Οι Ιρλανδοί ξαναπήραν το δρόμο της μετανάστευσης..!

Η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη, που ξεκίνησε στην Ιρλανδία το 1994 και έδωσε την ευκαιρία σε 8 χιλιάδες Ιρλανδούς να επιστρέψουν και να εργαστούν στη χώρα που γεννήθηκαν οι γονείς τους, μετατράπηκε γρήγορα σε μια ακόμη μετανάστευσης οικονομική κρίση, και μάλιστα χειρότερη, που βουλιάζει από το 2007 τη χώρα προκαλώντας ένα νέο κύμα μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τον Καναδά και την Αυστραλία.

Με την ανεργία να καλπάζει στο 12,7% και το έλλειμμα να ξεπερνά τα 22 δισ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, οι νέοι ηλικίας 20-30 ετών δεν μπαίνουν πλέον στη διαδικασία να αναζητήσουν δουλειά αλλά ψάχνουν μια χώρα με προοπτικές, προκειμένου να μεταναστεύσουν.

Στην πρεσβεία των ΗΠΑ στο Δουβλίνο έχουν διπλασιαστεί τον τελευταίο χρόνο οι αιτήσεις για βίζα προς τις ΗΠΑ, ενώ υπολογίζεται ότι το 20% των υψηλόβαθμων στελεχών που λόγω της κρίσης έχουν μείνει έξω από την αγορά εργασίας, ήδη αναζητούν απασχόληση στις ΗΠΑ.

Ενα από τα παράδοξα της κρίσης είναι η επίπτωση της στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο αγαπημένο άθλημα των Ιρλανδών το «χέρλιν», κάτι ανάμεσα στο χόκεϊ στο γρασίδι και το ράγκμπι. Οι περισσότεροι παίκτες από τα 2.500 clubs χέρλινγκ που υπάρχουν στο νησί αναζητούν πλέον ομάδες στο εξωτερικό για να συνεχίσουν την καριέρα τους, επιβεβαιώνοντας αυτό που λέει μια παλιά ιρλανδέζικη παροιμία: «Εάν ένα χωριό δυσκολεύεται να φτιάξει ομάδα, τότε κάτι σοβαρό συμβαίνει».

Οικονομικοί αναλυτές υπολογίζουν ότι στα επόμενα χρόνια περισσότεροι από 40.000 νέοι, περίπου το 2% του εργατικού δυναμικού της χώρας, θα μεταναστεύουν κάθε χρόνο. Αυτό θα έχει δύο σημαντικές επιπτώσεις: την αλλοίωση του πραγματικού ποσοστού ανεργίας που θα παρουσιάζει επίσημα η χώρα αλλά ταυτόχρονα και την ενίσχυση της οικονομίας της από χρήματα που θα εισρέουν από τους μετανάστες.

Από το 1820, αφότου που το πρώτο καραβάνι φτωχών και εξαθλιωμένων Ιρλανδών έφτανε φορτωμένο σε πλοία στα λιμάνια της Νέας Υόρκης, της Βοστώνης και του Λίβερπουλ έως και το 1980, στην τελευταία «ιρλανδέζικη έξοδο», η οικονομική σταθερότητα του νησιού βασιζόταν στα χρήματα των μεταναστών. Και όπως φαίνεται στις δικές τους πλάτες θα πέσει κι αυτή τη φορά η οικονομική ανάκαμψη της χώρας.