Δύο μέρες μετά την «παγκόσμια» μέρα κατά των ναρκωτικών και την ελληνική αντιμετώπισή της με φυλακίσεις χρηστών, ατιμωρησία εμπόρων, υποχρηματοδότηση κοινοτήτων, απλήρωτους εργαζόμενους, ανυπαρξία πρόληψης και τσακωμούς απληροφόρητων κατοίκων για το πού δεν θα γίνουν θεραπευτικά κέντρα, φιλοξενούμε σήμερα το δεύτερο δημοσίευμα του «Ιού» που είναι φτιαγμένο από τα παιδιά της κοινότητας απεξάρτησης του «Εν Δράσει».
Αυτή τη φορά το θέμα που επιλέχτηκε είναι η πόλη και οι σχολιαστές μέσα από τις δικές τους φωτογραφίες καταγράφουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους για την Αθήνα. Οι συζητήσεις και οι αγωνίες των παιδιών αυτών για τα προβλήματα της πόλης με το υποβαθμισμένο περιβάλλον, το ανύπαρκτο πράσινο, τους άστεγους και τους χρήστες, τους μετανάστες και τη βία, τα σκουπίδια και τα αυτοκίνητα είναι άλλη μια απόδειξη για τη σημασία που έχει και για τη δική τους ζωή η σημερινή ζωή στην Αθήνα.
Δυστυχώς το σίγουρο είναι ότι τα περιαστικά δάση συνεχίζουν να καταστρέφονται, τα Ι.Χ. συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται, οι ακτές συνεχίζουν να περιφράζονται, οι «σκούπες» συνεχίζουν να παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα κι ο δήμαρχος συνεχίζει να επαίρεται για τα «κατορθώματά» του.
*Το κέντρο
Οταν έμαθα ότι είχα να γράψω ένα κείμενο με θέμα την πόλη μας, προβληματίστηκα με το τι θα ασχοληθώ.
Καθημερινά διασχίζω με το τρόλεϊ την Πειραιώς μέχρι την Πέτρου Ράλλη. Δυστυχώς, σ' αυτή τη διαδρομή με τις εικόνες που έβλεπα και τα συναισθήματα που ένιωθα, θυμό, οργή, αγανάκτηση και λύπη, δεν βρήκα απάντηση στον προβληματισμό που είχα.
Τι να πρωτογράψω για τα όργανα της τάξης που κοροϊδεύουν με την παρουσία τους, κάνοντας τα στραβά μάτια, αφήνοντας τους χρήστες απλά να πάνε στον παρακάτω δρόμο;
Σε τι βοηθάνε και ποιους προστατεύουν; Για την άθλια κατάντια των χρηστών και το διωγμό τους από στενό σε στενό; Από ποιους διώχνονται και ποια είναι η βοήθεια που τους προσφέρεται; Ή για τους μετανάστες που για να βγάλουν τα προς το ζην γίνονται βαποράκια; Ολοι παράνομοι, με όλη τη σημασία της λέξης.
Αυτή είναι μια πραγματικότητα του κέντρου της Αθήνας και μια από τις ασχήμιες της. Λυπάμαι γι' αυτό, λυπάμαι που δεν γίνονται ουσιαστικές παρεμβάσεις για να βοηθηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που εξευτελίζονται καθημερινά. Τι θα γίνει με όλη αυτήν την αδιαφορία; Δεν μπορεί να σπαράζει μόνο η δικιά μου η ψυχή. Ποιοι νοιαζόμαστε, τελικά;
Σόνια
*Ενα χάος που αγάπησα
Από την πόλη είναι δύσκολο να φύγει κανείς. Κυρίως προκαλεί εξάρτηση στον άνθρωπο όταν έχει μεγαλώσει εκεί και αν φύγει του λείπει ακόμα και η ηχορύπανση. Είσαι σε ένα χάος από ανθρώπους στοιβαγμένους σα σαρδέλες στις πολυκατοικίες και δεν γνωρίζεις καν ποιον έχεις στη διπλανή σου πόρτα. Το αποτέλεσμα είναι να είσαι μόνος ανάμεσα σε δέκα εκατομμύρια ανθρώπους.
Ερβιν
*Ονειρα μέσα σε τρύπες
Ενας χρήστης ουσιών αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα με την υγεία του, την αστυνομία, αλλά κυρίως με τη διαβίωση και τη στέγασή του. Ενας μισογκρεμισμένος χώρος γεμάτος σκουπίδια, χωρίς φως και νερό και χωρίς όνειρα για το μέλλον, σίγουρα του μοιάζει σαν ένα μικρό παλάτι.
