Ανοιχτή επιστολή του πατέρα του Ηλία Νικολάου

Ανοιχτή επιστολή έστειλε ο Νικόλαος Νικολάου, πατέρας του Ηλία Νικολάου, ο οποίος καταδικάσθηκε σε ποινή κάθειρξης 7,5 ετών από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Θεσσαλονίκης για την έκρηξη αυτοσχέδιου εμπρηστικού μηχανισμού έξω από το κτίριο της Δημοτικής Αστυνομίας Ευόσμου, στις 2 τα ξημερώματα της 13ης Ιανουαρίου 2009.

«Στις 13/1/2009 πρώτες πρωινές ώρες, συλλαμβάνεται ο γιος μου, σε αρκετή απόσταση από τα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας, ως ύποπτος για εμπρησμό στην είσοδο του κτηρίου.
Ξυλοκοπείται άγρια, προσάγεται στη ΓΑΔΘ κάτω από βάρβαρη συμπεριφορά των διωκτικών αρχών, έχοντας πέραν των άλλων και δύο κατάγματα στο αριστερό του χέρι, όπου του τοποθετείται γύψος. «Γλίστρησε κατά την καταδίωξη» θα δηλώσουν οι διωκτικές αρχές. Πώς να μην τους πιστέψουμε, πώς να μην είναι όπως τα λένε; Έτσι είχε γλιστρήσει και ο φοιτητής με τη ζαρντινιέρα…

Σύνηθες φαινόμενο. Όπως πιστέψαμε πριν λίγο καιρό ότι ο αστυνομικός επέστρεψε επειδή κινδύνεψε από ένα 15χρονο αγόρι (Αλέξη) και αναγκάσθηκε να πυροβολήσει για να προστατευθεί. Εξοστρακισμός θα πει το σύστημα. Τους πιστέψαμε και πάλι!!!

Την ίδια μέρα της Τρίτης 13/1/2009 εκτυλίσσεται το «θέατρο του παραλόγου». Είκοσι και πλέον αστυνομικοί της ασφάλειας εισβάλλουν στο σπίτι του γιου μου στην Θεσσαλονίκη και ποδοπατούν όποιο βιβλίο βρίσκουν στο γραφείο του. Εισβάλλουν στο εστιατόριο όπου εργάζεται, αδειάζουν τα ράφια της κουζίνας, τρομοκρατούν τους πελάτες που επέλεξαν το συγκεκριμένο μαγαζί για φαγητό.

Λίγη ώρα αργότερα άλλοι τόσοι αστυνομικοί της ασφάλειας έρχονται στο σπίτι μου στην Κοζάνη. Με βρίσκουν τυχαία στο γκαράζ του αυτοκινήτου και χωρίς καν να πουν ποιοι είναι, ποιος τους στέλνει, για ποιο λόγο ήρθαν, αρπάζουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τα χέρια μου και το κάνουν φύλλο και φτερό. Ύστερα με πάνε σηκωτό μέσα στο σπίτι μου, όπου ο έλεγχος συνεχίζεται χωρίς κανένας να δώσει μια εξήγηση ούτε σε μένα, ούτε στην γυναίκα μου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι ίδιοι αστυνομικοί εισβάλλουν στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό (είκοσι χιλιόμετρα από την πόλη), όπου διαμένει μόνη της, η ηλικίας 83 χρονών μητέρα μου. Βλέπετε λίγη ώρα πριν ενώ βρισκόταν στο σπίτι μου στην Κοζάνη, μου ζητούσαν επίμονα να τους ακολουθήσω στο χωριό. Αρνήθηκα λέγοντας τους, ότι το σπίτι στο χωριό είναι της μάνας μου. Εκεί αφού μίλησε κάποιος τηλεφωνικά μπροστά μου με κάποιον ανώτερο, μου είπαν χαρακτηριστικά.

«Αφού το σπίτι στο χωριό δεν είναι δικό σου τότε δεν θα πάμε».
Πάλι τους πιστέψαμε !!!
Αφηνιασμένοι έψαχναν παντού μπας και εντοπίσουν το παραμικρό και «δέσει το πράγμα», σε μια κακοφτιαγμένη αστυνομική ιστορία.

