Ο Θεός μας έχει εγκαταλείψει προ πολλού !...

«Αν μιλάς στο Θεό, προσεύχεσαι. Αν σου μιλά ο Θεός, είσαι σχιζοφρενής!». Η επίκληση του Θεού και η χρήση της θρησκείας ως μέσο άσκησης πολιτικής. Ένα άρθρο της Sheila Samples, που δημοσιεύεται στο Information Clearing House.

Πριν από μερικούς μήνες το αμερικανικό δίκτυο CNN δημοσίευσε δυο δημοσκοπήσεις για τους Αμερικανούς και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.

Η πρώτη ανέφερε ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί απορρίπτουν τη θρησκεία και, συνεπώς – σύμφωνα με το CNN – η χώρα γίνεται «λιγότερο χριστιανική».

Η δεύτερη, δείγμα της οποίας υπήρξαν 742 άτομα, κατά κύριο λόγο λευκοί ευαγγελιστές προτεστάντες, «αποκάλυψε» ότι πάνω από 6 στους 10 πιστεύει ότι ο βασανισμός είναι σε κάποιες περιπτώσεις δικαιολογημένος.
Οποιοσδήποτε έχει δώσει βάση στον αυξανόμενο αριθμό των φανατισμένων ευαγγελιστών κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών αναγνωρίζει τη δημιουργία ενός αυξανόμενου χάσματος μεταξύ της Θρησκείας και του Χριστιανισμού. Σήμερα, ο όρος «θρησκευόμενος χριστιανός» είναι τουλάχιστον οξύμωρος.

Όλες οι θρησκείες είναι πολιτική. Μιλώντας στο CNN, o Mark Silk του Κολεγίου Trinity σημείωσε: «Στη δεκαετία του ’90, η αμερικανική κοινή γνώμη λησμόνησε ότι υπήρχε μία επί πολλά χρόνια «θρησκευτική δεξιά» συνδεδεμένη με ένα πολιτικό κόμμα. Το γεγονός αυτό έκανε πολλούς ανθρώπους να στραφούν αλλού». Ο Silk ανέφερε ως παράδειγμα τη σχέση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος με ομάδες όπως οι «Ηθική Πλειοψηφία» και «Συγκεντρωθείτε στην Οικογένεια».

Ο Τόνι Πέρκινς, ο δεξιός ευαγγελιστής πρόεδρος του Συμβουλίου Οικογενειακής Έρευνας, δήλωσε στο CNN πως δε συντρέχει λόγος ανησυχίας. Υποστήριξε πως οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στη θρησκεία τους σύντομα, η απομάκρυνση θα εξομαλυνθεί και η θρησκεία θα αποτελέσει ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής των ανθρώπων. Τα «καλά νέα», σύμφωνα με τον Πέρκινς, είναι ότι «όσο η οικονομία καταρρέει, θεωρώ ότι οι άνθρωποι θα οδηγούνται στη θρησκεία».

Όσο περισσότεροι άνθρωποι χάνουν δηλαδή τη δουλειά τους, το σπίτι τους, τόσοι περισσότεροι θα αναζητήσουν έναν ηγέτη – «σαν κοπάδια που οδηγούνται στη θρησκεία». Η συντηρητική θρησκευτική δεξιά αποτελεί μια τρομακτική πολιτική δύναμη, καθοδηγούμενη στις προσπάθειές της να διχάσει και να κατακτήσει, μια ακόρεστη επιθυμία για δύναμη και μια ιδεολογία μίσους, ανίκανη να φέρει το Θεό στο επίπεδό της. Επιτυγχάνει στον έλεγχο του κοπαδιού διότι ο φόβος – ιδίως ο φόβος απέναντι στο Θεό – είναι ένα εξαιρετικό κίνητρο. Χρησιμοποιεί το θεό όχι μόνο ως ένα όπλο απέναντι σε εκατομμύρια που στέκονται ανάμεσα στους ίδιους και τους στόχους τους να αντικαταστήσουν τη δημοκρατία με τη θεοκρατία και για τον έλεγχο τον παγκόσμιων πηγών και των ανθρώπων.

Κανείς δεν ήταν μεγαλύτερος «μάστορας» στην επίκληση του ΘΕΟΥ για τους θανάτους στα πολεμικά πεδία από τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους, ο οποίος δημοσίως υπερηφανευόταν ότι ο Θεός τον προσέλαβε για να διώξει το κακό από τη Γη. «Πιστεύω ότι ο Θεός μιλά μέσω εμού», είχε δηλώσει το 2004. Ακόμα πιο πριν, το 2003, ο Μπους προσπάθησε να δημιουργήσει μια «συμμαχία προθυμίας» για τη σφαγή στο Ιράκ στο όνομα του Θεού. Σύμφωνα με την εφημερίδα Charleston Gazette, ο Μπους είχε πει στον τότε Γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ ότι «Η εισβολή στο Ιράκ πρέπει να γίνει για να ανατρέψει τους Γωγ και Μαγώγ, τους βιβλικούς σατανικούς προφήτες της Αποκάλυψης».

Άλλοι πρόεδροι, από την άλλη, όπως ο Lyndon Johnson, δεν ήταν τόσο «μεγαλόψυχοι». Ο θεός έφταιγε, δεν έλαβε τα εύσημα για την αποτυχία του Βιετνάμ. Ο Ronnie Dugger, στο βιβλίο του «Ο πολιτικός: Η ζωή και οι καιροί του Lyndon Johnson», γράφει ότι ο Johnson είχε πει στο Αυστραλιανό πρέσβη Ernst Lemberter το 1966 ότι το Άγιο Πνεύμα τον επισκεπτόταν συχνά... «Έρχεται σε μένα γύρω στις 2 η ώρα το πρωί. Όταν πρέπει να δώσω μια εντολή, μου λέει ο Θεός αν πρέπει να βομβαρδίσω ή όχι».

Οι Χριστιανοί πρέπει να εξυμνούνται για την απόρριψη της σύγχρονης θρησκείας. Όταν ο θεός που έχουν μάθει να αγαπούν είτε εξυμνείται είτε κατηγορείται για όλα τα στραβά του κόσμου, όταν ψάχνουν μάταια για το Χριστό και τελικά τον βρίσκουν να συχνάζει στην Ουάσινγκτον, με την άπληστη, πολεμοχαρή συμμορία που αυτοαποκαλείται «Η οικογένεια», είναι καιρός να ρίξουμε μια δεύτερη ματιά στην κατεύθυνση στην οποία οδεύει αυτό το έθνος.

tvxs