Σκέφτηκα πολύ αν θα σας γράψω γράμμα αλλά τελικά το αποφάσισα.
Καταρχήν να σας συστηθώ. Πάνος - μουσικός και ηθοποιός. Δεν ξέρω γιατί αλλά όσο πιο πολλά κάνω ως «ηθοποιός» τόσο πιο πολύ μου αρέσει το «μουσικός».
Στην ουσία τώρα. Πριν μερικές μέρες, την παραμονή της Εθνικής Επετείου κάναμε με τον Κάτσαρη ένα βίντεο για το protagon.gr. Δεν ήταν το πρώτο που κάναμε. Σε ένα άλλο βίντεο που είχαμε κάνει παίζαμε με τα ονόματα των δημοσιογράφων του σάιτ. Λέγαμε την Χούκλη… Κατερίνα, τον Δαβαράκη… Δαραβάκη, την Βαγιάννη… Βαγιαννή… Οι τύποι αντί να παραπονεθούν γελάσανε και εμείς είπαμε «Ωραία αντέχουν, συνεχίζουμε». Και δεν γέλασε μόνο η ομάδα του protagon, σχεδόν όσοι το είδαν γελάσανε.
Στο βίντεο για την 28η Οκτωβρίου δεν τα καταφέραμε εξίσου καλά και το καταλάβαμε αμέσως. Αντί ο κόσμος να γελάσει – αυτός είναι ο στόχος όλων αυτών των σκετς – κάποιοι άρχισαν να μας λένε «ντροπή σας» και κάποιοι άλλοι να μας λένε «μπράβο σας». Λες και είμαστε πολιτικοί. Αλλά ούτε εγώ ούτε ο Κάτσαρης θέλουμε να γίνουμε πολιτικοί. Διασκεδαστές είμαστε και μέχρι τώρα ζούσαμε με τα χειροκροτήματα, τα χασμουρητά άντε και καμιά γιούχα. Τέλος πάντων. Και αφού το βίντεο δεν έβγαλε γέλιο άρχισαν οι αναλύσεις για το περιεχόμενο. Σχόλια στα μπλογκ, βρισιές και απειλές από ανώνυμους, υποστήριξη από άλλους, συζητήσεις στην τηλεόραση. «Τι θέλει να πει ο ποιητής» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα.
Ε λοιπόν ο ποιητής δεν θέλει να πει τίποτε. Η σάτιρα δεν πέτυχε οπότε κάθε άλλη κουβέντα περισσεύει. Και αν με ρωτούσατε τώρα αν θα το ξανάκανα το συγκεκριμένο βίντεο θα σας έλεγα «όχι». Αλλά όπως έλεγε και ο παλιόφιλος ο Όσκαρ Ουάιλντ «είναι κρίμα που στη ζωή μαθαίνουμε τα μαθήματα μας όταν δεν τα χρειαζόμαστε πια». Το ίδιο προσπάθησα να πω και σε μια παρέα 4-5 αγνώστων που με πλησίασαν την Παρασκευή το βράδυ έξω από το «Οξυγόνο» που έπαιζα μουσική. Ο ένας από αυτούς ενώ μιλούσαμε έβγαλε από το μπουφάν του ένα σπρέι και μου έριξε στο πρόσωπο. Δεν κατάλαβα και σας το λέω με κάθε ειλικρίνεια τι ήθελε να καταφέρει.
Να σταματήσω να σατιρίζω; Να σταματήσω να είμαι αγενής σε αυτά τα σκετς;
Μα η σάτιρα είναι ένα αγενές σπορ, πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με όλους τους άλλους. Μετά από λίγο η αστυνομία έπιασε αυτούς τους 4-5 και τους πήγε στην Αλεξάνδρας για ανάκριση. Με κάλεσαν και μένα οι αστυνομικοί και με ρώτησαν αν θέλω να τιμωρηθούν. Εγώ χωρίς να το σκεφθώ πολύ, τους είπα «όχι». Γιατί τελικά δεν θέλω να τρέχω στα δικαστήρια και να συζητάω για ένα σατιρικό σκετς που δεν πέτυχε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου