Η Ακρόπολη ενός διαχρονικού ρατσισμού...!

Δεν είναι η συγκυριακή οικονομική κρίση που προμηνύει κακό μέλλον σε τούτη την χώρα αλλά η αδυναμία των ανθρώπων της να διδαχτούν από τα λάθη τους.

Το αποκαλυπτικότατο ρεπορτάζ της Λιάνας Σπυροπούλου, για την περίπτωση της Ισπανίδας φιλολόγου με απώλεια όρασης που της απαγορεύτηκε να εισέλθει στο νεότευκτο μουσείο Ακροπόλεως με τον σκύλο – οδηγό της, μας δίδει την ιδανική αφορμή για να αναδείξουμε/αποδείξουμε της διαπίστωσής μας το αληθές.

Σε ότι αφορά, λοιπόν, τους σκύλους – οδηγούς, αντίστοιχο θέμα είχε δει το φως της δημοσιότητας προ διετίας, όταν η νεαρή ελληνίδα επιστήμονας Ιω. Γκέρτσου είχε γίνει αποδέκτης προσβλητικής συμπεριφοράς από ιδιοκτήτη εστιατορίου στο Χαλάνδρι, που της απαγόρευσε να εισέλθει με τον σκύλο – οδηγό της. Μπόλικες ήταν τότε οι φράσεις αποδοκιμασίας που εκστομίστηκαν εναντίον του θύτη της προσβολής, πολλές ήταν και οι ρητορείες περί της ανάγκης να επικοινωνηθεί η “περίπτωση” ως παράδειγμα προς αποφυγήν ώστε να μην επαναληφθεί. Λόγια του αέρα που ξεχάστηκαν την επομένη της στιγμής που εκστομίστηκαν.

Η περίπτωση της Γκέρτσου μπορεί να αξιολογηθεί ως μεμονωμένη αλλά και διαφορετικής ποιότητας (αφορά την στάση ενός καταστηματάρχη και όχι του προσωπικού ενός δημόσιου χώρου προσέλκυσης τουριστών) και ως εκ τούτου να θεωρηθεί μάλλον υπερβολικός ο συσχετισμός της με αυτήν της ισπανίδας φιλολόγου, για να υποστηρίξει το συμπέρασμα περί αδυναμίας αξιοποίησης των εμπειριών σε τούτη την χώρα και διδαχής από τα λάθη. Ας δούμε λοιπόν και μια άλλη ομοειδή περίπτωση που χρονολογείται 6 χρόνια πίσω, παραμονές της διοργάνωσης των παραολυμπιακών αγώνων στην χώρα μας. Τόπος του “εγκλήματος” ήταν και τότε η πέριξ του ιερού βράχου της Ακροπόλεως περιοχή.

Το “έγκλημα” εξελίχτηκε σε δύο φάσεις, με απόσταση λίγων μόλις εβδομάδων μεταξύ τους. Το αποδίδουμε επιγραμματικά :
Πρώτη φάση: Είχε ελέω επικείμενων παραολυμπιακών δημιουργηθεί άρον άρον αναβατόριο για την πρόσβαση στην Ακρόπολη των χρηστών αναπηρικού αμαξιδίου, δίχως καμία μελέτη για τις πρέπουσες κλίσεις της διαδρομής, παρά τις προειδοποιήσεις και διαμαρτυρίες του τότε προέδρου της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής Σ. Σταυριανόπουλου. Πρακτικά η διαδρομή απευθυνόταν σε κινητικά αναπήρους ζογκλέρ. Οι πρώτοι τουρίστες με αναπηρία που επεδίωξαν να επισκεφτούν την Ακρόπολη, άναυδοι διαπίστωσαν ότι η προσφερόμενη “υποδομή” απειλούσε την ζωή τους και απείλησαν την χώρα που τότε βίωνε “ολυμπιακά μεγαλεία” με διεθνή διαπόμπευση. Μετά από παρακάλια, πείστηκαν να μην δημοσιοποιήσουν την ύπαρξη “αναβατορίου του τρόμου”, ενώ οι των καιρών “υπεύθυνοι” προχώρησαν και στον ασφαλή επανασχεδιασμό του αναβατορίου υπό την επίβλεψη πλέον του Σταυριανόπουλου που προηγούμενα είχαν αγνοήσει. Η σωστά σχεδιασμένη υποδομή έμεινε, όμως η συντήρησή της – όπως μας έχει συχνά καταγγελθεί – είναι ατελής.

Δεύτερη φάση: Μόλις λίγες μέρες μετά την συγκάλυψη του ρεζιλικιού με το αναβατόριο του τρόμου στον ιερό βράχο (ετεροχρονισμένα ό γράφων νιώθει υπόλογος διότι ανταποκρινόμενος στην παράκληση στελεχών του αναπηρικού κινήματος να μην υπονομευτεί η παραολυμπιακή διοργάνωση δεν δημοσιοποίησε το κωμικοτραγικό συμβάν) , παραολυμπιακή Ιταλίδα πρωταθλήτρια με σκύλο – οδηγό, γεύτηκε τα αντίστοιχα με αυτά της Ισπανίδας φιλολόγου 6 χρόνια αργότερα. Ξανάρχισαν ωσάν κοπιαρισμένα τα επίσημα παρακάλια να μην τρωθεί η εικόνα της χώρας μας, περίσσευσαν και οι συγγνώμες και διαβεβαιώσεις ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό - προϊόν άγνοιας μεμονωμένου ανεπαρκούς υπαλλήλου, ευγενής η αθλήτρια αποδέχτηκε τις εξηγήσεις, το θέμα αξιολογήθηκε ως λήξαν. Στοιχηματίζουμε ότι και σήμερα, 6 χρόνια αργότερα, λήξαν θα θεωρηθεί μετά τις απαραίτητες εξηγήσεις και το θέμα με την Ισπανίδα φιλόλογο που παρεμποδίστηκε να επισκεφτεί το νέο μουσείο Ακροπόλεως.

Κι’ όμως, τόσο το συγκεκριμένο θέμα της έλλειψης στοιχειώδους σεβασμού στα δικαιώματα του “άλλου” όσο και το ευρύτερο θέμα αδυναμίας τούτης δω της χώρας να προοδεύει από τα λάθη της, πάντα θα επικοινωνείται ψευδώς ως λήξαν μετά τις ενοχικές εξηγήσεις προς αποφυγήν γενικευμένης διαπόμπευσης και πάντα επί της ουσίας θα παραμένει ανοικτό, επικοινωνούμενο κάθε επόμενη φορά ολίγον δραματικότερα από την προηγούμενη. Ομολογουμένως σατανική η σύμπτωση που θέλει τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως συνήθη τόπο τέλεσης των βασικών (προβεβλημένων) πράξεων του διαχρονικά εξελισσόμενου και επαναλαμβανόμενου δράματος.

Ιερός λεγόμενος βράχος, στον οποίον οι νεοέλληνες με τα πεπραγμένα τους προσβάλλουν της έννοιας του πολιτισμού τα ιερά και τα όσια.