Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΗ;

Η δουλειά, λένε, δεν είναι ντροπή. Μερικές φορές όμως είναι και μάλιστα γι’ αυτόν που την προσφέρει. Στην περίπτωση των φορέων του AIDS όλη η ντροπή πάει στο κράτος, το οποίο διαθέτει συγκεκριμένο κατάλογο με θέσεις εργασίας τις οποίες μπορούν να διεκδικήσουν οι οροθετικοί (το γιατί πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένα επαγγέλματα γι’ αυτούς και δεν τους δίνεται απλά προτεραιότητα για όλες τις θέσεις εργασίας που προκηρύσσονται, δεδομένου ότι μιλάμε για έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων, δεν το καταλαβαίνουμε αλλά ας το προσπεράσουμε για να πάμε πάρα κάτω).

Οι θέσεις λοιπόν που προσφέρονται στους οροθετικούς, είναι λιμενεργάτης, καθαριστής - καθαρίστρια, φορτοεκφορτωτής, οδοκαθαριστής και μια σειρά από παρόμοια επαγγέλματα, είτε οι υποψήφιοι έχουν απολυτήριο λυκείου είτε διδακτορικό. Η εναλλακτική που έχουν οι φορείς του AIDS είναι να καταφύγουν στην κόλαση του ιδιωτικού τομέα, όπου ο ρατσισμός είναι το κυρίως σύμπτωμα μιας χρόνιας ασθένειας που λέγεται προκατάληψη.

Όλα αυτά φυσικά συμβαίνουν μόνο στην Κύπρο, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση εδώ και 20 χρόνια έχει εκδώσει σαφή οδηγία, με την οποία ξεκαθαρίζει ότι «ο εργοδοτούμενος δεν πρέπει να υποβάλλεται σε εξετάσεις ούτε και είναι υποχρεωμένος να ανακοινώνει ότι είναι οροθετικός».

Το επάγγελμα, πέρα από τη βιοποριστική ανάγκη, υποτίθεται ότι καλύπτει και το ανθρώπινο δικαίωμα της κοινωνικοποίησης, αλλά όχι για τους φορείς του AIDS στην Κύπρο. Το δικό μας κράτος έχει καθηλώσει τους φορείς σε –κατά κανόνα- μοναχικά επαγγέλματα, για να βρίσκονται σε απόσταση «ασφαλείας» από τον υπόλοιπο κόσμο. Το θέμα είναι πόση απόσταση πρέπει να κρατήσουμε εμείς από την κοινή λογική για να προσεγγίσουμε το σύμπαν του κρατικού παράλογου.

Η υπουργός Εργασίας, παρεμπιπτόντως υπόσχεται εδώ και ένα χρόνο αναθεώρηση της «λίστας επαγγελμάτων για τους οροθετικούς» (οι οποίοι αποτελούν προφανώς ξεχωριστή υπο-ομάδα του ανθρώπινου είδους). Τι θα λέγατε για κατάργηση του; Κι απλά να δίνετε στους ανθρώπους μια προτεραιότητα στη θέση της επιλογής τους;

typos.com