Τα αποτελέσματα της έρευνας ? ΕΥΡΗΜΑΤΑ Τ Ι Π Ο Τ Α.

Το βράδυ της ίδιας μέρας ο γιος μου οδηγείται κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας (!) στην ανακρίτρια όπου παίρνει 48ωρη προθεσμία να απολογηθεί. Την Πέμπτη το μεσημέρι απολογείται στην ανακρίτρια. Η εικόνα των διωκτικών αρχών έξω από τα γραφεία ανακριτή και εισαγγελέα, εικόνα έντονης βαρβαρότητας. Αστυνομικοί έχουν περικυκλώσει τον γιο μου και το δικηγόρο του, ενώ δεκαπέντε και πλέον άνδρες των ΜΑΤ, με πανοπλίες, ασπίδες, δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό ανάμεσα στο γιο μου, στο δικηγόρο του από την μια και σε μένα, τη μάνα του, τον αδελφό του, την κοπέλα του και τη θεία του από την άλλη. Οι ασπίδες των ΜΑΤ είναι καρφωμένες στα πρόσωπα μας.

Στόχος ? Να μη μπορούμε να βλέπουμε έστω από μακριά το παιδί μας. Ίσως έτσι προστάτευαν τη χώρα, τη δημοκρατία από εξωτερικό κίνδυνο (ασύμμετρη απειλή;).

Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο.

Ούτε το κλάμα, ούτε τα λόγια της μάνας του γιου μου, «Σας παρακαλώ αφήστε με τουλάχιστον να βλέπω το παιδί μου έστω από μακριά», δεν τους συγκίνησε.

Η απόλυτη τάξη στο αποκορύφωμα της !!!!

Ε Λ Ε Ο Σ!
Το κατηγορητήριο ?

Δύο (2) πλημμελήματα και ένα (1) κακούργημα. Μόνη μαρτυρία, η κατάθεση ενός αστυνομικού.

«Μαρτυρίες καρμπόν από ΜΑΤατζήδες », θα γράψει γενικά η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία σε άρθρο της, τρεις μέρες αργότερα στις 18/1/2009. Αναφέρει χαρακτηριστικά.

« Συλλήψεις στο σωρό έκανε η ΕΛ.ΑΣ, ενώ δεκάδες συλληφθέντες παραπέμπονται με μόνο στοιχείο έ ω λ ε ς κ α τ α θ έ σ ε ι ς α σ τ υ ν ο μ ι κ ώ ν. Ωστόσο τις περισσότερες φορές οι κατηγορίες της ΕΛ.ΑΣ καταρρέουν. Οι μαρτυρίες των αστυνομικών αποδεικνύονται δ ι κ α σ τ ι κ ά α ν α ξ ι ό π ι σ τ ε ς ».

Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι προφυλακίσεις συνεχίζονται και τα παιδιά παραμένουν φυλακισμένα.

Ο γιος μου αρνείται επίμονα τις κατηγορίες. Αρνείται τα πάντα, όπως και την υποτιθέμενη «επ’ αυτοφώρω σύλληψη του ». Απλά γιατί είχε μεταφέρει έναν συνάδελφό του στο σπίτι του στην περιοχή μετά τη δουλειά και δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός.

Παρ’ όλα αυτά όμως κρίνεται προφυλακιστέος.
Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας με το που ακούν την απόφαση αυτή πανηγυρίζουν μπροστά του, μπροστά μας. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Την προφυλάκιση του.
Ο γιος μου οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες την ίδια μέρα στις φυλακές της Άμφισσας. Η οδύσσεια του γιου μου συνεχίζεται.

Σε μένα, στην οικογένεια μου, μένει Ο ΤΡΟΜΟΣ, Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ…

Όχι για τον γιο μου. Α Ν Τ Ι Θ Ε Τ Α.

* Για τις διωκτικές μας αρχές.
* Για την κοινωνία μας που επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά με την απάθεια, την αδράνεια που τα αντιμετωπίζει.
* Για όλους τους γονείς που τα βλέπουμε, που τα παρακολουθούμε, που τα ζούμε και παρ’ όλα αυτά μας δέρνει η «απάθεια του καναπέ».
* Για όλους εμάς, τη γενιά μας, τους «βολεμένους της καθημερινότητας ».
* Για μένα που επέλεξα τα τελευταία χρόνια να παρακολουθώ όλα αυτά και να τα σχολιάζω από μακριά και αφ’ υψηλού.
* Για μένα που από τα δεκαοκτώ μου χρόνια φοιτητής, επέλεξα, εντάχθηκα, αγωνίστηκα, με όλες μου τις δυνάμεις σε έναν πολιτικό χώρο, ο οποίος πρότεινε, ψήφισε και πρώτος εφάρμοσε τον αντιτρομοκρατικό νόμο (τρομονόμο), όχι για τους πραγματικούς τρομοκράτες, αλλά για τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τα παιδιά μας, για όλα τα παιδιά. Που ακόμα και σήμερα, διστάζει πολιτικά να αναγνωρίσει ότι έκανε λάθος.
* Για τα μέσα ενημέρωσης που σε μια σύμπλευση με την κυβερνητική αντίληψη, βλέπουν στην καθημερινότητα μόνο «κουκουλοφόρους», «ταραξίες», «κατεστραμμένες περιουσίες».
* Για την σημερινή πολιτεία που δεν «ακούει», αγανακτεί και αντιδρά παράνομα, βάρβαρα, επειδή υπάρχουν μερικά ζωντανά κύτταρα στην κοινωνία μας, που δεν συμβιβάζονται, διαμαρτύρονται με όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια.

Από την άλλη μεριά, νιώθω περήφανος για τον γιο μου που είναι σήμερα προφυλακισμένος με ένα ψεύτικο, στημένο, φτιαγμένο στα μέτρα των διωκτικών αρχών κατηγορητήριο.

Γ Ι Α Τ Ι ?

* Γιατί απλά διαμαρτύρεται.
* Γιατί νοιάζεται.
* Γιατί έχει άποψη, την οποία και κοινοποιεί.
* Γιατί διεκδικεί την δική του καθημερινότητα.
* Γιατί δεν συμβιβάζεται με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.
* Γιατί βιώνει όπως όλοι μας, την οικονομική κρίση σε συνθήκες αστυνομικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής διαφθοράς και απορρίπτει όπως οι περισσότεροι νέοι τον «εφιάλτη του φρικτού μέλλοντος».
* Γιατί απλά είναι Α ν α ρ χ ι κ ό ς και θέλουν να πλήξουν τον ιδεολογικό και πολιτικό του χώρο.

Ότι δεν πέτυχε η αστυνομία με την ενεργοποίηση του καθεστώτος ομηρίας που βρισκόταν για ένα (1) χρόνο ο γιος μου, μαζί με άλλους δύο φίλους του, μετά το απίστευτο διογκωμένο κατηγορητήριο που έστησαν και τότε οι διωκτικές αρχές, επεδίωξαν και το κατάφεραν τώρα, στέλνοντας τον στην φυλακή. Έτσι εκδικητικά. Γι αυτό και πανηγυρίζουν.

Η χώρα μας μαστίζεται καθημερινά από κάθε είδους σκάνδαλα και είναι όλοι τους σήμερα ελεύθεροι. Άλλοι φορτωμένοι με ένα σωρό σκάνδαλα στην πλάτη τους, αρνούνται ακόμα και να παρουσιαστούν στην δικαιοσύνη για να απολογηθούν, προκαλώντας έτσι την κοινωνία μας. Όμως δεν τους αγγίζει, δεν τους πειράζει κανείς.

Τους προφυλάσσει το ίδιο το σύστημα.

Δυστυχώς η ασφάλεια, οι διωκτικές αρχές, στην προσπάθεια τους να κάνουν τους πολίτες κάθε πόλης να νοιώθουν ασφαλείς, κατασκευάζουν ενόχους, στερώντας σήμερα από μένα, από την γυναίκα μου και από πολλούς άλλους γονείς τα παιδιά μας.

Φ Τ Α Ν Ε Ι Π Ι Α!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΟ ΜΑΣ!

Νικόλαος Νικολάου, Κοζάνη»

tvxs