Η "έκπτωση" της ευρωπαϊκής πολιτικής ένωσης!

Τα εισαγωγικά θα χρειαστούν πολλές φορές για να περιγράψουμε όσα αισθανόμαστε σε αυτό το κειμενάκι. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε καλύτερα τα λόγια του Σουηδού προεδρεύοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φρεντ Ράινφελντ πως τώρα θα έχουμε «μια Ευρώπη που θα λειτουργεί πιο καλά, πιο αποτελεσματικά και πιο δημοκρατικά»;

Η ευρωπαϊκή «δημοκρατία» είναι καταδικασμένη να επιβάλλεται από τα πάνω. Αυτό το έχει ήδη αποδείξει η Συνθήκη της Λισαβώνας. Ύστερα από 50 χρόνια προσπαθειών για να διευρυνθούν οι αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κάθε ένας ευρωβουλευτής εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει τη χώρα του και όχι τον ανύπαρκτο «ευρωπαϊκό λαό». Και η «ευρωπαϊκή δημοκρατία», όπως το έδειξε η μεγάλη αποχή στις πρόσφατες ευρωεκλογές, λέει ο Λουί Καμπάν στο γαλλικό περιοδικό «Μπαχτσίς», δεν είναι παρά η σημαία ευκαιρίας που η Ευρωπαϊκή Ένωση σηκώνει όποτε θέλει να λαδώσει κάποιους συγκεκριμένους τροχούς της. Όσοι ονειρεύονταν νέους Μέτερνιχ ή νέους Ταλλεϋράνδους στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σίγουρα θα απογοητεύτηκαν. Πάντως, ο υπαινιγμός στο Συνέδριο της Βιέννης δεν είναι αδόκιμος, αφού οι Ευρωπαίοι ηγέτες έδειξαν πόσο πολύ είναι προσκολλημένοι στη μυστική διπλωματία. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε καλύτερα την επιλογή των δύο κορυφαίων αξιωματούχων της Ευρώπης από τους Γάλλους και τους Γερμανούς στη διάρκεια του δείπνου, μπροστά στα απεριτίφ; Πού χωράει ο «λαός» σε όλα αυτά; Πού είναι η «διαφάνεια»; αναρωτιέται ο Μπ. Ντιβέ στην εφημερίδα «Σιντ-Ουέστ».

Πάει καιρός που οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα πια για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για τους θεσμούς της, για τους στόχους της. Είναι προφανές ότι βρίσκεται σε κρίση, όπως έδειξαν και τα «όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών στο Ευρωσύνταγμα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποξενώνεται ολοένα και περισσότερο από τους πολίτες της. Δεν αναγνωρίζουν σε αυτήν τον εαυτό τους. Αντί να ζητήσουν από τον υποψήφιο πρόεδρο και την υποψήφια υπουργό Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να πουν τι πιστεύουν, να εκθέσουν τις ιδέες τους, ένα όραμα, ένα πρόγραμμα, αντί να τους παρουσιάσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαχειρίστηκαν τις δύο υποψηφιότητες όπως διαχειρίζονται τις διαπραγματεύσεις για τις ποσοστώσεις του γάλακτος. «Όλα έγιναν με σκοτεινές συναλλαγές, πολύ μακριά από τους Ευρωπαίους», διαπιστώνει ο Μπερνάρ Γκιετά στην ελβετική εφημερίδα «Le Τemps». «Δεν μέτρησαν ούτε το μέλλον ούτε η εικόνα της Ευρώπης, αλλά οι συνήθεις συναλλαγές μεταξύ των κρατών, το αλισβερίσι με το οποίο αξιοποιούν κάθε τόσο το συγκριτικό πλεονέκτημά τους. Δεν έψαχναν για έναν πρόεδρο, αλλά για κάποιον που να προεδρεύει στις συσκέψεις τους».

Αυτό, μαζί με τον ηγεμονικό τρόπο που οι μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χειρίζονται τα προβλήματα των μικρών χωρών από την οικονομική κρίση, επιβεβαιώνει για μία ακόμη φορά την έκπτωση της ευρωπαϊκής πολιτικής ένωσης σε μια απλή οικονομική και νομισματική συμμαχία (όπως τόσες και τόσες άλλες που γεννήθηκαν και έσβησαν στο παρελθόν). Χωρίς ούτε έναν Μέτερνιχ ή Ταλλεϋράνδο, αλλά με πολλούς λογιστές.