Τα όρια της ανοχής και της αντοχής!!

Σημασία, εν τέλει, έχει το τι κάνει η χώρα.

Συγκρατώ μια φράση που είπε χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος: Το θέμα δεν είναι τι κάνει το ΠΑΣΟΚ. Το θέμα είναι τι κάνει η χώρα.

Πράγματι, οι αντιδράσεις –γενικότερες και προσωπικές- στο χώρο του κυβερνώντος κόμματος, για τα μέτρα, που η κάθε κυβέρνηση δεν θα ήθελε ποτέ να πάρει, αφήνουν τους πάντες αδιάφορους, εκτός από εκείνους που επαγγελματικά ασχολούνται με τα εσωτερικά των κομμάτων για να τροφοδοτούν πολιτικές ή παραπολιτικές σστήλες και τηλεοπτικά παράθυρα. Όχι ότι δεν έχουν σημασία ο πλουραλισμός και οι αντιθέσεις των απόψεων όταν διαμορφώνεται μια πολιτική. Ασφαλώς έχουν. Από τη στιγμή, όμως, που τα μέλη της κυβέρνησης και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, κατ’ ανάγκη, στηρίζουν την εφαρμογή των μέτρων, η παράλληλη διαφοροποίηση, προς

όφελος της προσωπικής προβολής, δεν έχει ενδιαφέρον και σημασία ούτε καν ως ρεπορτάζ.

Αντιθέτως σημασία έχει το αίσθημα και η γνώμη του υπαλλήλου και του συνταξιούχου, μικρού και μεσαίου, που βλέπει πάλι τη ζωή του να συρρικνώνεται στο ελάχιστο, στο τίποτα. Σημασία έχει πώς θα αντιμετωπίσει, από τώρα και στο εξής, τον εφιάλτη της καθημερινότητας το ζευγάρι καθηγητών Γυμνασίου με τις 2.500 ευρώ και οι δύο, όταν χάνουν, με τα μέτρα, δύο μισθούς, σύμφωνα με λεπτομερείς λογαριασμούς που έχουν κάνει.

Σημασία, εν τέλει, έχει το τι κάνει η χώρα.

Η χώρα, λοιπόν, ήταν προετοιμασμένη να ανεχθεί και τα πιο οδυνηρά μέτρα προκειμένου να εξασφαλίσει την εγγύηση της «Ευρώπης του κεφαλαίου» για να μπορεί πλέον να δανείζεται με υποφερτό επιτόκιο, απαλλαγμένη από το βρόχο των αγορών.

Και συνέβη, αντ’ αυτού, το απροσδόκητο να επιτύχει η κυβέρνηση δανεισμό, σε υψηλότερο του επιδιωκόμενου ποσού, αλλά με επιτόκιο 6,2%, όταν συγχρόνως η Ισπανία έπαιρνε δάνειο με 3%. Το ότι οι αγορές μας καλοδέχτηκαν –και γιατί όχι, αφού μας πίνουν το αίμα- είναι κάτι σαν επιτυχία. Ισως. Γιατί, όμως, πάλι αρνήθηκαν οι ισχυροί εταίροι μας, που …ενθουσιάστηκαν με τον αυτοακρωτηριασμό μας, να παρέμβουν, εγκαίρως, ώστε να προετοιμάσουν έναν λιγότερο οδυνηρό δανεισμό; Μπορούμε, κατόπιν αυτού,να περιμένουμε κάτι θετικό από τη συνάντηση Παπανδρέου-Μέρκελ; Εκτός αν δώσουμε στους Ευρωπαίους «φίλους» μας και την …Ακρόπολη και τα νησιά μας (θέλουν, ειδικά, την Κέρκυρα, αλλά θα παρακαλούσα να την κρατήσουμε, ως Κερκυραίος…) για να εκπολιτισθούν, επιτέλους, και να περνούν τα καλοκαίρια τους ευχάριστα.

Για να σοβαρευτούμε, ας αφήσουμε τα φαιδρά των γερμανικών δημοσκοπήσεων και δημοσιευμάτων και να δούμε τι θα κάνει η χώρα από εδώ και πέρα. Διότι, αν δεν έχουν την ανταπόκριση που ελπίζουμε οι κρίσιμες συναντήσεις του πρωθυπουργού και συνεχιστεί ο εμπαιγμός με τα γνωστά «ναι μεν, αλλά», τότε η Ελλάδα δεν θα έχει κανένα λόγο να διατηρεί απεριόριστα τα όρια της ανοχής και της αντοχής της.