Θα τους φάμε, ή θα μας φάνε....

Είναι όπως συμβαίνει όταν τελικά ανακοινώνονται οι εξετάσεις του ασθενούς που βδομάδες τώρα έχει τα χάλια του αλλά ελπίζει ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό. Είναι καρκίνος λένε σοβαρά οι γιατροί μπροστά του και μπροστά στους συγγενείς του και είναι μεταστατικός. Έχουμε ελπίδες αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε χημειοθεραπεία επώδυνη σήμερα κιόλας και να μην χάσουμε ούτε λεπτό.

Ο ασθενής κοιτάζει στα μάτια τους συγγενείς και τούς φίλους ελπίζοντας πως θα δει εκεί μέσα μια διάψευση, αλλά βλέπει μόνο την επιβεβαίωση της κρισιμότητας. «Μα τώρα; Τώρα;». «Ναί, τώρα», λέει ο αποφασιστικότερος από τους γύρω. «Εσύ θα πας στην εντατική και εγώ πάω να σου φέρω ρούχα και πράγματα και ότι άλλο χρειάζεσαι από το σπίτι». «Μα». Δεν έχει μά. Θέλεις να την γλυτώσεις; Προχώρα!».

Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο. «Απειλείται η Εθνική μας κυριαρχία» λέει ο Πρωθυπουργός και προσθέτει ― «Η Ελλάδα βουλιάζει».Η «αριστερή» Liberation μας κάνει εξώφυλλο, οι ξένοι οίκοι προειδοποιούν βδομάδες τώρα, και το καινούργιο ανέκδοτο έχει δυό λέξεις : «Ελληνικές στατιστικές».

Εμείς εδώ τι περιμένουμε; Ενώ προσπαθούμε να μαζέψουμε υπό βροχήν τα σκουπίδια μας στην Αθήνα, ζούμε την χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής μας ιστορίας, καταρρέουμε, υποβαθμιζόμαστε, βουλιάζουμε – και ούτε μια ασπιρίνη δεν μας έχει δώσει η νέα κυβέρνηση. Φοβάται ΚΑΙ αυτός ο πρωθυπουργός; Γιατί δεν αναγγέλει άμεσα μείωση του δικού του μισθού (όπως ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας) και αντίστοιχα μείωση των μισθών όλων των υπουργών και των Γενικών γραμματέων και περικοπή όλων των «εξόδων παραστάσεως», και συγχρόνως άμεση εξόφληση χρεών όλων των «μεγάλων», μείωση μισθών στο Δημόσιο, απόλυση διπλοθεσιτών, τριπλοθεσιτών – και του τετραθεσίτη που ξέρω προσωπικώς και που αυτή τη στιγμή είναι αραχτός στο εξοχικό του;

Έλεγε χτες ένας φίλος – και του κλέβω την ιδέα γιατί μ΄αρέσει πολύ. Να συνεννοηθούν σήμερα το βράδυ όλοι οι εκδότες και να βγούνε αύριο όλες οι εφημερίδες με τον ίδιο τίτλο και το ίδιο εξώφυλλο : «Κύριε Πρωθυπουργέ Απαιτούμε Άμεσα και Σκληρά Μέτρα Τώρα!».

Ο μικρός εμφύλιος πόλεμος περιμένει την άμεση επίσημη κήρυξη του ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Είναι επώδυνη η απόφαση, για μια χώρα μάλιστα που έχει ζήσει αληθινό εμφύλιο, αλλά είναι, σαν την χημειοθεραπεία του καρκινοπαθούς, απολύτως αναπόφευκτη.

Στη διάρκεια αυτού του εμφυλίου θα μετρήσουμε τις δυνάμεις μας, από τη μια μεριά οι άχρηστοι διορισμένοι δια βίου σε δυό και τρείς θέσεις , όλοι αυτοί που θησαυρίζουν με μαύρα λεφτά στα νοσοκομεία, στην αστυνομία, στην εφορία, στο ΥΠΕΧΩΔΕ, την τοπική αυτοδιοίκηση, τα ιατρεία, τα δικαστήρια, τα δικηγορικά γραφεία αλλά και στα ταξί, τα περίπτερα, τα μίνι-μάρκετ, τις λαϊκές αγορές τα «καφέ» και σε εκατοντάδες άλλες δουλειές χωρίς να κόβουν αποδείξεις – και απο την άλλοι όλοι όσοι για να πληρωθούν και 10 ευρώ πρέπει να κόψουνε δελτίο παροχής υπηρεσιών, όλοι όσοι, με λίγα λόγια, πιστεύουμε οτι δεν μας «χρωστάει» η ζωή και η κοινωνία αλλά οτι κάτι οφείλουμε να δίνουμε για να παίρνουμε - και να υπάρχει και μια λογική αντιστοιχία στο τί δίνουμε και τι παίρνουμε.

Την Δευτέρα το πρωί πρέπει απο παντού να εκπέμπεται πια το σήμα «Βυθιζόμαστε». Αν δεν καταλάβουμε όλοι, φτωχοί και πλούσιοι, το τεράστιο αδιέξοδο που ζούμε, είμαστε καταδικασμένοι να κατρακυλήσουμε πάλι στην απομόνωση.

Υπάρχει ισχυρή κυβέρνηση : Ας κάνει αυτά που πρέπει να κάνει. Αλλιώς ας παραιτηθεί.

protagon.gr