία μας ούτε τους γιατρούς που είναι μέσα σε αυτά.

papatzides