"Περιμένοντας το μοιραίο..."

«Έχω πλήρη επίγνωση ότι πεθαίνω. Και θέλω να συμβεί αυτό. Δεν έχει δα και κάθε πατριώτης την ευκαιρία να πεθαίνει μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας»

Αυτό είπε την περασμένη Δευτέρα τηλεφωνικά στην Ελ Παΐς ο κουβανός διαφωνών Γκιγιέρμο Φαρίνιας, που έχει συμπληρώσει ήδη πέντε εβδομάδες απεργία πείνας και δίψας με αίτημα την απελευθέρωση 26 πολιτικών κρατουμένων που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Ο Φαρίνιας βρίσκεται στο νοσοκομείο της Σάντα Κλάρα και η κατάστασή του είναι σοβαρή, αλλά σταθερή. Οι γιατροί κάνουν ό,τι μπορούν για να καθυστερήσουν το μοιραίο, που θα επιφέρει άλλο ένα πλήγμα στην εικόνα του καθεστώτος μετά τον θάνατο του Ορλάντο Σαπάτα, στις 23 Φεβρουαρίου, ύστερα από απεργία 85 ημερών. Για τον ίδιο λόγο θέλει να αντέξει όσο μπορεί περισσότερο κι ο 49χρονος «Ελ Κόκο», που απέρριψε πρόταση της Ισπανίας να μεταβεί εκεί με ιατρικό αεροπλάνο για νοσηλεία. «Ή θα αφήσουν ελεύθερους τους άρρωστους πολιτικούς κρατούμενους ή θα πεθάνω και θα με θάψουν εδώ», είπε.

Όπως γράφει ο ανταποκριτής της ισπανικής εφημερίδας στην Αβάνα, το παράδειγμα του Φαρίνιας ακολουθούν ήδη άλλοι δύο διαφωνούντες: ο Φράνκλιν Πελεγκρίνο, στην επαρχία Ολγκίν, και ο γιατρός Ντάρσι Φερέρ, που κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Βάγιε Γκράντε της Αβάνας. Ο πρώτος έκλεισε προχθές έναν μήνα απεργίας. Ο δεύτερος, που έχει υιοθετηθεί από τη Διεθνή Αμνηστία ως κρατούμενος συνείδησης, άρχισε στις 20 Μαρτίου και έχει ήδη χάσει πέντε κιλά.

Η κυβέρνηση σιωπά: για τους αδελφούς Κάστρο, πολιτικοί κρατούμενοι δεν υπάρχουν και οι απεργοί πείνας είναι κοινοί εγκληματίες. Οι σύμμαχοί της στη Λατινική Αμερική, όπως είναι για παράδειγμα ο βραζιλιάνος πρόεδρος Λούλα ή ο συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, σιωπούν. Φωνές διαμαρτυρίας ακούγονται, αντίθετα, στη Δύση. Ο Ομπάμα καταδίκασε την καταστολή στην Κούβα, ενώ στην Ευρώπη (από χθες και στην Ελλάδα)συγκεντρώνονται εδώ και μερικές εβδομάδες υπογραφές αλληλεγγύης προς τους απεργούς.

Όσο για την κουβανική κοινή γνώμη, μοιάζει απαθής, κουρασμένη και καχύποπτη. Ο θάνατος του Σαπάτα προκάλεσε την αντίδραση μόλις μερικών εκατοντάδων ανθρώπων, που διαλύθηκαν γρήγορα από την αστυνομία. Έξω από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ο Φαρίνιας δεν οργανώνονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Και οι «Γυναίκες στα Λευκά» είναι τραγικά μόνες στις κυριακάτικες διαδηλώσεις τους. Μόνο στην έβδομη επέτειο της «Μαύρης Άνοιξης», εκείνου του τριημέρου του Μαρτίου του 2003 που συνελήφθησαν 75 διαφωνούντες για να καταδικαστούν αργότερα σε βαριές ποινές φυλάκισης, είχαν οι γυναίκες αυτές παρέα: τα παλικάρια του καθεστώτος, που συγκρούστηκαν μαζί τους αποκαλώντας τις «σκουλήκια» (μια λέξη που στην Κούβα παραπέμπει στους αντικαθεστωτικούς) και φωνάζοντας πως «ο δρόμος ανήκει στον Φιντέλ!».

Δύσκολα, πολύ δύσκολα, μπορεί να αισθανθεί ένας δημοκρατικός πολίτης κάτι άλλο από οργή και αηδία γι΄ αυτήν την προδομένη επανάσταση.