Δεν υπάρχουν πλέον όνειρα, σκέψεις για το μέλλον, κάπου προσπαθείς να βρεις έστω και μια ηλιαχτίδα μέσα στο βαθύ σκοτάδι που ζεις.
Να έχεις μια ελπίδα πως κι αύριο θα ζεις, θα μπορείς να σηκωθείς να βρεις τη δόση σου χωρίς να καταλήξεις άλλη μία φορά σε κάποιο αστυνομικό τμήμα ή ακόμα και στο θάνατο.
Το σπίτι σου από δω και πέρα είναι ένας εγκαταλελειμμένος χώρος γεμάτος αίματα, σύριγγες, γόπες και σκουπίδια. Τα όνειρά σου και οι ελπίδες σου χάνονται μέσα σε σάπιους τοίχους και τρύπες. Η μόνη σου συντροφιά, ένα κουτάλι και τα τρωκτικά που σε νανουρίζουν κάθε βράδυ.
Η πολιτεία και το κράτος αδιαφορούν, οι νόμοι και τα όργανα της τάξης σε κάνουν χειρότερο από ό,τι είσαι. Ο πόνος μεγαλώνει, η αδιαφορία σε πνίγει, τα όνειρα μπαίνουν στο περιθώριο και η ελπίδα κρύβεται στα χαρτόνια που σε σκεπάζουν.
Τόσες ψυχές σιγοσβήνουν καθημερινά, νεκρά παιδιά βρίσκονται στις καβάτζες έπειτα από μέρες, ας ενδιαφερθούμε σοβαρά, μας αφορά όλους μας.
Γιάννης-Αλέξης
*Εφιαλτικές διαδρομές
Οταν βγαίνω στους δρόμους της Αθήνας, ο μεγάλος μου εφιάλτης είναι το κυκλοφοριακό. Η ανυπομονησία των οδηγών, η ανευθυνότητα, η απροσεξία, η ένταση που έχουν, ο μεγάλος αριθμός των αυτοκινήτων, η δυσκολία μου να διασχίσω τις κεντρικές οδούς, οι εκκωφαντικοί θόρυβοι των μηχανών, οι κόρνες, με κάνουν να φτάνω στα όριά μου, να νιώθω εγκλωβισμένος σε έναν κόσμο σκέτη κόλαση κι όσο κι αν θέλω να μην μπορώ να αλλάξω τίποτα. Μόνη μου διέξοδος είναι να ελπίζω πως σύντομα θα ενώσω τις δυνάμεις μου με άλλους καταπιεσμένους συνανθρώπους μου με όραμα μια καλύτερη πόλη.
Ηλίας
*Μια πόλη κονσέρβα
Αυτοκίνητα στριμωγμένα μέσα στα στενάκια των δρόμων, μηχανάκια στοιβαγμένα πάνω σε πεζοδρόμια χωρίς να υπάρχει χώρος να περάσει κάποιος απέναντι. Παντού κόρνες, φωνές, λίγο αέρα βρε παιδιά. Λίγο αέρα να μπορούμε να ζούμε ανθρώπινα, με ποιότητα και ηρεμία. Τι να κάνω, θεέ μου, να αποδράσω από αυτό το χάος;
Χαμπίμπ
*Σε κίνηση
Η ζωή στην πόλη δεν σταματά ποτέ, είναι πολύ όμορφο να ξέρουμε ότι έχουμε κάτι εκεί έξω που θα μας ταξιδεύει ανά πάσα ώρα και στιγμή, που θα ξυπνήσει τις αισθήσεις μας, που είναι όλων μας. Αξίζει να δώσουμε λίγη προσοχή...Ζήστο, η πόλη ποτέ δεν κοιμάται.
*Η άλλη όψη
Η άλλη όψη της ίδιας πόλης. Κάποιοι κοιμούνται στη ζεστασιά του σπιτιού τους, ενώ κάποιοι άλλοι παρέα μόνο με τη μοναξιά τους. Ολοι είναι «ίσοι» άνθρωποι.
Η άλλη όψη της ίδιας πόλης. Είναι δίπλα μας. Ας τους κοιτάξουμε. Ας τους απλώσουμε το χέρι. Αραγε, βλέπουν όνειρα; Είναι ίδια με τα δικά μας;
Η άλλη όψη της ίδιας πόλης είναι κοντά μας, αλλά και τόσο μακριά. Αραγε τι ιστορίες κουβαλάνε μαζί τους; Ιστορίες πόνου, ιστορίες αγάπης, ιστορίες περιπλάνησης. Ιστορίες ανθρώπινες, ιστορίες μιας ζωής.
Αζίζ
*Ο χρόνος τρέχει
Ισορροπία ίσως και από τα πρώτα μαθήματα που πήρα σ' αυτή τη ζωή. Από το πρώτο μας βήμα να μάθω να ισορροπώ μέχρι και σήμερα που έχω περπατήσει αρκετά. Δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι μπορώ να ισορροπήσω. Υστερα πάλι είμαι απ' αυτούς που το να ακροβατούν ακούγεται πιο δελεαστικό. Φύση και αρμονία από τη μια, πολιτισμός και χάος από την άλλη. Θανάσιμο το παρελθόν και ζωηρό το μέλλον. Πρέπει να διασχίσω αρκετό ακόμα δρόμο για να ισορροπήσω. Μου φαίνεται σαν χθες που ακόμα μπουσούλαγα στο πάτωμα παιδί. Αραγε να 'χει ένα τέλος αυτό το μάθημα ζωής;
Άρης
*Ακροβατώ
Σε αυτήν την πόλη ακροβατούμε ανάμεσα στο τσιμέντο και στη φύση, στη ζωή και στο θάνατο, στο άγχος και την εργασιομανία πιεζόμενοι από τον χρόνο και ταυτόχρονα από τις απολαύσεις της ζωής και τους ρόλους μας απέναντι στη φύση. Δεν επιλέγω ένα από τα δύο, γιατί ζω και στα δύο. Με ενδιαφέρει να ζω σε μια πόλη όπου θα μπορώ να ανασαίνω και να προστατεύω τα δικαιώματά μου. Αρχισα να ενδιαφέρομαι κι αυτό μ' αρέσει.
Γιάννης
*Φυγή
Από τι προσπαθεί να ξεφύγει; Από ποιον; Ολοι μας προσπαθούμε κάθε μέρα να ξεφύγουμε από κάτι. Από τα προβλήματά μας, από τη ρουτίνα μας, από αυτά που μας κυνηγάνε, από τις σκέψεις μας, από ανούσιες σχέσεις, από την αφιλόξενη πόλη, από αυτούς που δεν μας αφήνουν να πούμε τη δικιά μας γνώμη, από αυτούς που μας επιβάλλουν τη γνώμη τους, από το άγχος μας, από τη διαφορετικότητά μας, από τη μοναξιά μας, από αυτά που μας πονάνε, από αυτά που μας καταπιέζουν, από αυτούς που δεν μας αφήνουν να δείξουμε ότι αξίζουμε, από αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν μπορούμε να νιώθουμε και να αγαπάμε. Τελικά, από τι προσπαθούμε να ξεφύγουμε, από ποιους, μου φαίνεται από τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Νόρα
*Σκουπίδια
Ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από τα σκουπίδια που πετάνε οι κάτοικοί της στους δρόμους. Αυτή είναι μια αντιπροσωπευτική εικόνα της Αθήνας.
Ιουλιάνα
*Χωρίς συντροφιά
Μοναξιά είναι ναρκωτικά. Οταν είμαι μόνος μου και είμαι καθαρός και δεν έχω ανθρώπους δίπλα μου, πάλι νιώθω μοναξιά. Μοναξιά είναι μεγάλο μήνυμα για ναρκωτικά. Γιατί όταν εγώ είμαι μόνος μου σκέφτομαι την απογοήτευση, τον πόνο, τη λύπη, προβλήματα που είχα στη ζωή μου όταν έκανα χρήση και προβλήματα που είχα στην οικογένειά μου.
Οταν είμαι μόνος μου και δεν μπορώ να σκεφτώ και η μνήμη μου δεν υπάρχει. Τότε νιώθω ότι πρέπει να πιω ναρκωτικά και νιώθω ότι προβλήματα είχα στη ζωή μου μέχρι τώρα και τα όνειρα που είχα και δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω. Μόνο με τα ναρκωτικά δεν τα ένιωθα.
Χοσέ
*Θάλασσα: ηρεμία της πόλης
Μέσα σ' αυτό το χάος, τη φασαρία, τους γρήγορους ρυθμούς και το τεράστιο κενό μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Ερχεται αυτό το απέραντο γαλάζιο να γεμίσει την αχόρταγη ματιά μας. Να μας αγκαλιάσει με τα άσπρα, άγρια κύματά της και να μας βάλει στο μαγικό κόσμο της. Να μας βυθίσει στις σκέψεις μας, να μας παρασύρει να ονειρευτούμε και να μας νανουρίσει με το βουητό της.
Δέσποινα
*Η ζωή είναι ένα παιχνίδι ομαδικό
Δεν παίζεις μόνος σου, παίζεις με τους άλλους.
Εχεις ευθύνη απέναντι σε όλους τους συντρόφους σου και όλοι σου οι σύντροφοι έχουν ευθύνη απέναντί σου. Ατομο και ομάδα-κοινότητα είναι ένα.
Αζίζ
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου